سفر به دور آمریکا | قسمت 100

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ

وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِیبُونَ ﴿٧5صافات﴾

و نوح ما را ندا کرد،پس ما به راستی نیکو اجابت کننده‌‌‌ای هستیم،

وَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿٧6صافات﴾

و او و خاندانش را از آن اندوه بزرگ نجادت دادیم.

وَجَعَلْنَا ذُرِّیَّتَهُ هُمُ الْبَاقِینَ ﴿٧٧صافات﴾

و تنها ذریه او را [در زمین] باقی گذاشتیم،

وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿٧٨صافات﴾

و در میان آیندگان برای او نام نیک به جا گذاشتیم.

=====================================

نشانه ی امروز من :٨ آذر ١4٠٣

سلام به استاد عباسمنش عزیزم

سلام به استاد شایسته جانم

سلام به دوستان عزیز و توحیدی من

خداروصد هزار مرتبه شکر برای فرصت یک روز زندگی دوباره،لذت تجربه ی هوای سرد پائیزی،صدای بارون رحمت الهی،هیاهوی جیک جیک پرنده ها لا به لای برگ های باغچه ی خونه ی پدری،خدایا شکرت برای اینکه یکبار دیگه بیدار شدم،باهات حرف زدم،شکرت رو گفتم،بغلت کردم،صورتت رو بوسیدم و صورتم خیس اشک اشتیاقِ عشق سوزانت شد،خدایا شکرت که دستمو گرفتی و نزاشتی تو جاده خاکی بمونم،خدایا شکرت که یکبار دیگه زیبایی هات رو توی صورت دخترهام دیدم،خدایا شکرت که امروز صبح بابام خندید و من تورو وسط چال گونه ی قشنگش دیدم،خدایا شکرت که مادرم زنده ست،سلامته و هروز برای خودش پروژه‌ای جدید میسازه،خدایا شکرت که داداشم اومده پیشمون،خوشحاله،راضیه و پر از تلاش و اشتیاق که بتونه بزودی از لطف و‌کرم‌ تو،مهاجرت کنه،خدایا شکرت که مادربزرگم صحیح و سلامته و سقف خونه ش شده سرپناه من،خدایا شکرت که هر طرف زندگیم رو نگاه میکنم تورو میبینم،خدایا خودت دیدی که من مشغول کارهای خونه بودم که صدام زدی و گفتی بنویس.من گوشی رو دستم گرفتم و نت رو باز کردم و حالا تویی که میگی و من مینویسم.من که هیچی از خودم ندارم،هیچکس ندونه تو میدونی و شاهدی که خیلی وقت ها قصد نوشتن کردم و حتی دوتا جمله رو هم کنار هم نتونستم جور دربیارم و اون موقع بهم فهموندی که همیشه یادت باشه منم که بهت میگم و تو مینویسی،یادت نره تو از منی،برای منی،تحت فرمان منی،و هرچی داری از منه،و من به هیچ بودن در برابرت افتخار میکنم.این ناتوانی و فقر و نادونی مطلقم در قبال شما،بزرگترین سرمایه ی زندگی منه و حاضر نیستم با هیچ چیز عوضش کنم.

حالا شما میگی بنویس دیشب چه اتفاقی افتاد و من میگم چشم،با اینکه نمی‌دونم چرا میگی حتما بنویس ولی حتما قراره یک رد پای توحیدی از من بمونه برای سال های آینده…

=====================================

دیروز غروب،مثل همیشه با خدا رفتم پیاده روی،همه چیز عالی،کامل و تمام عیار بود ،مثل همیشه،آروم ،رها و با احساس خوشبختی بی قید وشرط

طبق قول و قرارمون با صدای ترجمه‌ی شراب بهشتی از سوره ی یاسین،رفتم به سمت قرارگاه همیشگی …

تاریک بود ،سرد بود ،آسمون پر از ستاره های قشنگ بود،من بودم و خدایی که دستش روی دوشم بود …

آخرای سوره ی یاسین بود ،نگاهم از انبوه یادبود های انسان هایی که سال ها مرده بودند به سمت درخت نخل رفت و همینجوری به سمت آسمون …آسمون پر از ستاره …

آیا کسی که آسمان ها و زمین را آفریده است، قدرت ندارد که [پس از مرگشان] همانند آنان را بیافریند؟ چرا قدرت دارد؛ زیرا اوست که آفریننده بسیار داناست.

شأن او این است که چون پدید آمدن چیزی را اراده کند، فقط به آن می گوید: باش، پس بی درنگ موجود می شود.

