سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 217

سلاااااام عزیزای دل

واقعا از همین جا تحسین میکنم تون که کارهارو چقدر سریع و تو یه روز انجام دادین که تازه ، لذتشو هم بردین

و تعجب کردن از انتخواب استاد که باربی رو انتخواب کرد راستش منم فیلم باربی رو دیدم و اوپنهایمر رو نه و فکر میکردم نظر استاد و خانم شایسته بر عکس باشه تو این مورد، اما خب این جهان جای تفاوت هاست .

و این که من فیلم باربی رو دوست داشتم به خاطر این که کمی موزیکال بود و چه رنگ های شادی داشت .

نکته بعدی استاد من توی پوشش تو مکان عمومی خیلیییی راحتم با این که دخترم اما خب راحتیم خیلییی برام مهمه و گاهی شده با دمپایی عربی و ..

میرم بیرون چون خیلی توش راحتم .

اما من باز امروز فهمیدم میشه باز بیشتر راحتی خودت برات مهم باشه نوع پوششتون رو که دیدم با خودم گفتم استاد با یک شلوارک هاوایی و یه رکابی رفته سینماااا و تازهههه کفش فروشییی و اینا ذهنم گفت بابا اونجا امریکاست این پوشش طبیعیه اما ایران نه .

میدونید استاد اینجا یاد فیلم باربی افتادم چرا باید دنباله رو افراد دیگه باشیم و مثل یه قانون بپذیریمش و چون از قبل بهمون این طور آموختن تا انتها هم همین روشو بریم .

یه جای کار میلنگه نه ؟ پس من چی پس راحتی و شادی من چی

و تا وقتی که گله مند از دیگران و گذشتگان و کشور و فرهنگ باشیم همینه که هست .

به قولی اگه راحتی رو اکه تغییر رو میخوای خب انجامش بده خودت، از خودت،

به قول شما .

[[[ اگه تا الان کسی انجامش نداده بزار من اولی باشم]]

و من چقدررر با این حرف شما تو دل ترسهام رفتم و دیدم چقدررر پوچ بودن

از کوتاهی موهام گرفته تا نوع پوششم از نوع سفر کردن گرفته تا نوع زندگیم .

و در اخررر چقدررر تو این شهر همه چی صورتیه از اون بنای قلعه مانند که مجسمه روش بود تا وسایل باشگاه حتی پنکه سقفی باشگاهم صورتی بود .

انگار شهر تم باربی گرفته بود .

و سپاس گزار شما هستم که نشونمون میدین دنیا چقدررر داره به سمت راحتی میره .

میخواستم کامنت رو تموم کنم اما یه چیزی یادم اومد بزارین تعریف کنم :

اون موقعه ها که مدرسه میرفتم و با مادرم میرفتم خرید مدرسه همیشه از خرید کفش متنفر بودم .

چون من سایز پام 42 بود و کفش برای یه دختر به سایز 42 خیلی کم بود .

کاش میشد بگم کم اصلا فوقش من پیدا میکردم تا 41 و از ترس مادرم که تو فروشگاه جلو فروشنده بهم تیکه نندازه و مسخره نکنه میگفتم خوبه اندازه پامه با این که کفشی بود که اصلا توش راحت نبودم و پام به شدت درد می‌گرفت توش و من 8 ماه مدرسه رو با اون میرفتم و گاهی میشد تو فروشگاه اشک از چشمام در میومد .

این قضیه باعث شد اعتماد بنفس من تو خرید کفش بره زیر صفر من الان هر فروشگاه کفشی میبینم جرعت نمیکنم برم داخل فکر میکنم همه مسخرم میکنن .

.

تو این قسمت دیدم چقدرررررررررر همه چیز راحت تر شده راحت با یه دستگاه سایز دقیق پاتو میگیرن و تازهههههها کفشو پات میکنن بندشو قشنگ میبندن .

و چه فروشنده خوبی .

دیدم عوض شد باورام به هم ریخت .

و خوشحالم که یه ریشه هرز رو که خیلی وقت بود تو ذهنم زیررر کلی خاک دفن شده بود تونستم بکشم بیرون و قراره جاش یه گل زیبا از جنس باور خوب بکارم .

سپاس گزارم از شما که دیدمو به همه چیز تغییر دادین