سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 231 - صفحه 10 (به ترتیب امتیاز)

می نویسم برای ناعمه عزیزم.

ناعمه میدونی من تو رو از همه از همه ی همه بیشتر تو این دنیا دوست دارم؟

بزار بقیه بگن خودخواه یا مغرور، آخه بقیع ارزش و شایستگی روحِ وجودشون رو درک نکردن. ناعمه تو لیاقت بهترین هارو داری باشه؟ یادت باشه ک ب کمتر از بهترین ها راضی نباشی، یادت باشه ک همیشه گرون بمونی.

همیشه رو اصول درست خودت بمون، رو توحید و عزت نفست، رو احساس شایستگی ات بمون، ببین این مکان این فضا این مکالمات ب تو چیزی اضافه میکنه؟

خدا دلیل حالِ خوب من خودمم، حضور تو توی قلب مه، خدا حال خوب کنِ اصلی منم، تویی، یاد توعه، نور قرآنه، هدایت هاته.

خدا همه میان و میرن، بنده هات میرن و میان، تویی ک تا ابد پایداری، پابرجایی، تویی ک همیشه هستی.

رابطه من با توعه ک پایدار و ابدیه.

چه لیاقتی عطایم کردی ک عشق اول و آخرم شدی، آرامشِ قلبم شدی، صلح درونم شدی، عدم وابستگی ام ب بندگانت شدی.

خدا درسهای توحید در عمل رو خیلی خوب ب ناعمه یاد میدی ها، عاشقتم باشه!؟

خدا من عاشق سکوت شدم، عاشق صلح، عاشق آرامش. از سرو صدا از حرف های لغو و باطل فراری شدم، چیزی در قلبم میگه جای تو اینجا نیست.

خدا این قلب میخواد فقط با افرادی معاشرت و هم صحبتی کنه ک تو رو یادم بندازن.

راستی دیروز تو باغ کتاب اون آیه رو نشونم دادی، اون آهنگ مورد علاقه ام تو بودی؟ خدا تو اوج خوشی هام خودتو بهم نشون میدی ک یادم بندازی منبع همه خوشیا خودتی.

خدا تو همه جا حضور داشتی و من ندیدمت، من تو را همه لحظاتم در یاد نداشتم ولی تو هرگز لحظه ای مرا رها نکردی، تو حافظ من، نگهبان من، عشق اول و آخر منی.

خدا تو باشی و تو باشی و تو باشی، دیدم یه موقعیت هایی رو پیش میاری ک خودتو بهم ثابت کنی، ک یادم بمونه تو روزای سخت کی باهام بوده، همونو سفت می چسبم تو روزای خوب همه هستن.

خانواده عزیزم همیشه مهرو محبت شون با من بوده، حتی اگر من کم لطفی کردم و سرم تو لاک خودم بوده، همیشه عشق و محبت و احترام هاشون همراهم بوده، تو همه آنها را از بچگی مسخر من کرده بودی ک رزقم دهند، محبتم دهند، عشقم دهند.

خدا من عاشقِ خودم شدم، حرمت این گوهر نایاب را بیشتر نگه میدارم، لیاقتش را بهتر میفهمم. قدرش را بیشتر میدانم، بیشتر ارجش می نهم.

بیشتر مواظبم چه کسی رابطه ی صمیمانه تری با من میتواند داشته باشد. آدم ها می آیند، ولی نمی مانند.

ما از هم می گذریم، یادم دادی ب راحتی گذر کنم، بدون هیچ حسرتی، در صلح، بدون باور ب کمبود.

هر فردی میاد بهم درسامو یاد میده میره، آدم ها میان ب من خدمت میکنن و زودی میرن. شخصیت من بزرگتر میشه، رها تر میشم، غیر وابسته تر.

عزت نفسم درونی تر شده، توحیدی تر شدم. قبلا عزت نفسم را بر موفقیت مالی، موفقیت کاری، پول در حسابم، تیپم، چهره ام، ارتباط با افراد موفق میدانستم. ولی حالا لیاقتم را فقط و فقط ب روحِ خودم ب قلبم ب حضور ارزشمندم میدانم.

فهمیدم بودن با من بها دارد، گفتی ناعمه جانم خودت رو، وقتت رو، ورودی ات رو ارزون نفروش، تو حرمت داری.

این روح، این قلب، این خدایی ک در قلب تو جای گرفته حرمت داره.

این روزها گریه هایم بیشتر شده، با یه آهنگ یادِ تو می افتم، و اشکها میان، اهمیتی نداره کی اونجا هست و چه فکری میکنه راجع بهم، خیلی راحت جلوی خواهرم قرآن میخونم و اشک هام رو پاک میکنم و اون هیچی نمیگه، اصلا انگار منو نمی بینه.

خدا دیدی لحظات نابی ک با تو هستم رو هیچ کس نمیتونه بهم بزنه؟ انگار اون لحظات همه میرن از دورم و فقط منو تو می مونیم.

بین انسانها هستم و انگار نیستم، مثل آنها زندگی میکنم، میپوشم میخورم، با آنها حرف میزنم و یک هو یادم می افته دنیای درونم چه تفاوتی داره، یادم می افته دنیای من، در عالَم خیالم با خدایم چه دنیای متفاوتیه. مثل آنها هستم ولی نیستم.

قلبم سیقل داده میشه وقتی قرآن میخونم و می بینم مکالمه ای بین خودم و خودت هست، اشک ها میان و میان و لطف هایی ک در حقم کردی مثل فیلم از جلوی چشمانم می گذرن.

وقتی برام از قدرتت میگی، وقتی یادم میاد چه کسانی رو معبود خودم قرار دادم و حتی میدهم، وقتی میگی این معبودان حتی نمیتونن خودشون رو یاری بدن، بعد تو انتظار کمک و یاری از اینها داری؟ آیا من پروردگار تو نیستم!؟ الست بربّکم!؟

خدا بنده هات ک میرن و میان… دولت ها میرن و میان. کی برای من میمونه؟ کی از اول بوده؟

خدا زورِ تو تو زندگیم دیدم، کمکم کن هیچ وقت یادم نره کی از اول باهام بود، کمکم کن هر نعمتی بهم میرسه از تو بدونم.

هر خنده ای، هر شادی ای، تفریحی، عشقی، محبتی، هر عزتی هر تعریفی، اعتبارش همه ب تو برمیگرده. همه از فضل توست، ربِ عالمین… مالک هرآن کسی ک در این جهانه، مالک آسمان ها و زمین…