سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 218 - صفحه 14

سریال سفر به دور آمریکا قسمت 218

بنام خدای خالق سفر

با سلام خدمت استاد عزیزم خانم شایسته ی عزیز و همه دوستان همسفرم

خدا رو شکر که باز هم فرصتی فراهم شد تا با جریان این آگاهی ها همراه بشم و از اونها برخوردار

میدونم دیر اومدم اما چند بار فایل رو دیدم و لذت بردم

الان هم اومدم که بگم این فایل ها جدای از متمرکز کردن ذهن روی زیباییها بعضی وقتها واسه من شده ی نعمتی برای پیدا کردن ترمزهام

اونجایی که مریم خانم اون سکه رو پیدا کردن و با خوشحالی گذاشتن توی کیفشون و گفتن این برکته من روبرد به اعماق ذهتنم و ی چیزی رو کشف کردم که ی زمانی برام سوال بود

جریان اینه که توی دوره روانشناسی ثروت 1 استاد میگن که یکی از نشونه های کار کردن روی دوره ثروت اینه که شما توی همون روزهای اول پول پیدا میکنین حال یا توی خیابون تا توی جیب یا زیر فرش و …..

آقا من هرچی منتظر موندم دیدم نه این اتفاقه برا ما نیفتاد که نیفتاد و ووقتی میدیدم بچه ها نوشتن که پول پیدا کردن من میگم پس چرا من پیدا نمیکنم !!!!!!

خلاصه نشانه های تغییر مدار اومد اما این پول پیدا کردنه نه تا اینکه دیشب که داشتم برای بار چندم این فایل رو نگاه میکردم و اون صحنه پیدا کردن سکه توسط مریم خانم پلی شد که چطور مریمخانم با رضایت اون سکه رو گذاشت توی کیفش باگ من خودش رو نشون داد :

بخاطر چیزهایی که شنیده بودم که اگر آدم ی چیزی رو پیدا میکنه باید سعی کنه صاحبش رو پیدا کنه و بهش برگردونه و گرنه اشکال داره و از این حرف ها :

اگر مالی را پیدا میکنید که نشانه ای ندارد احتیاط واحب آن است که آن را از طرف صاحبش صدقه بدهید

اگر مالی را پیدا می کنید که نشانه دارد باید آن را تا یک سال اعلام کنید مثلااطلاعیه ای بزنید و یا در مسجد ااعلام کنید

و ……..

همین چیزها باعث شده بود که من ی مقاومتی داشته باشم نسبت به پیدا کردن پول که بابا ول کن حالا اگر پیدا بشه باید بری آگهی بزنی و دنبال صاحبش بگردی و …..

خدای من چه ریشه ای دارن این ترمزها

الان دارم به یاد میارم که همون موقع که این رو توی دوره ثروت شنیدم هم این باگه داشته اون زیر زیرا کار خودش رو میکرده

یا توی آموزشگاه خیلی پیش میاد بچه ها مداد و پاک کن و تراش هاشون رو جا میزارن و ی عالمه جمع میشه و منم میزارم روی پنجره که تو دید باشه بچه ها ببینن و بردارن اما دو تا مداد اتود بود من هرچی گذاشتم کسی برنداشت و آخرش معلوم نشد مال کی هستن و من اینا رو گذاشتم توی آموزشگاه و برای کارهای آمورشگاه ازشون استفاده میکردم و بعضی وقتها باهاشون یادداشت برداری میکردم اما همش این عذاب وجدانه با من بود که اینا مال تو نیستن و حرامه داری ازشون استفاده میکنی !!!!!!!!!!!!

تا حالا اصلا عمق این موضوع رو درک نکرده بودم تا زمانی که توی این فایل اون سکه رو دست مریم خانم دیدم و از اینکه خیلی راحت خودش رو مالک اون میدونست زنگ ها توی ذهن من به صدا دراومد مه ببین پس این بود که نمیذاشت تو پول پیدا کنی

اینجا بود که ذهنم من رو برد به دوره بچگیم وقتی 8 -9 سالم بود

ی روز که داشتم بازی میکردم پایین خخونمون توی زمین خالی که ی مقداری هیزم توش بود لابلای هیزم ها من ی پول ده تومنی کاغذی پیدا کردم از اون زردها که هکس آقای خمینی روش بود نو نو اونقدر ذوق کردم و خوشحال شدم و سریع رفتم کلی باهاش چیز خریدم یادش بخیر

خب چرا اونموقه عذاب وجدان نداشتم و خودمرو مالک اون پول دیدم و خرجش کردم با احساس لیاقت ؟!!!

چون باورهای محدود کنندم هنوز شکل نگرفته بودن و ذهن و روحم بهم نزدیک بودن خیلی که هر چی توی زمین خداست و توی مدار من قرار گرفته مال منه

چقدر این آگاهی امشب برای من لذت بخشه و ارزشمند

شاید برای این هدایت شدم به این درک که مدتیه با تعهد بیشتری دوباره شروع کردم دوره ثروت رو از اول و اینجا خداوند توی این سریال و توی این قسمت این ترمز مهم رو بهم نشون داد از طریق دستانش

چقدر الان بهتر درک میکنم که وقتی استاد میگن اگر شما تعهد داشته باشین به کار کردن روی خودتون جهان هم پاسخ این تعهد شما رو میده از جایی که اصلا فکرش رو هم نمیکنین

واقا این سریال فقط سفر به دور آمریکا صرفا برای دیدن یکسری زیباییها نیست بلکه چیزی عمیق تر و فراتر از اونه و اون هم سفر به درونه سفر به خود چیزی که احساس می کنم من مدتیه در مدار درکش قرار گرفتم چون قبلا فقط ظاهر زیباییها رو میدیدم هرچند که اون خودش مقدمه ای برای پی بردن به باطنشونه و لی انگار الان باطنه مهم تره

ی چیز دیگه ای که باز من رو به درون خودم برد و احساس ارزشمندی زیادی بهم داد اون صحنه ای بود که باز مربوط به مریم خانم بود که داشتن موهای خودشون رو اصلاح میکردن

دیدن این صحنه برای من تعجب برانگیز نبود چون خودم هم بارها این کار رو کردم هرچند ناشیانه ولی نتیجه چیزی بوده که ازش راضی بودم و چون برام بدیهی بود این یعنی شخصیت من ثبات پیدا کرده در این موضوع .من همیشه برام سوال بود که ی خانم یا حتی ی آقا چرا باید اینقدر وقت خودش رو توی آرایشگاه بگذرونه تا ی تغییر بیرونی رو در خودش ایجاد کنه

البته وقتی این آگاهی ها رو نداشتم فکر میکردم ایرادی دارم که مثل بقیه نیستم که پوست سرم رو با دکلره و امثالهم بسوزونم و زجرش رو تحمل کنم که موهام رنگشون تغییر کنه تا دیگران بگن به به

اما وقتی اومدم توی این مسیرم فهمیدم که من شخصیتی کاملا طبیعی دارم و دوست دارم خود واقعیم باشم و همین خودش چقدر ارزشمند بود

سپاسگزارم استاد عزیز و مریم خانم