سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 229

سلام به رفقای عزیزم

وای! سفر تموم شد!

اول فایل که درون بچه بلند شد و اوج گرفت، با خودم گفتم: وای، چه جای قشنگ معرکه ای! چقدر شبیه پارادایسه! چه جاهایی تو آمریکا پیدا میشه! عینا کپی برابر اصل پارادایس! وای، چه دریاچه ای! چه خونه قشنگی رو آب! چه درختای خوش رنگی! چه تجهیزاتی! چه جاده های قشنگی! چه اتوبانهای فوق العاده ای وسط درختا! چه ستون مخابراتی، عین مال پارادایس! چه آر وی قشنگی!

چه پارادایسی!

خب، این که شد ویدئوی زندگی در بهشت!

دمش گرم! چه زندگی در بهشتی!

قبول نیست! شما نوشته بودین قسمت 229 سفر به دور آمریکا!

نه، قبوله، پارادایس هم جزو آمریکاست خب.

چقدرررررر پارادایسو دوست دارم، خدایا شکرت!

راستی 8 هزار کیلومتر راه رفتین؟ دمتون گرم! خیلیه!

خوشم میاد که آنا بعد غذا خوردن، ظرفا رو می‌شویید! الان، تراک کمپر بعد شستشو و تعویض روغن، آماده سفره! این، کمترین چیزیه که از شماها یاد گرفتم: بعد غذا ، تندی ظرفا رو بشور!

خیلی حال کردم که تندی پریدی تو آب، استاد! چه خوب شنا میکنی! نوش جونت این حال خوب!

چه بارون قشنگ معرکه ای رو آب اومد!

چه بازی فوق العاده ای! امشب پسرم رو میبرم گیم کلاب! منم بازی!

چقدر خوبه که این زندگی شما آنقدر خوشگل و شسته رفته ست! داره به خونه ی ما هم به نحو فوق العاده ای رسوخ میکنه این تمیزی و قشنگی. ظرفشویی ما هم دیگه توش ظرف نیست و روی مبلها خرده کاغذ نیست…. هر چی کثیفیه، با چالش رفیقم رسول خانکی، توی مدت این سفر، تبدیل به رقص و قرشمال بازی و حال خوب شد. اونقدر خانمم رو خندوندم که دیگه خودش با یادآوری اون مسخره بازیا، ظرف تو ظرفشویی باقی نمیذاره… اینجوری، تصاویر ساده این مسافرت و زندگی شما ، آهسته آهسته زندگی ما رو هم تغییر. میده.

آمنه، چشم تو، جام شراب منه،

آمنه، اخم تو، رنج و عذاب منه

جونم تو دستت، آتیش گرفته

مهر تو از دل، بیرون نرفته

جونم به دستت، آتیش گرفته

مهر تو از دل ، بیرون نرفته

آمنه قلب من برای تو میزنه

آمنه قهر نکن، که قلب من میشکنه

جونم زدستت آتیش گرفته

مهر تو از دل، بیرون نرفته

دل برکن زناز تو

جان غرق نیاز تو

از ضربان خون من

ای ولله به ناز تو

آمنه، نام تو، درد و بلای منه

آمنه بی تو دل، بلای جون منه

…

نه، ضبط صوت دوباره روشن نمونده! خودم یه مرتبه دلم خواست وسط این حرفام، قرشمالی کنم. چون نتیجه ش خوب بود برام، صدای اندی رو از ته حلق زدم وسط کامنت!

حالا هم دارم آهنگشو با دهن میزنم.

شمام اگه دلتون خواست، اسم عشقتون رو بذارید جای آمنه، مخشو بزنین! چار تا قر هم بدین تنگش، میشه نسخه کاربردی حال خوب، در سه سوت! به همین سادگی! به قول استاد، ایمانی که عمل نیاورد، حرف مفت است. این حرفو باید با زر نوشت.

مدیون من نشین! کلی وقت گذاشتم شعر رو کامل واستون سرچ کردم و اینجا نوشتم! یه قری باهاش بدین، راه دوری نمیره! :)))

خوشبخت و خوش شانس و پولدار باشید

سلام به آتنا ی عزیز، بانوی نمونه!

