سفر به دور آمریکا | قسمت 106

به نام خدا

من عاشق این سفرم.

سفری که روزی از قلب من آغاز شد، از دنیای تاریک و رخوت ناک پر از نگرانی ها و ترس ها…

و نور کم رنگ و مبهمی که در دوردست ها مرا به خود می خواند تا به سمت ش حرکت کنم، آن تصویر به من گفت که می توان چیز دیگری را تجربه کرد،

دنیایی بزرگ تر، نورانی تر، زیباتر و پر از ایمان و آرامش را…

… و و و

… روزی که با کمی تاخیر همسفر سفر به دور آمریکا و به قسمت اول آن هدایت شدیم،

اولین روزهای ورود به سرزمین جادویی سایت بود و من مانند” آلیس “سرمست کشف و لذت بردن از گوشه و کنار سایت بودم تا اینکه (دیگر یاد گرفتم نگویم به صورت اتفاقی) هدایت شدیم به دنیای شگفت انگیزی که تازه بازگشایی شده بود و آن هم سفر به دور آمریکا بود،

آنقدر هیجان زده و خوشحال بودیم که خدا می داند و بس…

لحظه به لحظه ی هر قسمت را با تمام چشم های جهان

و با تمام گوش های جهان

و با تمام قلب های جهان

می دیدم و می شنیدم و حس می کردم… دوست داشتم هرچه هست و می بینم و می شنوم را ببلعم…

کودکی شده بودم سرشار از ذوق تجربه ی شهربازی بزرگ و پر از شگفتی…

در تمام زمان اکران صحنه ها بر صفحه ی لب تاپ یا گوشی و یا ال ای دی، بدون اینکه حواسم باشد لبخند بر لب هایم بود و چشمانم برق می زد…

منی که از دیدن سه فایل “نحوه ی شکل گیری آرزوها” دیوانه شده بودم فکر کنید همراهی با این سفر چه ها که برایم رقم نزد! …

اولین بار بود که صدای “عزیزِدل” را می شنیدم و چقدر احساس نزدیکی داشتم با فرشته ی زیبای پشت دوربین…

و وای از لحظه ای که آروی از جلوی خانه ی استاد راه افتاد… مثل آن کارتونی که بچه ها با مربی مهربان و زیبا و دانشمند عینکی شان سوار بر اتوبوس به کشف دنیاهای مختلف می رفتند، دهانم از خوشحالی وا مانده بود… نام آن کارتون سفرهای علمی بود و نام سفرهای ما “سفرهای توحیدی”

…

با سرسبزی و لطافت طبیعت به وجد می آمدم.

با آهنگ و جاده و رانندگی،

هم صدای استاد، می زدم زیر آواز و از قهوه ی “عزیزِدل پز ” مست می شدم و آهنگ ها دیگر برایم فراتر از معنا و موسیقی شان می شدند. اصلا جنس شان فرق داشت حتا اگر قبلا بارها شنیده بودم شان…

…

با آشپزی ها و خریدهای عزیزِدل همراه می شدم و لذت می بردم و به قول دوستمان انگار تخم مرغ ها هم تخم مرغ های همیشگی نبودند. همه چیز رنگ و بوی دیگری داشت.

…

حتا با بازی های کامپیوتری استاد و مایک می بردم و می باختم، آن هم من که در همه عمر چندان تجربه ای نداشتم از این بازی ها و نه چندان علاقه ای.

خدای من! انگار من هم من قبل نبوده و نیستم.

…

پا به پای قدم های عزیزِدل در پارک های ایالتی و موزه ها و فروشگاه ها و رستوران ها و سرویس بهداشتی های به تمیزی بهشت هم قدم می شدم، انگار با جادوی عشق مریم جان کوچک شده بر بالای گوشی او نشسته بودم و به هرجا سفر می کردم.

…

سرصبح های خواب آلود مثل مایک بر کاناپه با چشم های پف کرده می نشستم و با عشق به صدای “بابایی”، گوش می سپردم و زبان بدن ش را تماشا می کردم و لبخند می زدم و لحظه به لحظه بیشتر به لذت دنیای بیداری قدم می گذاشتم.

…

من هم سوار بر ترس هایم، در این سفر، برای اولین بار لذت ِ دوچرخه سواری و اسب سواری و شنا و جت اسکی سواری و هواپیما سواری (واااااو) را با روح و جان چشیده ام. و چه بگویم از وسعت لذت شان؟!…

…

غافلگیری های استاد حرف ندارد! چه آنجا که با دیدن آن همه پروانه در پوست خود نمی گنجیدم و چه در کنار آبشار نیاگارا که دیگر انگار “طبیعت ختم آراستگی را اعلام کرده بود”

…

خودمانیم! کیف ِ حل مساله و همه جا را تمیز تر و زیباتر و راحت تر کردن هم عجب افتخاری نصیب آدم می کند!

و ما تازه با تجربه ی توضیحات دوره “عزت نفس” و دیدن عملی ش در استاد و عزیزِدل، یاد گرفته ایم برای هرحرکت کوچک و بزرگی که می زنیم به خودمان جایزه بدهیم.

…

و چه راحت است نشسته جلوی لب تاپ حتا تخمه کدو سفارش دادن و خرید کردن!

…

چه عاشقانه ست که خداوند دستی زیبا و مهربان چون “کتی” را برای مان بفرستد تا با آن همه زیبایی و ثروت و آرامش و عطر خوش، پذیرای وجودمان در شهری باشد که برای اولین بار قدم گذاشته ایم، تا باور کنیم که “ایمان” همه چیز است، غریبه و آشنا را به خدمت تو درمی آورد.

