سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 223

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام بر استادعباس منش عزیز و بانو شایسته گرامی و همه دوستان توحیدیِ نازنینم در این جمعِ بهشتی ، دوستانی بهشتی که برای من مصداقی از مصراعِ اولِ این بیت زیر از سعدی شیرازی می باشند…

یارا بهشت ، صُحبَت یارانِ هَمدم است

دیدارِ   یارِ   نامتناسب  ، جهنَّم   است

این بیت برای من خاطره ها دارد ، خاطره استاد نازنینم در عرصه خوشنویسی که توفیق شاگردی اش را داشتم و در روزی این بیتِ سعدی را به عنوان سرمشق برای من نوشت و آن را در ذهن من حک کرد….

و عکسِ بنرِ این قسمتِ از سریال سفر به دورِ آمریکا ، مرا یادِ هدیه ی استاد دیگرم در‌ همین عرصه خوشنویسی میاندازد که با خطِ شکسته نستعیلق و با مرکب سبز رنگ ، این تک مصرعِ زیبا از مولانا را به من هدیه داد….

“گُلِ خندان که نَخَندَد ، چه کُند؟”

آن روز این مصرعِ مولانا در ذهن من حک شد و امروز با دیدن این بنرِ سایت ، خودش را بروز داد و….

این مصراع ، حکایتِ زندگیِ استاد عباس منش و بانو شایسته است که دیگر جزو طبیعتِ زندگیِ آنها شده که شاد باشند و غرقِ در نعمت هایِ بهشتیِ خداوند و معجزات روزانه او باشند همانگونه که طبیعتِ گلِ خندان این است که همیشه خندان باشد…..

و حقیقت همین است و غیر این نیست و آن حقیقت ، این است که

“همانگونه من به صورت طبیعی و بدون هیچگونه سختی و رنج کشیدنی ؛ اکسیژن مصرف میکنم ، باید به صورت طبیعی ثروتمند باشم و غرق در نعمت هایِ بهشتی خداوند….”

آری ، طبیعت زندگی من باید اینگونه باشد…

خودِ خودِ خودش در کتاب قرآن به ما تقلب رسانده که اینگونه بگویید و اینگونه از من بخواهید…..

وَمِنۡهُم مَّن یَقُولُ رَبَّنَاۤ ءَاتِنَا فِی ٱلدُّنۡیَا حَسَنَهࣰ وَفِی ٱلۡـَٔاخِرَهِ حَسَنَهࣰ

و عده ای از آنها اینگونه میگویند که پروردگارا بهترین ها را در دنیا و آخرت به ما بده….

[سوره  البقره ٢٠١]

“حَسَنَه” یعنی بهترین و آن را هم برای دنیا بکار برده و هم برای آخرت و این یعنی که جویای بهشت و نشانه هایش در همین دنیا باشم و از وعده ی نقدِ خدا را در این دنیا غافل نباشم و این را بدانم که اصلا از این خبرا نیست که در این دنیا سختی بکشم و در آن دنیا به بهشت بروم ، زیرا که دنیای بعدی ادامه همین دنیا است و هر چه در اینجا باشم ، در آنجا هم همانگونه خواهم بود ، زیرا که…

(وَمَن کَانَ فِی هَـٰذِهِۦۤ أَعۡمَىٰ فَهُوَ فِی ٱلۡـَٔاخِرَهِ أَعۡمَىٰ وَأَضَلُّ سَبِیلࣰا)

و هر کس که در این دنیا کور باشد ، در آخرت هم کور خواهد بود و  گمگشته تر خواهد بود….

[سوره اﻹسراء 72]

نمیدانم این چه طرز تفکر مسخره ای بود که خودم با اختیار خودم ، آن را به صفحه سفید ذهنم راه دادم که “در این دنیا سختی بکش تا در دنیای بعد راحت باشی” و هیچ گاه در این امر فکر نکردم که “در محضر مهربان ترین مهربانان باشم و سختی بکشم؟!”

سوال این است که “آیا خدایی با این عظمت و قدرت ، توانایی این را ندارد که هم بهشت این دنیا و هم بهشت دنیای بعد را روزی من کند؟”

سوال این است که “آیا با وجود خدایی که به مهربانی و کریم بودن و “یُرِیدُ ٱللَّهُ بِکُمُ ٱلۡیُسۡر” معروف است ‌، باید سختی و زجر بکشیم تا به نعمتی برسیم؟”

حال وقتی که شخصی قدرِ نعمتِ سیستم تنفس خود را نداند و از آن مراقبت نکند و روی به دخانیات بیاورد ، سیستم تنفس خود از مسیر طبیعی خارج میکند و بیمار میشود و در اینجا نیاز به طبیب پیدا میکند تا دوباره به تنظیمات کارخانه و حالت طبیعی سیستم تنفس خود برگردد….

