سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 226

سلام به همه ی عزیزان

من خانواده ی جیکوب رو دوست دارم، از همون قسمت‌هایی که تو پردایس حضور داشتن برام نمونه ی یه خانواده ی آزاد و دوست داشتنی بودن و هستن.

هر کدوم از اعضای خانواده در جهت و مسیری که خودش علاقه داره زندگی میکنه و این تو چارچوب یه خانواده واقعا شگفت انگیزه.

نکات جالبی دیدم تو این قسمت که خیلی خوشم اومد:

سیستم پرداخت خریدها با اسکن توسط موبایلِ خودِ آدم و پرداخت مبلغ در کسری از ثانیه.

چقدر این تکنولوژی جذابه و کارها رو ساده تر میکنه.

اینکه شما گریلِ نینجا بخواید برای هدیه بخرید، از سخاوت و طبعِ بلندِ شماست.

پیداش نمیکنین و یه محصولِ کاربردیِ عالیِ دیگه میخرید، بعد هدایت میشین به همون گریلِ نینجا که خودتون دلتون میخواست از اول بخرین.

خیلی جالب بود برام این هم فرکانسی تون با خواسته تون، باور عالی داشتن در موردش، و رسیدنِ سریع بهش.

دقیقا مثل خواسته ی دیگه تون:

ماشین رو خداوند با بارانِ رحمتش شست و گرد و خاک سفر کاملا تمیز شد، ماشین بسیار درخشان شد و من لذت بردم از تماشاش.

اول فایل، یه نمای محشر دیدم از زمین و آسمون، از تمیزی و شفافیتی که دقیقا بعد از بارون داره زمین و آسمون.

یه سوالاتی توی ذهنم اومد در رابطه با انتخاب نوعِ پوشش.

بعد خودم جواب خودمو دادم:

اول که یاد استاد افتادم که هر جایی باشن چه پردایس، چه سفر، چه معاشرت با دوستان در مهمانی، اون لباسی رو میپوشن که خودشون راحتن.

دوم یاد خانواده ی جیکوب افتادم وقتی تو پردایس بودن، کاملا با لباس های راحتیِ خودشون بودن، نه اینکه در منزل لباس متفاوتی بپوشن تا در محیطِ پردایس.

یعنی همونی بودن که بودن و راحت بودن.

در نهایت داخلِ خانه، بیرون خانه فرقی نداره برای کسی که عزت نفس و احساس لیاقت داره.

ممکنه لباس متفاوتی بپوشه، نه به دلیلِ اینکه جلوی دیگران خوش پوش و باکلاس به نظر برسه طبقِ نظرِ اون جامعه، بلکه فقط به دلیلِ راحتیِ خود اون فرد.

لباسی که داخل خونه هستیم یا موقعِ خواب از جنس بسیار راحتی هست که تو مهمونی نمیپوشیم.

از طرفی لباس مهمونی هم میتونه مناسب باشه و باز هم راحت با معیارهای خود ما نه اجتماع.

معیار خودِ آدمه.

سلایق متفاوته.

چیزی که در اصطلاح مُد میشه هم نظر یه شخص بوده که چند نفر خوششون اومده و تکرار شده و سایرین چون فکر میکنن برگزیده شده، پس اونا هم باید بپوشن تا تو اجتماع مقبول باشن.

نه، اگه اون مدل متناسب با روحیه و شخصیت من بود، میپوشم، کیف میکنم، اگه نه هم هر چی خودم میپسندم میپوشم فارغ از نگاه دیگران.

اینا تو حرف ساده است، هر کدوم از اینا بهبودهایی هست که من و بقیه داریم ریز ریز میاریم تو زندگی هامون.

دیدن استاد، مریم جون، خانواده جیکوب و … که با راحتی و سلیقه شخصیِ خودشون، خوشایندِ خودشون، نوعِ پوشش شون رو انتخاب میکنن به من این پیام رو میده سمانه تو هم راحت باش. با استانداردها و علایق خودت پوششت رو انتخاب کن و در کل راحت باش‌، فارغ از نظرِ دیگران.

وقتی خودت با خودت راحتی، اتفاقا جهان هم باهات راحته، اتفاقا عکس العمل ناخوشایندی دریافت نمیکنی یا خیلی کم میشه.

معنیِ راحتی با خود، صلح با خود، هم اینه که من به خودم و دیگران آسیبی نمیزنم و مطابق با سلیقه و خوشایند خودم زندگی میکنم.

همه ی انتقادها برمیگرده به اینکه من خودم هنوز محکم نشدم روی نظرم و شیوه ای که دارم بهش عمل میکنم، هر وقت محکم شدم دیدم که خروجیِ نازیبایی در بیرون ندیدم نسبت به خودم.

