سفر به دور آمریکا | قسمت ۱۴

به نام خدای رحمت گستر بر عام و خاص

خانم شایسته گرامی

استاد عزیز

و مایک ارزشمند

سلام

تجربه ای که شما در مورد اقامت تون تو این پارک ملی و انجام شدن کارتون به وسیله باوری که به ارباب و مدیر خود داشتید من رو یاد بزرگترین و هیجان انگیزترین اتفاقات زندگیم انداخت.

بارهای بار مشابه این تجربه شما رو به لطف قوانین الهی لمس کردم.

یادم میاد زمان خدمت سربازی باور جامعه به من میگفت تو نباید می رفتی دانشگاه که تو اون مقطع زمانی از امکان کسری جبهه پدرت استفاده میکردی، اما من گفتم این انتخاب خودم بود، عیبی نداره الان که بین من و خواسته ام تنهای تنها هستم با کلی فاصله و موانع، گفتم خدایا فقط یاری و همراهی تو میتونه منو کمک کنه، این شد که برخلاف قواعد رایج به بهترین شکل ممکن در سخت ترین و به ظاهر تاریک ترین شرایط من به خواسته ام رسیدم.

تو دانشگاه هم این اتفاق افتاد، یک ترم فرصت داشتم تا از دانشگاه اخراج نشم، اما اونجا هم گفتم خدایا تو خودت کمکم کن، اتفاقا اون ترم شد سکوی پرواز من و تمام واحدهایی که من حسرت پاس کردنش رو داشتم به زیبایی پاس شدن.

میخوام بگم من هر جا باور کردم که به جز خداوند هیچ نیرویی توانایی حل مشکل و رسیدن به خواسته ام رو نداره و خودم رو لایق استفاده بی نهایت از این قوانین آگاهانه و ناآگاهانه دونستم،خدا بهم جواب داد.

کد رمز این کار باورهای توحیدی خالص هستش.

خانم شایسته،مهربانو اون جا که گفتی من مطمئن بودم کارمون اوکی میشه، یاد خودم افتادم که گفتم من مطمئنم که به خواسته ام میرسم، با وجود تمام سختی ها و تهدیداتی که در پیش رو می دیدم.

مایک عزیز، می خواستم احساسم رو در مورد گرفتن مدال عقاب بهت بگم، بقدری ارزشمند و با لیاقت و مسلط به قوانین هستی که به هر طریقی که لازمه، عملکرد تو مسئولان مربوط رو موظف میکنه که مدال زیبای عقاب رو با افتخار تقدیم ت کنند و در پی اون اگر دوست داشته باشی این وسیله ای از جانب خدا بشه برات تا در بهترین دانشگاه ها تحصیل کنی.

دوست دار همیشگی شما

پوریا محمدی.