حال من هم اینگونه شدم که با دستانِ خودِ خودِ خودم و با روی آوردن به دخانیاتی به اسم باورهای محدودکننده ای که ریشه در “شرک” دارد ، سیستم طبیعی ثروت خود را خراب کرده ام و بیمار شده ام و از حالت طبیعی خارج…..

سخت بیمار شده ام و از مسیر طبیعی خود را خارج کرده ایم و در اینجا با عجز و ناتوانی و اقرار به اشتباهاتم ،   به جهت مداوا شدن  به سوی طبیبی روی می آورم که در دعای جوشن کبیر ، کلمه ای را در دهان ما میگذارد تا با آن اسم او را صدا بزنیم و از او دعوت کنیم تا ما را مداوا کند ، دقیقا مثل داستان خطای حضرت آدم و همسرش که از بهشت اخراج شدند و بعد از آن ، کلماتی را از خدا دریافت کردند و با آنها توبه کردند و مجددا به سمت خودش برگشتند….

(فَتَلَقَّىٰۤ ءَادَمُ مِن رَّبِّهِۦ کَلِمَـٰتࣲ فَتَابَ عَلَیۡهِۚ إِنَّهُۥ هُوَ ٱلتَّوَّابُ ٱلرَّحِیمُ) [سوره البقره 37]

و آن کلمه ، این نام زیبای اوست در دعای جوشن کبیر که میفرماید” یا نِعمَ الطَّبیب” به معنای “ای بهترین طبیب” ، به تعبیر مولانا…

درد و رنجوریِّ ما را دارویِ غیر تو نیست

ای تو جالینوسِ جان و  بوعلی سینایِ من

آری ، من مریض شده ام و آلوده شده ام به شرک و افکار نازیبا و نیاز به طبیب و داواهای او دارم و پناه میبرم به خودش که….

(وَإِذَا مَرِضۡتُ فَهُوَ یَشۡفِینِ)

و هنگامی که مریض میشوم ، او مرا شفا میدهد…

[سوره الشعراء 80]

بیمار منم و طبیب او و شرط درمانِ من یک چیز است و آن یک کلمه است بنام “تسلیم” و “سکوت”

اگر بیمار ، تسلیم بی چون و چرایِ نسخه پزشک نشود و در برابر او حرف بزند و در کار او دخالت کند ، آیا عملِ درمان براحتی و سادگی انجام میشود؟؟؟

هر چه در محضر الله ؛ تسلیم تر و ساکت تر باشیم ، عمل درمان ما راحت تر و ساده تر و زیباتر انجام میشود ، برای همین است که یک پزشک جراح ، بیمار را بیهوش و ساکت میکند و او را تسلیم خود میکند تا بتواند سریع تر و راحت تر ، بیمار خود را جراحی کند و او را بهبود بخشد….

داستان تسلیم است و گل سرسبد اشعار مولانا که تکرارش زیر لب ، آرامشی عجیب برایم به همراه دارد….

هر بار که تسلیمم در کارگه تقدیر

آرامتر از آهو ، بی باکتر از شیرم

هربار که میکوشم  در کار  کُنَم  تدبیر

رنج از پیِ رنج آید ، زنجیر پِیِ زنجیر

===================

و اما تسلیم چیست؟؟؟

تسلیم یعنی وجود و هستی خود را ببازیم و تبدیل به نیستی شویم و وجود خود را در اختیار دیگری قرار دهیم

مثلا وقتی که من اجازه یِ بیهوشی خود را میدهم تا دکتر جرّاح مرا بیهوش کند ؛ من خودم را تسلیم پزشک میکنم و صد وجودم را به او می سپارم ، یا وقتی که سوار هواپیما میشوم ؛ من خودم را در اختیار خلبان قرار میدهم و صد وجودم در اختیار اوست….

این داستانِ تسلیم است و شرط تسلیم ، اعتماد است ؛ من تا زمانیکه به آن خلبان و پزشک اعتماد نداشته باشم ، هرگز خود را تسلیم آنها نمیکنم ، پس اعتماد شرط اصلی تسلیم است….

