سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 220

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام بر استادعباس منش عزیز و بانو شایسته گرامی و همه دوستان توحیدی نازنینم در این جمعِ بهشتی…

یک قسمت جدید و درس های جدید…

درسی بنام “دلسوزی کردن ممنوع” با الهام گرفتن از آن تابلویی که در برابر دیدگان همه بود با این عنوان که “به حیوانات غذا ندهید”

واقعا که دلسوزی کردن یک ترمزی شدید و قوی می باشد در مسیر خودشناسی و مهاجرت به سوی الله….

مساله این است که اگر بنابر دلسوزی بود ، خدا بیشتر از همه به آن سزاوار بود زیرا که مهربانترین مهربانان است ولی چرا با وجود خدایی که خودش را “وَهُوَ أَرۡحَمُ ٱلرَّ ٰ⁠حِمِین” میخواند ؛ ما در این عالم فقیر و گرسنه و….داریم؟؟؟ مگر او نمیتواند با یک بِشکن همه را ثروتمند و سیر کند و بساط فقر را از جهان محو کند؟؟؟

حقیقتا سوال بالا یک سوال قدرتمند است که تفکر در آن حکم لیله القدری را دارد که “خَیۡرࣱ مِّنۡ أَلۡفِ شَهۡر” می باشد

ترکیب فایل “به کبوترها غذا ندهیم” + ” اصل بقای اصلح” میتواند معجونی مقوی باشد تا این ترمزِ دلسوزی رفع شود ولی احتمال دارد که به طور کامل رفع نشود…

من درک میکنم حرف استاد را که فرمودند  بعد از انتشار فایل “به کبوترها غذا ندهیم” ، عده ای مقاومت داشتند که این چه حرفیه و از این داستانا….

من درک میکنم که چرا باید مقاومت وجود داشته باشد و دلیلش سوءبرداشت هایی است که از قرآن و سخنان بزرگان داشته ایم….

سوءبرداشتی مثل این بیت از شاعر بزرگ ، سعدی شیرازی

تو کز مِحنت دیگران بی غمی

نشاید  که  نامت  نهند  آدمی

وقتی که تصمیم میگیریم ترمز دلسوزی را رفع کنیم ، فرکانس شیطان می آید و این تک بیتی را در گوش ما نجوی میکند و میگه ببین سعدی گفته ها ، حالا خود دانی….

از امثال این بیت در کلام شعرای دیگر فراوان یافت میشود…

×××××××××××××××××××××××××××

سوء برداشتی مثل این سخنی که از حضرت محمد نقل شده با این عنوان که

ما آمَنَ بی مَن باتَ شَبْعانَ و جارُهُ جائعٌ

آن که شب را با شکم سیر بخوابد و همسایه اش گرسنه باشد ، به من ایمان نیاورده است…

همین سوء برداشت از این سخن ، باعث میشود غذایی را که در شب میخواهیم نوش جان کنیم ، برایمان زهرِمار شود و شبِ ما تبدیل به جهنم شود…

بعد از بررسی های بسیار در علم حدیث شناسی و رجال و مطمئن شدن از اینکه این سخن از اسرائلیات و جعلیات نیست  ، سوالی مطرح میشود که چرا چنین سوء برداشتی از این سخن حضرت محمد شده؟

و دلیلش این است که در هنگام تفسیر این سخن ، ما مخاطب سخن و فضای زمانی و مکانی این سخن را نادیده گرفتیم و طبق نظر خودمان تفسیر کرده ایم و در چهارچوب مذهب به خوردِ ملت داده ایم….

×××××××××××××××××××××××××××

و اما سوء برداشت هایی که از قرآن شده و در قالب مذهب به خوردِ ما داده شده است….

مثل سوء برداشتی که از آیه زیر شده…

(وَأَمَّا ٱلسَّاۤئلَ فَلَا تَنۡهَرۡ)

و ای محمد ، سائل را از خود مَران

[سوره الضحى ١٠]

وقتی که تصمیم میگیریم دلسوزی را کنار بگذاریم ، شیطان می آید و آیه بالا را در گوشمان نجوا میکند که آره تو نمیخواهی به کلام خدا گوش کنی و داری دست رد به سینه سائل میزنی و از این حرفا….

