سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 230

به نام خداوند به موقع و دقیق

او که میدهد و میدهد

استاد عزیزم سلام

مریم جانم سلام

و سلام به تو دوست هم فرکانس که هدایت شدی به این نوشته…

تصمیم گرفتم به ایران بروم و دو هفته بعد برگردم و بعد برای انجام امور ازدواجم اقدام کنم.

سه ماه پیش.

موقع خروج از مرز فهمیدم که به دلایلی باید سه ماه ایران بمانم.

یعنی برنامه ی دو هفته ای اختیاری ام تبدیل شد به برنامه ی سه ماهه ی اجباری…

در حالی که یک ماه دیگر مدارس باز میشود و من هم، کارم آموزش هست و طبق باور قدیمی، باید بالای سر کارم می بودم.

اسمش را می‌گذاریم تضاد، ناخواسته.

و خدا شاهده من آرام بودم. می‌دانستم خداوند برای من پلن جذابی ریخته است. دااااایم به خودم میگفتم، قرار است ظرفم بزرگتر شود، قرار است خواسته ی دیگری برایم رقم بخورد، قرار است درس های جدید بیاموزم.

تقریبا سه ماه پیش همان موقع ها بود که این سری جدید سفر به آمریکا آغاز شده بود…

استادم با آزادی مالی، زمانی و مکانی اش شروع به سفر کرده بود و خداوند هم، هم زمان میخواست به من بگوید، تو به خواسته ات رسیدی، تو نیز آزادی مکانی و زمانی و مالی داری.

هواپیما نشست و سه ماه من آغاز شد.

شاگرد خصوصی داشتم که آنلاین بهش درس میدادم.

دختری ازبک، نمکی و پر استعداد

واریزی هایش وقتی خواب بودم به حسابم می‌نشست.

واااااای من سرشار از ذوق میشدم،

میگفتم: ببین بهار فرسنگ ها فاصله داری با شاگردان، ولی پول به حسابت می آید، حتی وقتی خوابی.

کلمات برای توصیف حس آزادی ام کم هستند.

آزادی مکانی

به جایی وصل نیستم و در هر مکانی میتوانم کارم را انجام دهم و پول بسازم.

واااای واااای واااای

خدایا سپاسگزارم.

من بیشتر میخواهم.

شاگردهای حضوری ام تماس می‌گرفتند و من میگفتم از این به بعد من فقط غیر حضوری درس میدهم.

و درآمدم افزایش یافت.

مدرسه ها شروع شدند و درخواست اجرای سیستم زبان من در مدارس آغاز شد.

از ایران اقدام به استخدام معلم کردم. آگهی درج کردم و هر کس تماس می‌گرفت میگفتم مصاحبه ی شغلی مان آنلاین هست.

به این شکل دو تا معلم استخدام کردم.

معلمانی که تاکنون همدیگر را رو در رو ندیده آیم ولی من تصمیم گرفتم از سر راه خدا کنار بروم و الحق که او به بهترین شکل کارها را انجام میدهد.

معلم را ندیده ام، مشتری را ندیده ام، مدرسه را ندیده ام و خدا به من می‌گوید، تو فقط لذت ببر این ها همه با من.

هزاران بار این اتفاق افتاده، هزاران بااااار.

حالا قرار است ماهانه شانزده هزار لیر به حسابم بیاید بدون ذره ای کار فیزیکی من.

تاکید میکنم هیچ کار فیزیکی ای لازم نیست، فقط کافی است کار ذهنی انجام بدهم. زیرا ثروت ساختن، یک کار ذهنی است. حق طبیعی من است که با باورهای درست و احساس لیاقت وارد زندگی ام خواهد شد.

در همین اصناف بود که یک مشتری از ایران از من درخواست پیاده سازی سیستم را کرد.

قیمت دادم ماهانه بیست میلیون

پذیرفت.

برای ایران هم آنلاین مصاحبه کردم و استخدام صورت گرفت.

بهترین معلم ها به سمت من هدایت شدند.

بی نظیرترین، متعهد ترین، درستکار ترین و …

اصلا هدایت جنسش این است. ناب ترین ها راه حل ها به سمتت می آید.

بیزنسم بدون حضور فیزیکی من میچرخد.

خدایا شکرت

پیغام تشکر از هر طرف به سمت من روانه میشد. بایت روش آموزش و کاربلدی معلمانم.

خدایا سپاسگزارم سپاسگزارم سپاسگزارم.

دخترم را فرستادم استانبول تا از آغاز سال تحصیلی در مدرسه باشد.

معجزه وار رفتنش پیش رفت.

دختری دوازده ساله، قرار است و مجبور است طعم استقلال را بچشد.

