سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 232

به نام خدایی که هر سحر، خورشید رو طوری بالا میاره که انگار قلبِ یه عاشق داره از شوق طلوع می‌کنه…

سلام بر استاد نازنینم، استاد عباسمنش عزیز، که واژه به واژه‌ات نور بوده بر مسیر من…

و سلام بر خودم، بهاری که دارم شکوفه می‌زنم تو دل لحظه‌هام…

فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا…

چه درست گفت خدا… که سختی با خودش گشایش میاره

و من..باور کن شاهد روشن‌ترین طلوع بعد از تاریک‌ترین شب‌هام بودم.

چند روزه، پنجره‌ی زندگی من با نسیم سحرگاهی باز میشه،

با چشم‌هایی که هنوز مه‌آلودن از خواب، اما دلم روشنه

چون می‌دونم دارم زندگیِ خودم رو با دستای خودم می‌سازم.

پنج صبح‌ها، وقتی همه خوابن، من بیدارم

مثل ستاره‌ای که آخرین نگهبان آسمونه،

با نَفَسی عمیق، مدیتیشن می‌کنم

تا ذهنم آروم شه و روحم برق بزنه.

یه دختر شاد،

با غروری آروم و لبخندی که تو دلش قراره دنیا رو فتح کنه.

صبحونه‌های مقوی، مثل یه قول عاشقانه به خودم:

“تو لایق بهترین‌هایی، بهار…”

پیلاتس، مدیتیشن، و رقص…

آره! من می‌رقصم

با آهنگ زندگی

با صدای قلبم

و با قدرتی که فقط از دلِ یک زنده‌دل برمیاد.

و اما امروز… امروز یه افسانه بود.

تو کوه، با دوستایی که هر کدومشون یه رنگِ شادن

نشستیم عقب اتوبوس، شیشه باز، باد تو موهامون،

یه دست بی‌هوا، بی‌قصد، اما پر از عشق تموم دادیم سمت یه نفر مهربون

و اون؟

با تموم وجودش، با ذوق خالص، تموم داد

انگار می‌گفت:

“منم از شمایم… از آدمای زنده‌دل.”

تو مسیر، موتور سوارهایی رو دیدیم که یه اشاره ما براشون کافی بود

تا با ذوق گاز بدن،

تا صدای غرششون

بشه موزیک آزادی ما!

روی کوه، توی اون هوای بلورین، مدیتیشن کردم

نه فقط نشستم، بلکه حس کردم

بودن رو… نفس کشیدن رو…

باد لای موهام پیچید،

درخت‌ها رو بغل کردم،

از چمنا قل خوردم پایین

مثل یه بچه که به زمین اعتماد داره…

آدمای شاد، پیر و جوون،

لبخنداشون بهم گفت:

“ما می‌بینیمت… تو نور داری.”

یه ایس‌لته‌ی خوشمزه زدم

همون‌قدری که لازمه یه روحِ سرخوش به خودش شیرینی بده.

و بعد…

ماگ گاوی بامزه‌ای که خریدم، شد شریک لحظه‌های آرامشم

یه تابلو نیویورک سیتی هم خریدم

یه نشونه… یه یادآور…

که اونجا منتظر منه

و من، آماده‌ام برای پَرواز…

یه عالمه لوازم آرایش جدید

که هرکدوم انگار یه رنگه از درونم

که دارم دوباره خودمو نقاشی می‌کنم… از نو.

من زنده‌ام…

نه فقط چون نفس می‌کشم،

بلکه چون زندگی می‌کنم،

عاشقانه، آگاه، و با تمام وجود.

بهار، دختر کوه و باد و آفتاب،

دختری با چشمایی پر از رویا

که خودش رو باور کرده

و قراره دنیا رو یاد بگیره و زیباتر کنه.

و تو، ای کسی که داری اینو می‌خونی…

بدون که حال خوب، یه انتخابه

و من انتخابش کردم.

و این تازه شروعه…

رد پای این چند روزمو و با عشق نوشتم و سعی کردم حال خوبمو با شما هم تقسیم کنم

در پناه رب باشید .