سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 241

سفر به دور آمریکا 241

استاد نازنینم… که هر روز زیبا تر جوان تر و خفن تر میشید

مریم بی نظیرم … که هر روز زیبایی شما چشمگیر تر میشه و واقعا لایف استایل و ارامشتون تحسین برانگیزه

سلام بنده های توحیدی خدا

صبح ساعت 7 یه دور این قسمتو دیدم و حض بصر بردم و کلی ذهنم مشغولش شد و با خودم گفتم ای جانم چه کامنتهای نابی برای این قسمت بیاد و قراره کلی هم از کامنتا چیز یاد بگیرم. دوباره ساعت 9:30 صبح اومدم سراغ این قسمت. دیدم هنوز کامنتی منتشر نشده. گفتم بذار یه بار دیگه این قسمتو ببینم و کیف کنم . وقتی دیدم بعد از رفرش صفحه هنوز کامنتی نیومده خودم برای نوشتن کامنت دست به کار شدم.

قبلا نسبت به پینگ پنگ خیلی غریب بودم. کلا بلدش نبودم و دستم به راکتش نخورده بود و هیچ وقت فک نمیکردم که یاد بگیرم؛ در حالی که میدیدم خواهرم اینا با بچه هاش چقد خوب بازی میکنن و حسابی توی این بازی خبره ان. تا اینکه امسال یه سفر رفتیم ویلای خواهرم و اونجا خواهرزاده ام گفت بیا بازی کن. گفتم بلد نیستم. گفت عب نداره تهش اینه که توپ ها رو بیرون میزنی. چه اشکال داره؟!

این حرفش عجیب بهم اعتماد به نفس داد. واقعا مونا … چه اشکال داره؟! منم گارد ذهنیمو شکستم و سعی کردم اعتماد به نفسمو بالا ببرم و این نجوای ذهنم رو که مدام میگفت تو که بلد نیستی تو که تا حالا راکت دستت نگرفتی اگه خوب بازی نکنی چی اگه کسی که باهاش بازی میکنیو کلافه کنی چی اگه حوصله ش از بازی باهات سر بره چی؟ خلاصه بعد جمله ی اخر خواهر زاده ام دلگرمی ای بهم داد که حتی اگه قراره خراب هم بکنم توی بازی مهم نیست و کسی اینجا قضاوت نمیشه.

خلاصه بازی کردمو و از قضا خواهر زاده ام متوجه شد من به عنوان پلیری که اولین باره با راکت، توپ و کلا پینگ پنگ مواجه میشه خیلی هم کارم خوبه و اگه یه کم تمرین مستمر داشته باشم حسابی حرفه ای میشم.

کاش همیشه به راحتی میشد نجواها رو ساکت کرد. گاهی عجب کنترلی رو ما دارن این نجواها.

ذهنم مشغول این شده که چه عادتی دارم که نمیتونم ترکش کنم؟

چه رفتاری دارم که شده عادتم و حواسم بهش نیست؟

خب راستش خیلی چیزا هست. یه عادت مسخره ام اینه که وقتی میرم خرید حالا میخواد سوپرمارکت یا لباس فروشی یا جوراب یا هرچی باشه ، حتما باید چند تا چیز بخرم. اصلا انگار یه قانون نانوشته س که کلا نمیشه یه چیز بگیری از مغازه بیای بیرون. مخصوصا اگه مبلغ اون چیزی که میخرم مثلا زیر صد هزار تومن بشه. تازگیا دارم روش کار میکنم و موفق هم بودم

یا اینکه عادت تنبلی و پشت گوش انداختن کارها. یعنی من میدونم کار درست چیه ها. میدونم اینو اگه انجام بدم درهای نعمت باز میشه ها اما انگار اهرم رنج و لذت هنوز از جاش تکون نخورده.

شاه دیالوگ این قسمت جمله ی مریم جان عزیز که بدجور منو تکون داد.

اینکه تو اگر نعمتی بهت داده شده بزرگترین سپاسگزاری اینکه بهترین استفاده رو ازش بکنی . حالا میخواد یه مهارت یا استعداد یا همین فرصت زندگی در این دنیای دو بعدی باشه. تو وقتی بهترین خودت باشی یعنی داری از داشتن و از بودن خودت سپاسگزاری میکنی.

این عادتی که استاد بهش اشاره کردن راجع به رفتار با وسایل دیگران که انگار مال خودته رو من از همون اول داشتم.

هتل که میرفتم اتاق رو جوری تحویل میدادم عین روز اول . یعنی اگه جارو برقی تو اتاق بود حتما جارو هم میزدم.

کلا تو کتم نمیره که بعضیا کولر اتاقو روشن میذاشتن از اتاقشون میرفتن یا حتی تلویزیونو . یا حتی ماشین رنت کرده بودیم ، میدیدم که فامیل ها اون ماشین زبون بسته رو چطوری میترکوندن با یهویی ترمز گرفتن یا از روی سرعتگیر ها با سرعت رفتن و …

ولی من از اول اینجوری تربیت شدم که مراقب وسایل خودم و همینطور وسایل دیگران باشم.

کلا توی این مدت اخیر شخصیت رو به بهبودی داشتم و دارم و مخصوصا مخصوصا توی این یک سال اخیر خودم متوجه میشم که چقدر دارم رشد میکنم و همینجا خودم رو تحسین میکنم.

مونا افرین .. افرین افرین که با اکثریت جامعه همراه نیستی و داری دنیا رو جای قشنگتری برای خودت میکنی. افرین که یاد گرفتی از اتفاقات کوچیک جوری ذوق کنی که همه شوک بشن که چقدر تو پرانرژی هستی. انرژی ای که از درونم میاد.

نشانه ی دیروزم سریال زندگی در بهشت قسمت 49 بود. اون قسمتی که اریک و همسر سرهنگش و 6 تا بچه شون به پارادایس اومده بودن و باورشون نمیشد که استاد اونجا رو خریده . واقعا استاد شما تحسین برانگیزید.

گاهی احساس میکنم استاد جون و مریم قشنگم همون بچه ی مردمی هستن که خانواده ها همیشه بهمون میگفتن: یاد بگیر .. از بچه های مردم یاد بگیر.

ولی این بچه هایِ مردمِ این دنیایِ بهشتی (مریم جون و استاد جون) الحق که یاد گرفتنی هم هستن و باید توی همه ی ابعاد زندگی الگومون باشن

خداروشکر که دارمتون

خداروشکر که در مدار دریافت این اگاهی ها هستم