من باید بفهمم که وابستگی دارم به دخترم.

این هم یک خیر دیگر.

تا قبل از آن میگفتم من رها هستم، به دخترم وابسته نیستم، ولی بودم و هنوز هم هستم.

این ماندن اجباری سه ماهه در ایران، بهم فهماند باید روی این قسمت هم کار کنی.

حال دخترم رفت، سیستم کاری ام خودش در حال کار کردن هست و مدیریت و بازاریابی و حسابداری اش با خداست، من چه کنم؟

لذت و لذت و لذت

گشتم، ایده هایم را امتحان کردم، ظرفم را بزرگ کردم، از آزادی زمانی و مکانی ام لذت بردم، فهمیدم در ایران هم میشود ثروت ساخت، مثل آب خوردن، در ایران هم میشود با کیفیت زندگی کرد، مثل همه ی دنیا…

میدانید چرا میگویم؟

چون قبل از مهاجرتم و قبل از آشنایی با استاد این باور را داشتم که من وقتی ثروتمند میشوم که مهاجرت کنم ، اصلا یکی از دلایل دوست داشتن مهاجران این بود و همین باور قوی باعث شد که بعد از مهاجرت به داشتن کسب و کار و آشنایی با استاد برسم.

«در ایران نمیشه ثروتمند شد.»

داشتم این باور را و خیلی وقت بود که میگفتم طبق شواهد در همه جا میشود ثروتمند شد.

مثل عباس برزگر

مثل استاد

مثل بی نهایت ایرانی ای که در ایران به ثروت رسیده آمد.

نوش جانشان

و حالا باید در مرحله ی عمل ایمانم را نشان دهم و در ایران ثروت بسازم.

ساختم.

به قلبم الهام شد برو کیش.

لبیک کردم.

از آزادی مکانی و زمانی ام استفاده کردم و آزادی مالی اجازه داد که بهترین سفر عمرم را تجربه کنم و یکی از رویاهایم را تبدیل به واقعیت کنم.

تا دو سال پیش سفر به کیش برایم سفر لوکس و پر خرجی بود ولی الان همه چیز مثل آب خوردن اتفاق میافتد.

راحت بلیط میخرم، راحت هتل میگیرم ، راحت کنسرت میروم، راحت رستوران میروم و…

خدایا سپاسگزارم سپاسگزارم سپاسگزارم

در کیش به قلبم الهام شد:« تو در آستانه ی پایان سه ماه حضوری اجباری ات در ایران هستی، قبل از سفر به استانبول ، به دبی سفر کن و از دبی به استانبول برو»

لبیک کردم.

اعتراف میکنم قبل از سفر به کیش و دبی میترسیدم.

یعنی قشنگ می‌فهمیدم حس درونی به ترس آمیخته است.

اتفاقات جدیدی بودند ولی من عهد کردم تا آخر عمرم، وارد ترس هستیم شوم، آنها را قربانی کنم.

من روی عهدم هستم.

من تنها نیستم، من حمایت شده ام من با خدایم هستیم. او مسایل را حل میکند.

از کیش برگشتم، مقدمات سفر به دبی را چیدم، ویزا گزفتم، هدایتی

بلیط گرفتم، هدایتی

هتل نگرفتم و گفتم می‌روم و آنجا هتل میگیرم.

تصمیمم این بود که به خودم ثابت کنم، خدا میزبانی ات را میکند، تو در زمین او سفر میکنی، او برایت مکان میشود.

و شد.

دو روز اقامت رویایی در شارجه و دو روز اقامت رویایی در دبی

رویایم را واقعی کردم، از قدرت ذهنی ام برای خلق اتفاقات استفاده کردم و بار دیگر به خودم ثابت کردم:« تو قدرت خلق اتفاقات را صد در صد داری»

استاد جان بعد از سفر به دبی من بهاره ی دیگری شدم.

استاد میفهمم که مدارم تغییر کرد و من به خلق رویاهای دیگرم نزدیک تر شدم. خیلی نزدیک.

حس زن حامله ای را دارم که میداند به زودی وضع حمل میکند و فرزندش، رویایش، خلقش را به زودی در آغوش می‌گیرد.

پاداش هایم در راهند.

فرکانس توحید، لذت، فراوانی، زیبایی، شجاعت که ارسال کردم بزودی در زندگی ام نمود فیزیکی پیدا میکند.

و حال استاد هم زمان با پایان سفر شما، من نیز به استانبول برگشتم.

شما آدمهای دیگری شدید و من هم.

اصلا سفر خیلی سریع مدارهای تو را به منبع نزدیک میکند.