…

چه کیفی دارد که حتا آهو ها هم حضورت را با جلوه گری شان جشن بگیرن!

…

چه زیباست که همه و همه دستانی شوند از خداوند که هدایت ت کنند به زیباترین های هر مکان!

و کارهای نا تمام را برایت تمام کنند!

…

بستنی خوردن های شریکی هم چه شیرینی دارند ها!

…

چه لذتی دارد حتا شنیدن عبارت “عاشقتم”، با صدا و لب خوانی و…! و یاد گرفتن عاشق بودن بر یک شخص با تمام ضعف ها و قوت هایش…

…

و زمزمه های در تخت خواب که دیگر آخر عشق و حال است در آن سکوت و آرامش نیمه شب!…

…

من که هیچ وقت اینقدر عاشق آمریکا و مردمان ساده و مهربان ش نبودم که چقدر خودشان ند و چقدر درست ند.

بهشتی است برای خود!

…

آخر من چه دارم بگویم از این همه عشق، این همه زیبایی، این همه شگفتی…

این همه معجزه ی پروردگار!

هزاران بار شکر قدرت ربّ م را که به واسطه ی استادم، حتا آنچه باب میل ش نیست را هم برای مان تدارک می بیند و هدیه ی مان می کند، خدایی پرستیدنی تر از این خدا هم سراغ دارید؟

خدایی که به قول خود استاد قلب ها را نرم می کند تا آنچه اراده کرده برایت رقم بخورد و تو ببینی آنچه باید ببینی را.

او که خودش “عزیزِدل” را مامور کرد تا به ما هایی که در این سوی سایت منتظر هرلحظه تجربه ی رشد و تکامل و ثروت یم، بهشت را بنمایاند،

به ما بگوید : ببینید چه همه زیبایی و ثروت و فراوانی و عشق را برایت در این جهان در نظر گرفته ام، فقط کافی ست بخواهی.

ببین بنده ی نازنین من “عباس منش” به چه بهشتی قدم نهاده، که تازه خودش اعتراف می کند که اگر بیشتر باور می کرد به بیشتر از این چیزی می رسید که اکنون دارد.

تو هم بیا و شریک همه ی این نعمت ها و ثروت ها بشو.

توحیدی شو.

و بدان که فقط من هستم که می توانم تو را به سمت همه ی آن ها هدایت کنم،

من هستم که در ها را می گشایم و تو به هیچ کس دیگری نیاز نداری، فقط کافی است با من باشی.

توحیدی باش!

فقط کافی است از من بخواهی.

ببین استادت از من، فقط من، خواست و به کجا ها رسید،

تو هم اگر در مسیر توحیدی او گام برداری به بهتر از همه ی این ها می توانی برسی.

مگر جز خدا بود که خواست تا برای ما این همه زیبایی و شگفتی، این حجم از راحتی و آسانی، این همه عشق و آرامش به تصویر کشیده شود تا نگرش مان به دیدگاه روح نزدیک تر شود و مثل “روح”، باور کنیم آنچه می خواهیم برایمان در جهان فراهم است فقط کافی ست آماده ی دریافت ش شویم.

فقط کافی ست توحیدی بمانیم.

توحید، چه عظمتی دارد، چه افتخاری دارد وکیلی چون خداوند داشتن!

و این عبارت همیشه دیوانه ام می کند از فرط آرامش :

In God we trust

…

چه آرامشی دارد نگهبانی او!

به قول استاد اوست که در کسری از ثانیه همه چیز را جوری برنامه ریزی می کند تا جریان خیر در جهان جاری باشد. (هموست که چنین جسارتی در قلب استاد می گذارد تا در قلب ترس هایش گام بگذارد، استاد به اصل واقف شده که ما قلبمان بر روی موتور در حال ایستادن بود و اما او همچنان در حال راننده گی…)

اوست که اگر روی او حساب کنیم ایمانی را در قلب مان می گذارد که در اوج آسمان به پرواز درآییم و اوج لذت تماشا را تجربه نماییم.

…

اوست که دستانی به زیبایی فرشتگان دارد تا برایت نادی عشق و آرامش و آگاهی و خوشبختی باشند.

هرچه هست اوست و تجلی های او…

باز هم این دوبیتی در گوش م زمزمه شد و من فقط نوشتم ش :?

به دریا بنگرم دریا تو بینم

به صحرا بنگرم صحرا تو بینم

به هرجا بنگرم کوه و در و دشت

نشان از قامت رعنا، تو بینم

…

چه چیز شگفت انگیز تر از این که این سفر یک بار رقم خورده اما تا قرن ها بعد همچنان در سایت و کارت حافظه ها و لب تاپ های ما جاری ست و بارها و بارها می توانیم هم سفر تمام آن باشیم و تماشای زیبایی های ش ما را به وجد بیاورد.

از خداوند برای خود “توحید در فکر و عمل” را طلب می کنم ?

چرا که می دانم با آن می شود به آنچه دست یافت که حتا در رویاهای دیگران هم نمی گنجد.

خدایا شکرت ?

دوستتان دارم ???

۱۵دی ۱۳۹۸

سلام مریم نازنین?

سپاسگزارم که ما رو هم در تجربیات ناب ت از عمل به قانون سهیم کردی. خدا رو شکر برای نتایج عالی ای که گرفتی و امیدوارم به زودی خبر نتیجه های بسی بزرگتر رو به همه ی ما بدی.

شاد باشی ?

دوستت دارم

زندگی عاشق توست