بنابراین منزّه است خدایی که مالکیّت و فرمانروایی همه چیز به دست اوست، و به سوی او بازگردانده می شوید.

مثل همیشه آرامش قلبم صد برابر شد …اومدم برم سمت خونه،دیدم دقیقا توی محلی که متوفی رو می‌شورند و اونجا کلی صندلی گذاشتن،این وقت شب،کلی آدم نشستن ،دقت کردم دیدم کلی کارمند شهرداری هستند که براشون جلسه گرفتند …و دارند درمورد کارشون صحبت می‌کنند…

پایان مراقبه ی من،مصادف شد با پایان جلسه ی اون ها …

من به سمت خونه میرفتم و اون ها برای شیفت شب …

نمی‌دونم چرا هیچ فاصله ای بین خودم و اون ها احساس نمیکردم،همه شون رو نوری می‌دیدم که به سمت محل کارشون در حرکتند…در قلبم عشقی احساس میکردم که داره مثل پروژکتور میتابه به سمتشون و براشون آسونی میخواد،رحمت میخواد،برکت میخواد…

هر کدومشون رو با عشق تحسین میکردم که برای گذران زندگیشون دارند زحمت میکشند و از خداوند براشون طلب هدایت میکردم که به زندگیشون بباره و اون هارو مدار به مدار رشد بده و آسونش کنه برای آسونی ها …

من واقعا هیچ تفاوتی باهاشون نداشتم…هیچی …

از آرامگاه که اومدم بیرون،آهنگی که دوست دارم رو گذاشتم و به سمت خونه حرکت کردم.

تا کی به تمنای وصال تو یگانه…

اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه


خواهد به سرآید غم هجران تو یا نه؟!


ای تیرِ غمت را دلِ عشاق نشانه…

جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه


بلبل به چمن؛ زان گل رخسار نشان دید…


پروانه در آتش شد و اسرارِ عیان دید!


عارف؛ صفتِ وصف تو در پیر و جوان دید


یعنی همه جا؛ عکس رخ یار توان دید…


دیوانه نی ام؛ من که روم خانه به خانه!


هر در که زنم…
صاحبِ آن خانه تویی تو!

هرجا که روم…
پرتو کاشانه تویی تو


در میکده و دیر؛ که جانانه تویی تو!

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی… تو!


مقصود تویی؛ کعبه و بتخانه بهانه…

به سر کوچه که رسیدم دیدم،یک ماشین باربری بزرگ دم در پارکه که من هیچ وقت تا حالا ندیده بودمش.

چشمم افتاد به تابلوی بالای سر کابین …

شوکه شده بودم.

نوشته بود :

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ

الله

دیگه تو حال خودم نبودم …اومدم خونه و سعی کردم خودمو مشغول کارهای بچه ها کنم ،که یک تضاد به وجود اومد که نیاز بود همراه یکی برم تا درمونگاه،خیلی آروم بودم،میدونستم پلن خداونده،از در اومدم بیرون دوباره چشمم خورد به ماشین …ندا اومد دقت کن سعیده …دوباره بخون … دوباره خوندم …

زیر اون نوشته ها دوتا نوشته ی کوچکتر هم بود …دوتا با فاصله نوشته بود :

حسبی الله …… حسبی الله

فقط همون بود؟!نه!!!

بالاتر به انگلیسی نوشته بود!

‏Allaho Akbar

چیزی نداشتم بگم جز اینکه سر خشوع و تسلیم و سرسپردگی و بندگی بیشتر به سمتش پایین بیارم …

همراه بنده ی خدا رفتم درمونگاه،با اینکه میدونستم این مشکل نیاز به پزشک نداره…آروم بودم …رها…

روی صندلی درمونگاه نشسته بودم و مشغول خوندن کامنت های بچه ها که گفت سرت رو بیار بالا …

نگاه کردم دیدم یک تابلو رو به رومه و نوشته :

إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَحِیمٌ

وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا

کارمون توی درمونگاه تموم شد…برگشتم خونه و دیدم که اون ماشین باربری دیگه نیست …اون رفته بود….فهمیدم فقط اومده بود پیغام بیاره و بره …

همین.