در این سه ماه تمام فایل های توحیدی را دیدم، دوره ی احساس لیاقت را خریدم، دوازده قدم را که شروع کرده بودم ادامه دادم، روی فایل های عشق و مودت کار کردم و لذت بردم و لذت بردم و لذت بردم.

استاد بی نهایت دستاورد بدست آوردم که در دوره احساس لیاقت خواهم نوشت.

معجزاتی که رقم خورد فقط به این دلیل که من باور کردم، لایقش هستم.

همه ی اینها از فضل پروردگارم هست.

خدایا سپاسگزارم.

سپاس

سپاس

من باز هم میخواهم ، بیشترش ، همه چیز را با هم میخواهم.

الله اکبر

به امید دیدار

سلام وجیهه ی زیبای من

خوش آمدید به کامنت من.

کلامی که خداوند بر قلبم الهام کرد و من فقط نوشتم.

انگشتانم، فرود کلمات تماما هدایت الله ام بود.

او گفت بنویس:

«و سلام به تو دوست هم فرکانس که هدایت شدی به این نوشته…»

خوش آمدی به این کامنت.

نوش جانت عروسک

برایت بهترین ها را میخواهم از خداوندم که او فقط بهترین ها را میدهد.

سارا جانم قشنگم

چقدر من کامنت های تو

صلح درونی تو

صداقت تو

و قدرت تحسین کردنت را

دوست دارم

بی نظیری تو.

ممنونم عزیز دلم

سپاسگزارم برای لطفی که به من داشتی.

برایت از رب العالمینم میخواهم

ثروت را کرور کرور

عشق را بی نهایت

شادی را به اندازه ی برگ های دنیا

خداوند به تو خیر دهد در دنیا و آخرت

سلام زری جان

لطف همیشگی شما قلب مرا باز میکند.

سپاسگزارم دوست طلایی من

چقدر زیبا رحمانیت و وهابیت رب العالمینم را اثبات کرد.

آری او فقط میدهد، هر آنچه بخواهی.

او شریک تجاری ام، مرا در نعمت هایش غرق کرده و من بیشتر میخواهم.

من لایقش هستم.

از همه چیز بیشتر میخواهم حتی از دوستان با کیفیتی همچون زری

سلام سعیده جانم

در سرم دومینوی اتفاقات حرکت میکند و من مانده ام از کجا برایت بنویسم.

بگذار از اینجا شروع کنم که مثل همیشه کامنت های فایل جدید را به ترتیب امتیاز مرتب کردم و کامنت شما را دیدم.

مثل همیشه با دیدن کامنت شما در اولین کامنت تحسینتان کردم.

من دوست دارم این حد از تأثیرگذاری در شما را.

نمیدانم با تکنیک های نویسندگی می‌نویسید یا خیر، اما هر چه هست که همانطور که خودتان هم گفتید باورهای تان کامنت های شما را تاثیرگذار میکند، برایم بی نهایت تحسین برانگیز است.

من در حال نوشتن کتاب خودم هستم و میخواهم آگاهانه با تحسین کردنِ قلم شیوای شما، تأثیرگذاری فراتر از مرز شما، باورهای درست تان و توحید جاری در قلمتان، کتاب تأثیرگذار و ثروت سازی بنویسم.

همانطور که در دلم تحسین میکردم و می‌خواندم ، به اسم خودم رسیدم.

خداوند قند را دل دلم آب کرد. خواسته ای دارم که این که نامم در کامنت شما آمده بود، وعده ی حق الهی و نشانه ی تحقق خواسته ام بود.

به فال نیک گرفتم و تا پایان کامنت شما نه یک بار بلکه هزاران بار با شما همزاد پنداری کردم.

آسان شدن تان برای آسانی ها را تحسین کردم و تایید کردم و گفتم نوش جانت این مدیر عامل و همکار توحیدی.

آمدم برایتان بنویسم. دستم نرفت.

چون میخواستم از نشانه ای که در کامنت شما بود حرف بزنم و میدانم آنقدر کوتاه میشد که سایت نمی‌پذیرفت.

و بووووم

معجزه رخ داد.

سعیده جانم برایم نوشته بود.

هم صحبتی من و شما از قبل رقم خورده بود و فقط باید با کمی صبر شکل فیزیکی به خود می‌گرفت.

سعیده جانم

در استانبول هستم و بیش از یک ماه هست که دخترم در ایران هست.

یاس در ایران دو تا مقر دارد. یکی پدر و مادر من، دیگری پدرش.