یا سوء برداشتی که از آیاتی شده که در آن مساله اطعام و غذا دادن مطرح است ، مثلا آیه زیر…

(وَیُطۡعِمُونَ ٱلطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِۦ مِسۡکِینࣰا وَیَتِیمࣰا وَأَسِیرًا)

و با وجود اینکه غذای خود را دوست دارند آن را به مسکین و یتیم و اسیر میدهند

[سوره اﻹنسان 8 ]

یا آیه زیر…

(وَلَمۡ نَکُ نُطۡعِمُ ٱلۡمِسۡکِینَ)

و به این دلیل ما به جهنم افتادیم که ما اهل غذا دادن به مسکین نبودیم…

[سوره المدثر 44]

و آیاتی دیگر در این عرصه که تعدادشان زیاد است….

حالا وقتی ما میخواهیم دلسوزی را کنار بگذاریم و از غذا دادن به کبوترها خودداری کنیم ، فرکانس شیطان وارد میشود و این آیات را در گوش ما نجوا میکند که تو چقدر خسیسی و حالا یک غذا بدهی چه میشود و از این حرفا…

یا سوءبرداشتی که از آیاتی با عنوان انفاق و قرض الحسنه یادشده ، مثلا آیه زیر

لَن تَنَالُوا۟ ٱلۡبِرَّ حَتَّىٰ تُنفِقُوا۟ مِمَّا تُحِبُّون….

هرگز‌به نیکی نمیرسید تا زمانیکه از آنچه که دوستش دارید ، انفاق کنید….

[سوره آل عمران ٩٢]

همین یک آیه برای شیطان کافیست تا از طریق آن در گوش ما نجوا کند که تو مگر فضیلت انفاق را نمیدانی؟بیا برو به فقرا کمک کن و از این حرفا….

این سوء برداشت ها زیاد است و من فقط گوشه ای از آنها را اینجا آوردم و همه این سوءبرداشت ها از جانب شیطان به ما القا میشود تحت پوشش “خدمت به خلق خدا” و ما هم میگیم که “خدمت به خلق خدا زیباست و ما اصلا آمده ایم به اینجا برای خدمت به خلق خدا” و در برابر این نجواها تسلیم میشویم و حواسمان نیست که چه بلایی را بر سر خودمان می آوریم….

=============================

گاهی اوقات این سوء برداشت ها اینقدر زیاد میشود که وقتی انسان تنهایی خودش را در این مسیر میبیند ، شک میکند که نکنه یوقت مسیر من درست نباشه ولی حقیقت این است که نباید چنین تفکری کرد ، زیرا که سخنی از حضرت علی علیه السلام در نهج البلاغه است که میفرمایند

أَیُّهَا النَّاسُ، لَا تَسْتَوْحِشُوا فِی طَرِیقِ الْهُدَى لِقِلَّهِ أَهْلِهِ…

ای مردم ، در راه هدایت از کمی اهل آن مترسید و ادامه بدهید….

زندگی خود این بزرگوار حاکی از این امر است که بعد از رحلت پیامبر ، چگونه تنها شد و در مسیر هدایت ثابت قدم ماند و از این نهالِ توحیدی ایجاد شده توسط پیامبر مواظبت کرد تا تبدیل به درخت شود و به ما برسد….

زندگی خود این بزرگوار میتواند الگویی برای ما باشد که چگونه هم جاذبه داشت و هم دافعه ، این انسانی که به بزرگواری  و سرپرستی گرفتن یتیمان و… معروف است ؛ در برخی جاها خیلی محکم می ایستاد و یک “نه” قاطعانه میگفت در برابر دیگران…..