دختر عزیزم، خیلی خوشحالم، خیلی!

وقتی کامنت شما رو خوندم، روزم به خیر شد!

چقدر خوبه که بازی شکارچی نکات مثبت رو انجام میدید!

من این بازی رو با دختر و پسرم که پایه سوم و پنجم هستند، شروع کردم، ولی مدتیه که یادمون میره ادامه ش رو انجام بدیم…به خاطر مشق و بازی و فیلم دیدن بچه ها.

دخترم، تو چطور بازی رو هرشب انجام میدی و یادت نمیره بنویسی؟ من رو راهنمایی کن!

خیلی خوشحالم دختر گلم که داری نتایج خوب و عالی میگیری! تا چشم به هم بذاری، بزرگ شدی و یک خانم موفق و خوشبخت شده ای…به امید آن روز.

خوشبخت و خوش شانس و پولدار باشی.

سلام به گنج باصفای سایت

خیلی ممنونم از انرژی و وقتی که برای این چیدمان کلمات تاثیر گذار و دلنشین صرف کردید.

جانا، سخن از زبان ما می‌گویی!

این خودافشایی دلپذیر و صمیمانه که در بطن این کامنت گنجانده شده بود و شاخ و برگ میگرفت، زبان دل من هم بود.

انسان فراموشکار، لازم است که در بدو حرکت، این فراموشکاری را کم رنگ و کم رنگتر بکند. این لازم است.

وقتی از ماشین باری و تجربه مشترک زندگی باهمسر گرانقدرتان نوشتید، احساس خوشبختی کردم. هر وقت درباره انجام کارهای روزمره زندگی، فعل جمع میبینم، حس خوشبختی به وجود من هم تسری پیدا می‌کند، چون خدا با جمع است!

خوشبخت و خوش شانس و پولدار باشید.

سلام به عالیجناب عشق

کاکو، همیشه به خنده باشی و شادی.

هیچکی مثه تو به من انرژی نمیده! چاکرم، آقو.

26 سال پیش، تو یک خونه ی مجردی، مابین رفقای خلافکار بر خورده بودم. مرتب ماری جوانا می‌کشیدند تا بتونن زیاد بخندن! به زمین و زمان! یک مطرب بسیار بانمک هم داشتند که 200 تومن بنگ می‌کشید و 45 دقیقه یک نفس شعرهای خنده دار و هجو میخوند با تمبک! جوری که همه از خنده بیهوش می‌شدیم. اونجا فقط ، خنده پارتی بود.

بعد من، بدون اینکه حتی یک بار مشروب بخورم یا دود بکشم، از صبح تا شب میخندیدم! هیکلم خیلی درشت بود. سخت ورزش میکردم. روزی 4 تا 6 ساعت وزنه میزدم. آنقدر که خوراکی کم می‌آوردم برای ساختن هیکل! همه ش گشنه م بود!!

بعد، خونه مجردی این رفقا که از قضا ورزشکارانی بودند که دنبال شادی میگشتند، برای من زنگ تفریح بود! اونجا هم با نیش باز، فقط گشنه م بود!:)) به ماری جوانا فکر هم نمیکردم، فقط دنبال کباب لقمه و خاویار بادمجون بودم!!

براشون معما بودم. جرات نمیکردند بیرونم کنند، از طرفی با مسخره بازیهام خوش بودند.

هنوز برام معماست که چرا آدم باید ماری بکشه تا بخنده!! شاید این به خاطر موضع گرفتن الکی مقابل خنده به سرشون اومده بود..‌.تقریبا همه شون معتاد شدند.

به من لقب داده بودند: نعشه ی بی بنگ!!

خب، خدا رو شکر، هنوز همونم! حالا بچه هام با تعجب به مسخره بازیهام نگاه می‌کنند و می‌خندند.

شاید رسالت من ، همین بوده که دیگران رو بخندونم! خدا رو شکر

خیلی خوشحال میشم که خبر خنده هات رو می‌شنوم.

خوشبخت و خوش شانس و پولدار باشی.