تا وقتی پیش خانواده ی من است دسترسی بهش آسان هست ولی وقتی پیش پدرش هست، تقریبا بهش دسترسی ندارم. چون پدرش خیلی اهل اینترنت و فضای مجازی و اپلیکیشن ها نیست و علاوه بر آن، وقتی پیش پدرش هست، آنقدر عمو و خانواده ی پدری شلوغی دارد که عملا پیش پدرش هم نیست.

خلاصه که سه هفته قبل رفت پیش پدرش و منی که دوازده سال بیست و چهاری با یاس بودم، در این سه هفته، سه بار باهاش تصویری حرف زدم.

قسمت جالب ماجرا که ربط به کامنت من در یک سال پیش دارد، بهبود وابستگی من به یاس بود.

قشنگ فهمیدم که بزرگ تر شدم. رها تر شدم.

و خدا را شکر کردم.

خیالم راحت هست که هر دوی ما (من و یاس) به وقتش، دور از هم و عاشقانه میتوانیم زندگی آرام و شادی داشته باشیم.

سعیده جانم، امسال برای من سال روابط و خرید خانه است.

رابطه برای من هم پاشنه ی آشیل هست و در حال بهبود آن هستم.

تنها راهش تمرکز بر نکات مثبت افراد هست و امیدوارم زودتر تکاملم را طی کنم.

بگذار برای خودم تکرار کنم که تنها راهش تمرکز بر روی نکات مثبت افرادی هست که در زندگی ام بودند، هستند و خواهند آمد.

حال اجازه بده در قسمت پایانی کامنتم داستانی را که همین هفته ی پیش رخ داد را برایتان بازگو کنم و کامنتم را به پایان برسانم.

من برای آموزش زبان با یک موسسه همکاری ام را آغاز کردم.

به من یک شاگرد خصوصی دادند که چهل ساعت باید بهش تدریس می‌شد از قرار ساعتی صد و پنجاه لیر.

هر روز سه ساعت درس را شامل می‌شد. روز اول یک ساعت و نیم دیر آمد و عملا من در حال انجام کارهای خودم داشتم حقوق هم می‌گرفتم. یک ساعت و نیم روز اول را درس دادم ولی من حقوق سه ساعت را گرفتم.

روز دوم من رفتم آموزشگاه و او نیامد. سه ساعت حقوق گرفتم در حالی که داشتم کامنت های روانشناسی ثروت یک را می‌خواندم.

صدایی در ذهنم شروع کرد به چرخیدن…

گفت:«یعنی چی نیامد ، اینطوری که نمیشه برو بگو اگر سختشه بیاد من صبح ها بیارمش، یا اصلا میخوای بگو من آنلاین هم میتونم درس بدم. یعنی چی که نشستی و نیومد و حقوق میگیری ؟»

در جا بهش گفتم:« من امروز تو ستاره قطبی، راحت پول درآوردن خواستم، اجابت شد. من امروز میخواستم رو این باور کار کنم که “پول درآوردن لزوما کار جسمی نمی‌خواد” و خدا با این شاگرد داره بهم ثابت میکنه، لطفا ساکت شو!!!»

هر بار صدا چرخید من آرامش کردم.

تا شد فردا.

فردا هم همان آش و همان کاسه.

شاگردم نیومد و من با نشستن زیر کولر و خواندن کامنت ها پول درآوردم.

فکر می‌کنی اون صدا راحتم گذاشت؟

خیر!!!

منم جوابش را دادم.

گفتم ببین میشه کارها جوری پیش بره که کاری نکنی و پول در بیاری.

جانم برات بگه پنج روز به همین شکل گذشت.

و روز پنجم گفتن این شاگرد که نمیاد شما فلان کلاس گروهی ما را درس بده!!!

پانزده ساعت، از قرار ساعتی صد و پنجاه لیر از خزانه ی غیب خدا به جیب من فر ریخت و فکر میکنم باید بیشتر روی احساس لیاقت راحت پول درآوردن کار کنم.

پول درآوردن و پر شدن حسابم به کار فیزیکی من ربط ندارد.

بابا خواهر خودم من، به اصطلاح خانه داره، کلاس یوگا و زبان می‌ره و ماهانه حسابش پر میشه.

ولی پر است از احساس لیاقت، فراوانی و اینکه همه چیز باید راحت و باب میلش پیش بره.

تحسینش میکنم و نوش جانش.

سعیده ی قشنگم

پیغام تلگرافی ‌ات مستقیم به قلبم نشست.

تو بالکن روی زمین جا انداختم و امشب میخواهم زیر سقف آسمان بخوابم.

دستم را گذاشتم روی قلبم.

همان جایی که مستقیم پیغامت فرود آمده.

شب و روزت پر از آسانی ، نعمت، عشق، خنده، توحید، احترام، ثروت

ثروت ثروت عشق عشق عشق