این بود تجربه ی دیروز و دیشب من…و درحالیکه داشتم این کامنت رو می‌نوشتم ،صدای این آیه ها از گوشی پدرم پخش شد:

یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ

ارْجِعِی إِلَىٰ رَبِّکِ رَاضِیَهً مَرْضِیَّهً

فَادْخُلِی فِی عِبَادِی

وَادْخُلِی جَنَّتِی

در پناه حق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ

وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِینَ وَالْأَنْصَارِ وَالَّذِینَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی تَحْتَهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا ۚ ذَٰلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ(١٠٠توبه)

از آن گروه نخستین از مهاجرین و انصار که پیشقدم شدند و آنان که به نیکى از پى‌شان رفتند، خدا خشنود است و ایشان نیز از خدا خشنودند. برایشان بهشتهایى که در آنها نهرها جارى است و همیشه در آنجا خواهند بود، آماده کرده است. این است کامیابى بزرگ.

=====================================

مبینای عزیزم سلام به روی ماهت

اولین رد پای توحیدیت روی دیوار این غار حرا مبارک!

همون لحظه ای که کامنتت رو خوندم،قلبم گفت حتما برای مبینا بنویس و با هدایت قرآنی هم بنویس.

وقتی از قرآن هدایت خواستم که با چه آیه ای بنویسم،آیه ١٠٠توبه رو هدیه داد.مبینا جان این آیه یکی از آیه های شگفت انگیز قرآنه،کلمه ی السابقون فقط ٢ بار توی قرآن اومده،یک بار توی سوره واقعه که اونجا خدا گفته السابقون جزو فیوریت های منن،و اینجا اومده تعریف السابقون رو گفته که بازم داره از رضایت خودش میگه،رضایت خداوند و کامیابی بزرگ.نوش جانت .

مبینا جان قلبم منو دعوت می‌کنه یک موضوعی رو بهت بگم که به تجربه ی شاگردی و گذاشتن هزار و اندی رد پا به دستش آوردم،اینو میگم که بدونی از روی هوا حرف نمی‌زنم.اگر بپذیریش خودت سود میکنی،اگر نپذیری،من ضرری نمیکنم.

می‌خوام بهت بگم این سایت اصلا یک سایت معمولی نیست که در بستر اینترنت باشه.اینجا جریان جاری هدایت الله از هر کلمه و هر کامنت و هر فایل میباره.یکی از راه هایی که میتونی راحت تر هدایت رو دریافت کنی و آسون بشی برای آسونی ها گذاشتن رد پا از هرجایی که هستیه.

گاهی بچه ها فکر میکنند اونایی که دارند کامنت مینویسند وازنتایجشون میگند دارند شوآف میکنند یا میخوان بگن ما خیلی خوبیم،اینا کسایی هستند که هنوز باور نکردند که اینجا یک سایت معمولی نیست و اگر خدا نخواد هیچ کامنتی تاپ کامنت نمیشه و اگر اسم کسی بالا میاد،یا کامنتی برگزیده میشه،اون رو خدا بالا آورده،اون بخاطر فرکانسش بالا اومده،اون بخاطر توحیدش بالا اومده،نه هیچ چیز دیگه.

اینو میگم که بدونی ،هیچ سعیده و فاطمه و حمیدو ابراهیم و …. وجود نداره،اون خداست که داره با کامنت ها حرف میزنه.

ماها هم از یک جایی شروع کردیم به رد پا گذاشتن برای خودمون و اون موقع نه کسی کامنت مارو میخوند و نه اسمی بالا میومد،اگر این تاپ کامنت ها اعتبارش از منه،چرا پس قبلا هیچ کس منو نمیشناخت؟!پس هیچ سعیده ای وجود نداره،بلکه به الله ای که میپرستم قسم میخورم هرجا کامنت نوشتم از انرژی توی قلبم بود که مدام دستور میداد بنویس و هرجا خواستم خودم بنویسم حتی دوتا جمله هم نتونستم کنار هم بیارم.

همه ی اینارو گفتم تا بهت بگم از یک جایی شروع کن به نوشتن و به خوندن…آروم آروم به خودت میای و میبینی وقتی میخوای بنویسی دستات به یک نوری وصل میشه که هر ثانیه قلبت رو روشن و روشن تر می‌کنه و باعث شرح صدرت میشه تا راحت تر بتونی ارتباطت رو با اون بالایی که فرمون دستشه برقرار کنی.

از کامنت نوشتن اصلا غافل نشو،برای خودت و الله بنویس و بس.

و مطمئن باش این رد پاها بعدا برات انقدر با ارزش میشه که روزی هزار بار خداروشکر می‌کنی که به ندای قلبت گوش کردی و نوشتی.

این کامنت هم شد اولین تمرین ستاره ی قطبی امروز من،جهت هماهنگی خودم با خدا،تا خدا تموم روزم رو با خودش هماهنگ کنه …

دوستت دارم دختر و به امید خوندن کامنت های قشنگت .

در پناه نور میسپارمت.