مفهوم «رها بودن و نچسبیدن» که، استاد عباس‌منش بارها در آموزش‌هایش بر آن تأکید داشته، برای من مثل بازی سنگ نوردی (rock climbing) است. در این بازی گیره‌هایی روی سطح سنگی صاف و بزرگ وجود دارد که، فرد با قلاب کردن دستها و پاهای خود در این گیره‌ها، از سنگ بالا می‌رود تا به بالاترین نقطه از سنگ برسد. احتمالا شما آن را در پارکهای بازی دیده‌اید و حتی خودتان امتحان کرده‌اید باشید.
این گیره‌ها به گونه‌ای بدقلق طراحی شده که، فقط بتوانی مدت کوتاهی دستت را در آنها قلاب و وزن خود را در آن ناحیه از سنگ نگه داری. این بازی روی دو اصل استوار است:
اصل اول: تنها زمانی می‌توانی به نقطه‌ی بالاتر صعود کنی که، دست و پایت را از گیره قبلی جدا کنی و بی‌خیالِ گیره قبلی بشوی.
اصل دوم: اگر بیش از یک حدّ مشخص، بالارفتن را به تعویق بیاندازی(بیش از حدّ حساب و کتاب کنی و به آن ناحیه بچسبی)، قطعاً سقوط می‌کنی.
این دو اصل، شامل زندگی ما نیز می‌شود. یعنی مفهوم رها بودن، دقیقاً همین است. تنها زمانی آماده‌ی هدایت به سمت زیبایی‌های بیشتر و زندگی با کیفیت‌تر خواهیم بود که، با وجود سپاسگزار بودن و لذت بردن از داشته‌هامان، درباره همه چیز رها باشیم و به هیچ چیز- هرچقدر زیبا و خواستنی- نچسبیم.
مفهوم رها بودن در مسیر تحقق اهداف‌مان، یعنی تشخیص نشانه‌ها و جدّی گرفتن‌شان. زیرا خداوند با زبان نشانه‌ها سخن می‌گوید. اما فردی می‌تواند نشانه‌ها را تشخیص دهد، آنها را جدی بگیرد و مشمول موهبت هدایتشان بشود که، علی رغم جدّی بودن برای تحقق هدفش، درباره‌ی چگونگی رسیدن به آن، رها و منعطف باشد.
آنچه من از زندگی با استاد عباس‌منش می‌آموزم، چنین جنسی از رهایی درباره‌ی همه چیز است که، شیوه‌‌ی زندگی استاد عباس‌منش است. اساسی که «چگونگی مسیر» را در هر لحظه از زندگی ایشان تعیین می‌کند. خواه آن مسیر مربوط به برگزاری دوره‌ی جدید باشد، یا هدایت به یک رستواران یا فروشگاه برای غذا، یا یک جاده برای رفتن به جایی، خواه مسیر سفر به دور آمریکا.
ما هیچ برنامه‌ی مدون و از پیش تعیین شده‌ای برای این سفر نداریم. فقط روی جریان هدایت الهی سوار شده‌ایم و سعی می‌کنیم تا اجازه دهیم این جریان ما را به قدم بعدی هدایت کند و قدم بعدی را برای‌مان مشخص کند.
قطعاً در برنامه‌ی سفر به دور آمریکا، شما رگه‌های این هدایت به سمت زیبایی‌ها را بیشتر به چشم خواهید دید.
منتظر خواندن نظرات زیبای شما هستیم.
سایر قسمت های سریال سفر به دور آمریکا
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD200MB13 دقیقه
سلام به استاد و خانم شایسته نازنین
خواستم از نکات مثبت این ویدو بگم. نکته اول این روییارویی با دوستان ایرانی بود که بدون هیچ برنامه ریزی رخ داد. یکی از نکاتکمثبتی که چشممو گرفت صف انتظار رستوران ایرانی بود، آخه اگر‌کالیفرنیا بود این ذهن منطقی توجیه میکرد که ایرانی زیاده، کالیفرنیا قطب ایرانیاست، مهاجر اونجا زیاده و غذا فروش میره.
ولی جالب بود و مثالی بود از اینکه کسی که ایمان عملی داره، کسی که کسب و کارشو در جایی که احساس میکنه درسته میزنه ، چقدر پیتونه رونقبگیره و فراوون باشه، که حتی از رستورانای معروف ایرانی کالیفرنیاهم‌گاها شلوغ بشه.