خوشحال شدم که کل خانواده جیکوب رو در این فایل دیدم، بزرگ شدنشون رو دیدم، صورت کودکانه ژوزف و صورت نوجوانانه جیکوب رو یادم اومد و دیدم چقدر عوض شدن.

از اتاقِ بازی و سرگرمیِ این خانواده خیلی خوشم اومد، هم تلویزیون داشت، هم میز پینگ پنگ، هم دستگاه بازی و یه عالمه صندلی و مبل برای راحتی و استراحت.

فضای سبز روبه روی خونه زیبا بود، هم سکوهایی که داشتن و صندلی های راحتی برای استراحت.

در کل منزل و محیط جذابی داشتن برای زندگی.

اینکه هر دو باری که به دیدار این خانواده رفتین مناسبت تولد بود خیلی زیباست، شما فرکانستون قشنگه و به شادی وارد میشین در هر محیطی.

میهمانی تولد برام جالب بود، ساده بود، تشریفاتی نبود، چند مدل پیتزا به سادگی روی میز بود و آدم‌ها داشتن لذت میبردن از نوشِ جان کردنش و گپ میزدن با هم، همین بی هیچ زرق و برقی، شلوغ بازی…

نه اینکه من مخالف طراحی های تولد باشم، نه، اما اینکه میشه انقدر ساده تولد گرفت و میبینم برام جالبه، چون تو فرهنگ خودمون مهمونی های رسمیِ تولدها پیچیدگی ها و شلوغی های خودشون رو دارن، کلی خوراکی، کلی تشکیلات برای سورپرایز کردن و …

دیدن این سادگی ها بهمون نشون میده انتخاب های دیگه هم وجود داره خارج از اون چیزی که من دیدم غالبا و باهاش بزرگ شدم تو خانواده و اجتماع.

اصل لذت بردنِ خالص هست، چه تو سادگی چه تجملات.

اونجایی غلطه که تجمل تبدیل میشه به پُز دادن و چشم و هم چشمی…

گاهی مهمونی ها تبدیل میشن به یه مجلسی که کلی خوراکی وجود داره واسه خوردن که آخر مهمونی همه دارن میترکن، منفجر میشن، یعنی گاهی تمرکز بیشتر میره روی خوراکی ها تا شادی و معاشرت و کیف کردن و خندیدن و …

مثالِ اشکارش مهمونی های شب یلداست که یه دو ماراتن برای خوراکی خوردنه بیشتر:)

یا انقدر عکس گرفتن تو مهمونی یا تولد مهم میشه که تولیدِ کلافگی میکنه.

یه چیز دیگه هم برام خیلی جالب بود:

اینکه ترک کمپر فضایی اختصاصی به شما میده برای استراحت تون، چه تو سفر و جاده، چه وقتی سه روز اومدین منزل دوستانتون.

چه اون خونه فضای خالی برای مهمان داشته باشه چه نه، مهم نیست، شما استقلال خودتون رو دارین.

تو پردایس هم گروهی از مهمانانتون که تعدادشون زیاد بود خودشون چادر زدن برای خودشون و به راحتی و مستقل، استراحت میکردن.

میزبان لزوما ممکنه تو خونه اش اتاق مهمان نداشته باشه.

این جور وقتا آدم چکار باید بکنه؟

اتاق های موجود رو به اشتراک گذاشت با مهمان.

سالن رو به مهمانان اختصاص داد.

یا مثل شما که یه گزینه باحال و کاملا راحت دارین، تو وسیله نقلیه خودتون، که مثل خونه هست، استراحت کنین.

حالا ذهنِ منطقیِ من مسائل رو پیچیده میکنه.

به عمد دارم تحلیل میکنم با خودم که به راه حل های ساده برسم، هر تصمیم و انتخابی که انجام میشه باید حالم رو باهاش خوب کنم، یعنی از یه زاویه ای به ماجرا نگاه کنم که حسم خوب باشه و بمونه.

دارم تمرین میکنم، این ساده دیدن برای من سخته گاهی تو زندگی، ولی میدونم باید اصلاحش کنم، چون سخت گرفتن زندگیمو سخت میکنه واسم.

فایل جالبی بود برام، ممنونم از به اشتراک گذاری اش استاد جان و مریم جون.

ممنونم که تصویری بهم آموزش میدین میشه طور دیگه ای هم فکر کرد، نگاه کرد، عمل کرد، زندگی کرد.

حالا اینکه من کدوم مدلی زندگی کنم که بهتر و سازگارتره با درونم (نه خوشایندِ اجتماع) ، فقط با خودشناسیِ خودم اتفاق میوفته.

خدایا شکرت برای دیدن سادگی در زندگی