سفر به دور آمریکا | قسمت ۱۱

به نام خدای غفور رحیم

با سلام خدمت استاد عزیزم خانم شایسته عزیز و دوستان خوبم

نمیدونم الان چندمین بار هست که دارم این قسمت رو میبینم و هرچی بیشتر نگاه میکنم رها بودن و خود بودن این مردم رو بیشتر حس میکنم

اینکه خودشون هستن

اینکه ماسک و نقاب ندارن و ریایی در کار نیست

اینکه واقعا از درون شادن نه اینکه ادای شادی رو دربیارن

آخه چند شب پیش توی ی مراسم تولد بودم و قشنگ احساس میکردم که خیلی ها دارن ادا درمیارن از درون ناراحتن اما دارن سعی میکنن نشون بدن شادن اما فرکانسه این رو نمیگفت

ولی اینجا فرق میکنه

شادی اینا از درون به بیرونه واسه همین هم با ی نشونه کوچیک این شادیه خودش رو نشون میده

جالبه که اینجا شادی سن و سال نمیشناسه و اتفاقا بزرگترها بیشتر احساسشون رو نشون میدن

وقتی داشتم رقصشون رو نگاه میکردم اونقدر ریلکس و عادی میرقسن که قشنگ مشخصه این رقصه جز شخصیتشون شده و ناخودآگاه داره ران میشه و نیازی به زور زدن و تقلا کردن نیست و حتی بعد از رقص هم نفس نفس زدنی در کار نیست که نشون بده اینا ی مدتیه نرقصیدن و حالا دارن میرقصن چیزی که ما توی مراسم های خودمون زیاد میبینیم که از بس مردم نمیرقصن ی مراسمی که میشه و شروع میکنن به رقصیدن قشنگ مشخصه که این ی چیز عادی نیست برعکس اینجا که همه چیز عادیه

شاد بودن و شاد زیستن برای اینا عادیه و بدیهیه چون اینجوری بزرگ شدن و این باور توی وجودشون شکل گرفته و محدود نشده به ی زمان خاص و ی مراسم خاص و ی مکان خاص و ی قالب و فرمت خاصی براش تعریف نشده هر کسی هر جوری راحته شادیش رو نشون میده برای خودش نه برای دیگران .شادن چون میخوان شاد باشن نه چیز دیگه ای .هیچ برداشت دیگه ای ازش نمیکنن شادن چون باید شاد باشن

وقتی دوربین مریم جان چهره این افراد رو نشون میداد آثار غم توی چهره هیچ کسی دیده نمیشد که بخواد با ماسک شادی بپوشونه اون رو .چهره اینا هویت اصلی خودش رو داشت نشون میداد نه یک هویت جعلی

و همینه که این مردم اینقدر موفقن چون فرکانس هاشون هویتش واقعیه و همگام با قوانین هستی .گوارای وجودشون همه چیز

کپشن این فایل که مریم جان نوشتن در مورد رها بودن و نچسبیدنه به زیباییهاست و کسب کردن اونها و گذر کردن ازشون و دوباره کسب کردن های جدید و گذر کردن ها

وقتی نگاه میکنم میبینم این رهایی هم توی وجود اینها هست :

رها بودن از چسبیدن به ی پوشش خاص .برای اونها هر لباسی ی زیبایی و جذابیت خاص خودش رو داره حالا میخواد دوبنده باشه پیراهن بلند باشه تی شرت باشه شلوارک باشه .انیا برچسب نازیبا انگار توی قاموسشون نیست هر کسی با هرچیزی خوشه اون رو زیبا میبینه و میپوشه و لذتش رو میبره

اینا حتی توی رقصیدن هم رها هستن نمیچسبن به ی نفر خاص که یا این یا دیگه نه چون من دقت کردم توی مراسم های خودمون آدم ها گزینشی می رقصن حتما باید فلانی باشه که من توی دستشون برم و برقصم

اینجا موسیقی که نواخته میشه رقص شروع میشه اصلا فکر نمیشه که با کی برقصن چون نفس رقصیدنه مهمه نه با کی رقصیدن

حتی توی کفش پوشیدن یا نپوشیدن هم رها هستن .حال میده پا برهنه برقصه میرقصه .حال میده با صندل برقصه میرقصه .حال میده با پاشنه دار برقصه میرقصه خودشونرو محدود نمیکنن به ی کفش خاص

و همه این رها بودنه به ی چیز برمیگرده :

توجه به اصل و اعراض از حواشی والسلام

سپاسگزارم

سپاسگزارم