=============================

حال مساله چیست؟…

غذا بدهیم یا ندهیم؟ کمک بکنیم یا نکنیم؟ و این سوءبرداشت ها را چگونه مرتفع کنیم تا نجوای شیطان را کم کنیم؟

نشستم و فکر کردم و به چنین جوابی برای خودم رسیدم…

× اول از همه باید این اصل را برای خودم مرور کنم که من هیچ تاثیری در زندگی دیگران ندارم و زندگی هر شخص مربوط به فرکانس های ارسالی خودش است که به سمت خالق ارسال میشود و در قالب اتفاقات به او برمیگردد….

حال آیا من میتوانم به جای او فرکانس ارسال کنم؟ هرگز نمیتوانم…

× دوم از همه باید این مساله را برای خود تثبت کنم که بزرگترین کمکی که میتوانم به خلق خدا بکنم این است که خودِ خودِ خودم موفق بشوم و غرق در نعمت بشویم و با زبان نتایجم دیگران را به مسیر خوشبختی دعوت کنم و بجای طلا دادن به آنها کیمیاگری به آنها بیاموزم

× سوم از همه باید این را باور کنم که من مجهز به سیستمِ شهود و هدایت از سمت نیرویی بنام رب العالمین هستم ، نیروی که هدایت را بر خودش واجب کرده و با نشانه هایش به من میگوید که اینجا کمک کن و اینجا نه…

(إِنَّ عَلَیۡنَا لَلۡهُدَىٰ)

[سوره اللیل ١٢]

حال وقتی که هادی اوست پس چرا از او کمک نگیرم و طبق هدایت های او عمل نکنم؟؟؟

وقتی که هادی اوست ، من چرا مثل حضرت ابراهیم که از خورشیدپرستی و ماه پرستی و ستاره پرستی سرگردان و متحیر بود ، تسلیم او نشوم و در حیرانی و سرگردانی خود در برابر این سوء برداشت ها ، چنین اعترافی را به مانند حضرت ابراهیم به محضرش پیشکش نکنم که…

….لَئن لَّمۡ یَهۡدِنِی رَبِّی لَأَکُونَنَّ مِنَ ٱلۡقَوۡمِ ٱلضَّاۤلِّینَ

خدایا تو همه چی میدانی و من هیچ نمیدانم ، حال اگر مرا هدایت نکنی ، یقینا از گمراهان خواهم شد….

[سوره اﻷنعام ٧٧]

مساله این است که چرا با وجود خدای هدایتگری چون او اسیر این سوءبرداشت ها شوم و سرگردان شوم و بترسم و تن به نجواهای شیطان بدهم؟؟؟

کل داستان برای من این بود و باور دارم که وقتی شخصی یا حیوانی و…. دست نیاز به سوی من دراز میکند ، از سمت خدا به سوی من آمده تا سناریویی را از جانب خدا برای من اجرا کند که از دو حالت خارج نیست…

× سناریوی اول این است که با نشانه هایش به من میگوید که تو به او کمک کن و تمرین بخشش و فراوانی کن…

در این سناریو ، خودم را دستی از دستان خدا میبینیم که خدا آدرس مرا به آن مخلوق خود داده تا به او کمک کنم و درس بخشش و فراوانی را با موفقیت پشت سر بگذارم و وارد مدار و کلاس جدیدی شوم….

× سناریوی دوم این است که با نشانه هایش به من میگوید که کمک نکن و تمرین “نه گفتن” بکن تا بتوانی ریشه این ترمز “دلسوزی کردن” را رفع کنی…

در این سناریو خودم را شاگردی میدانم در دستان یک مربی رزمی کار که به من میگوید بروی این قسمت بیشتر کار کن تا ضربه نخوری….

و در پایان این نکته را به خودم میگویم که

“دلسوزی نکن ، در کار پادشاه جهانیان دخالت مکن ؛ او پادشاهی است که خودش میداند که چگونه با زیردستانِ خود رفتار کند ، تو فقط تلاش کن که در روزی که میخواهی در برابر این پادشاه بایستی ، سربلند باشی”

و این کامنت من با کامنتی که در قسمت های قبل گذاشتم که لینک آن در قسمت قبل آمده است ترکیبی هستند از باورهای من در مورد “کمک و خدمت به خلق”

abasmanesh.com

خدایاشکرت

یا حق