نکته بعدی شادماکی مردمه و موزیکای زنده خیابونی که جقدر جذاب بود، افراد جتی با سن بالاشونم میرقصن، درصکرتی که خیلی از افراد ممکنه در کشورهای دیگه تو اون سن انقدر بدن درد و مشکلات مفصلی داشته باشن که قدم از قدم راه رفتنشونم براشون دست آورد باشه، جه برشه که بخوان به رقصیدن فکرکنن. تحسین میکنم سلامتی رو، شادمانی رو، حس خوب رو و افراد شاد رو.
تحسین میکنم فیلبرداری شما از زیبایی هار و که این ابزاریه برای تمکرز برنکات مثبت
اخیرا دورانی بود که برنکان منفی توجه کردگ، ویدسو دیدم، درموردش صحبت کردم و باعث شد که شخصیتم منفی بشه. اما دیشب مفتم، میدونی چیه!؟همینطور که خرابش کردم، همونطورم درستش میکنم، اونم با کمک گرفتن از فایل های زیبایی مثل تمرکز برنکات مثبت، سفر به دور آمریکا و زندگی در بهشت.
شاد و سلامت باشید.
به نام خدای مهربان
سلام‌استاد خوبم‌و مریم‌خانم‌گرامی.
دوستدارم‌اول به یه چیز اشاره کنم.
اونم اینه‌که در اون برنامه ی رقص و آواز جقدر زیبا بود که افراد مسن و سن بالا هم‌میرقصیدن.به یاد ایران افتادم‌و البته التنم‌که ترکیه زندگی میکنم به یاد یک نکته مشترک بین ایران و ترکیه.در اصل باورهای عامیانه.
معمولا در ایران و حتی ترکیه که هستم اینجور جا افتاده که افراد سن بالا افرادین که یواش یواش بیمار میشن و انواع مسائل فیزیکی مثل کمردرد میگیرنو دیگه حرکت نمیتون زیاد کنن و اسمشو میذارن پیری و قبول میکنن که دیگه شاید نتونن مثل قبل تحرک کنن.
اما چیزی که در آمدیکا مییینم اینه که افراد با سن زیاد همچنان یه باد جوونی هاشون میرقصن و میچرخن و شادی میکنن.انگار نه انگار که این فرد سنش بالا رفته و اصلا به نوعی انگار فقط کمی ظاهرش تغییر کرده و موهاش تغییر رنگ داده اما همون‌شور و نشاط و انرژی هست.دقیقا همین الگو رو در استاد دیدم.به یاد دارم‌در یکی از فایل های زندگی در بهشت استاد گفت احساس یک جوون ۱۹،۲۰ساله رو داره و کمی سفیدی در موهاش هست که اونم‌ژنتیکی از پدرش به ارث برده که اون هم زود موهاش سفید شد.و من تحسین میکنم‌همچین‌دیدگاهی رو به سن که در مردم آمریکا و استاد دیدم که برخلاف دیدگاه همیشگی جاییه که من ازش اومدم.
و اما رستوران ایرانی😍
وای خدا واقعا هیچی غذا های خودمون برای من‌نمیشه.
اول که یک تحسین حسابی میکنم‌شلوغ بودن سرشونو چون واقعا تعجب کردم.🤔🙄
رستوران ایرانی در خارج ایران کم نرفتم‌ولی اکثرا یا خلوت بودن‌یا پر ایرانی ولی این رستوران اون هم‌تو ایالتی به غیر از کالیفرنیا که پر ایرانیه و با مشتری های اکثرا خارجی واقعا تحسین برانگیزه👏
و البته اینکه یکسری از دوستان آمریکایی این غذا هارو درست میکنن هم برام خنده دار بود😄
که آمریکایی ها میان غذای ما رو درست میکنن و تازه کلیم طرفدار داره.این یعنی ته حرفه ای بودنشونه.
معمولا آمریکایی ها رو با غذا های گریل و باربیکیو میشناختم نه چلو کباب و جوجه کباب.
و صد البته رابطه قشنگ مایک و استاد که چقدر صمیمانه و دوست داشتنیه.
فراوانی شادمانی در آمریکا رو تحسین میکنم که انقدر شادن و خواننده مجبور نیست کلی زور بزنه تا انرژیا رو ببره بالا و چقدر مردمان خون گرمین که راحت باهاشون آقای خواننده شوخی میکنه و چه خواننده باحال و شادی.
عجب فایل زیبایی بود.حالم رو دگرگون کرد.
درود بر شما استاد و مریم‌خانم گرامی و یاد مایک بخیر.😁