سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 238

سلام سعیده خانم دوست داشتنی و مهربان

ممنونم از کامنتهای فوق العاده ای که مینویسی و مارو هم از این آگاهیهای ناب و ارزشمندی که خدا بهت میده بهره مند میکنی من همه کامنتهات رو میخونم و یکی از دلایلی که میام سراغ کامنتها به خاطر کامنتهای زیبای شماست چون این همه قدرت و توانایی و استقامتی که در تو میبینم به وجد میام و از نحوه برخوردت با سختی ها و مشکلات درس میگیرم و به من هم جانی دوباره تزریق میکنی واقعا بهت تبریک میگم و ازت سپاسگزارم

فقط یک موضوعی که توجه من رو جلب کرد و احساسم بهم گفت کامنت بنویسم اینه که یه جا گفتی که من چند بار به انتهای خط رسیدم و دیگه داشتم ناامید میشدم و میخواستم برگردم حالا من در جواب این صحبتت خواستم بگم برگردی کجا بری؟ مگه دیگه برگشت توی اون زندگی جهنمی گذشته برای ما امکان پذیره؟

ما وارد مسیری شدیم که تمام پلهای پشت سرمون رو داریم یکی یکی خراب میکنیم و جلو میریم مگه دیگه راه برگشتی برای ما باقی مونده؟

همه اون چیزهایی که قبلا برای ما لذت بخش بود رو خدا با آگاهیهایی که از ماهیت اونها بهمون داد تبدیلشون کرد به جهنم مثلا الان آیا ما دیگه میتونیم بریم قاطی رفیقهای گذشته مون و بشینیم با اونها مردم رو مسخره کنیم و هِرهِر بخندیم و غیبت کنیم و لذت ببریم؟

توی این مسیری که اومدیم حتی چک و لگدهای خداوند هم برای ما لذت بخش تر از رفتن توی اون مسیر قبلیه چون حداقل توی این مسیر اگر دائم به در و دیوار هم بخوریم باز با امید و ایمانی که توی دلمون هست میتونیم حالمون رو خوب نگه داریم اون مسیر قبلی که دیگه امید و ایمانی هم برامون بافی نمیمونه و این آرامش و حال خوبمون رو هم از دست میدیم

به هر حال خواستم بگم ادامه بده خواهر خوب و مهربانم که سختی ها هستن که ظرف وجود ما رو بزرگ میکنن و قرار نیست توی این مسیر به جایی برسیم که سختی ها تموم بشه قراره ما اونقدر بزرگ بشیم و ظرف وجودمون بزرگ بشه که سختی هارو کوچیک ببینیم تا وقتی سختی توی زندگی ما وجود داره که برامون خیلی بزرگه دلیلش بزرگی اون سختی نیست دلیلش کوچیکی ظرف وجود ماست ولی با این تفاوت که اون سختی قدرت بزرگتر شدن نداره ولی ظرف وجود ما این قدرت رو داره و ما فقط میتونیم روی چیزی که اختیارش دست خودمونه تسلط داشته باشیم و اون هم فقط ظرف وجود ماست

امیدوارم که هممون روزبروز ظرف وجودمون بزرگتر بشه و به مرحله ای برسیم که بزرگترین سختیهای دنیا رو به اندازه سر سوزن کوچیک و ناچیز ببینیم درست مثل حضرت ابراهیم که حتی سوختن توی آتیش رو هم عددی حساب نکرد و از آتیش هم لذت میبرد