حال من تلاش میکنم تا با اختیار خویش و با اعتماد به پادشاه جهانیان ، در تک تک لحظاتم تسلیم آن نیرویی باشم که با گردش منظمِ خون در رگ هایم و مدیریت سلولهایم و…. ، قدرت و توانایی اش را به رخ من کشیده تا با خیالِ راحت خودم را به وجودش بسپارم و او را خلبانِ زندگی ام قرار دهم….

و چه زیباست چنین تسلیمی ، چه زیباست چنین نیست شدنی در برابر هستیِ مطلقی چون خدا….

وقتی که نتیجه ی تسلیم خلبانِ هواپیما شدن ، میشود یک سفر سریع و راحت و آرامش بخش ؛ پس نتیجه تسلیم آن نیرویی که این خلبان و کل کائنات را آفریده و بدون هیچ خللی در حال مدیریت آنهاست ، چه میشود؟؟؟ آری ؛ بهشت دنیا و آخرت….

ولی امان از لجبازی که من هنوز میترسیم که تسلیم او شوم با وجود اینکه قدرت و عظمتِ او را در گردش خورشید و ستارگان و روزی دادن به انواع و اقسام موجودات و…. دیده ام و در اینجا خدا لبخندی میزند و میگوید که

“اشکالی نداره عزیزم ، یکم دیگه با این عقل ناقص خودت جلو برو و شکست های بیشتری را تجربه کن و بعدش با خستگی و درماندگی بیشتری به پیش من برگرد….”

خدایا من هم مثل یکی از بندگانِ خوب بارگاهت که در عاشقانه هایش با تو در دعایِ عرفه اینگونه تو را صدا زد ، تو را صدا میزنم که….

امام حسین علیه السلام…

إِلَهِی أَغْنِنِی بِتَدْبِیرِکَ لِی عَنْ تَدْبِیرِی

خدایا ، با تدابیر خودت برای من ، مرا از تدابیر ناقص خودم بی نیاز گردان….

خدایا توفیقی بده که همه وجودم را به تو بسپارم ، به تعبیر مولانا…

اَفکن این تدبیرِ خود را پیش دوست

گر چه  تدبیرت هم  از تدبیر  اوست

===================

و در پایان ، این فراز زیبا و دلنشینِ دعای کمیل از زبان حضرت علی علیه السلام…

یامَن اِسمُهُ دَواء وَ ذِکرُهُ شَفاء…

اى که نامش دوا و یادش شفا است…

مرا درمان کن  و ببخش که قدر و منزلتِ تو و نعمت های طبیعی ات را ندانستم و با نادیده گرفتن تو و عظمت و قدرتت ، خود را از آنها محروم کردم….

×افکار نازیبایی مثل این فکر که قدرت تو را زیر سوال میبردم و فکر میکردم توانایی این را نداری که بهشت دنیا و آخرت را به من بخشی و بواسطه این فکر ، خودم را محروم میکردم از لیاقتِ داشتن و شجاعت ِدرخواستِ بهشت دنیا و آخرت ، جسارتی مثل امام حسین علیه السلام در دعای توحیدی عرفه که گنجینه ی عاشقانه های او با توست با احساس لیاقت و شجاعتِ هر چه تمامتر اینگه از تو میخواهد که…

…وَاجْعَلْ لِی یا إِلهِی الدَّرَجَهَ الْعُلْیا فِی الْآخِرَهِ وَالْأُولی…

خدایا عالی ترین و باکیفیت ترین درجه دنیا و آخرت را به من  بده…..

(حقیقتا دعایش مستجاب شد و حقیقتا که او شاگرد زرنگ خدا بود و حقیقتا  که ما گوشه ای از حقایق زندگی او را درک نکرده ایم….)

×افکار نازیبایی مثل این اندیشه که کریم بودن و مهربان بودن و آسان گیر بودنت را زیر سوال میبردم با این فکر باطل که برای رسیدن به بهشت دنیا و آخرتت باید سختی و رنج بکشم و هیچ‌گاه اینگونه فکر نکردم که ” در مهمانی کریمی چون خدا و سختی کشیدن؟؟؟!!!”

مرا ببخش که با افکار نازیبایم به خودم ظلم و ستم کردم و اگر مرا نبخشی ، سخت در زیان خواهم بود…

رَبَّنَا ظَلَمۡنَاۤ أَنفُسَنَا وَإِن لَّمۡ تَغۡفِرۡ لَنَا وَتَرۡحَمۡنَا لَنَکُونَنَّ مِنَ ٱلۡخَـٰسِرِینَ

[سوره اﻷعراف 23]

خدایاشکرت

یاحق