روح ما به «سادگی» گرایش دارد. روح ما نگاه ساده‌ای به همه چیز دارد و وقتی به خودمان ساده میگیریم، با روح‌مان هم داستان می‌شویم.
جادوی سفر هم، «سادگی» است. هرچه سفر طولانی‌تر، ضرورت ساده‌گرفتن نیز بیشتر.
دارم به چشم خودم می‌بینم که چگونه این سفر شاخ و برگ‌های اضافی‌ام را هرس و مرا ساده‌تر می‌کند. برای همین می‌گویم همراه با این سفر تجربی، سفری عمیق‌تر و معنوی‌تر در وجودم آغاز شده که مرا بیش از پیش ساده‌تر گردانیده است و هرچه این سفر طولانی‌تر می‌شود، ضرورت ساده گرفتن نیز، بیشتر. دارم به چشم خودم می‌بینم که برای تجربه‌ی عمیق زندگی، راهی جر ساده بودن و ساده گرفتن نداریم.
به اندازه‌ای زیبایی‌های جهان‌مان را تجربه می‌کنیم که به خودمان ساده میگیریم و از وقایع لذت می‌بریم. به همان اندازه که موضوعات را سخت و پیچیده می‌کنیم، خودمان را از تجربه‌ی آنها محروم می‌کنیم.
البته ساده گرفتن، ارتباط بسیاری با عزت نفس‌مان دارد. هرچه بخش‌های بیشتری از عزت نفس‌مان را می‌سازیم، بیشتر خودمان می‌شویم و سبک شخصی خودمان را زندگی می‌کنیم و درباره همه چیز، «سادگی» تنها انتخاب‌مان می‌شود:
- میهمانی گرفتن را ساده میگیریم،
- میهمانی رفتن را ساده میگیریم،
- صحبت با غریبه‌ها را ساده میگیریم،
- حتی لذت بردن را هم ساده میگیریم و از اتفاقات کوچک، شادی‌های بزرگی می‌سازیم.
- سوال از غریبه‌ها را ساده میگیریم،
- اعتراف به ندانستن‌هامان و اشتباهات‌مان را ساده میگیریم،
و در یک کلام با تمامیت وجودمان در صلح قرار میگیریم. خودمان می‌شویم، همان موجود ارزشمندی که، نیازی به اثبات ارزشمندی‌اش به دیگران ندارد. همان موجودی که، میزان ارزش او را «میزان کارهایی که می‌تواند انجام دهد، تعیین نمی‌کند». چراکه ذات او ارزش است.
چرا که ساخته‌ی دست نیرویی است که، جز ارزش نیافریده است.
برای همین هرچه بیشتر خودمان می‌شویم، بیشتر و بیشتر از «اثبات توانایی‌هامان به دیگران»، پرهیز می‌کنیم.
برای همین است که هرچه بیشتر خودمان می‌شویم، بیشتر و بیشتر از« تأیید شدن توسط دیگران» بی‌نیاز می‌شویم.
یک توضیح کوتاه درباره اتفاقی که در انتهای این قسمت دیدید:
آنچه بیش از همه من رو تحت تأثیر قرار داد، زمانی بود که خانم Rachel، همان خانوم مهربونی که شما توی فیلم می‌بینید، وقتی به محل استقرار ما در state park میره تا با ما عکس بگیره و می‌فهمه که ما اونجا رو ترک کردیم، سوار ماشینش میشه و یه عالمه راه تا در ورودی state park میاد، فقط برای اینکه بتونه با ما عکس یادگاری بگیره.
آهنگ آخر این فایل رو تقدیم می‌کنم به خانم Rachel مهربون و همه شما هم‌سفرای عزیزم که تک تک کلمات‌تون قلبم رو آگنده از عشق و اشتیاق می‌کنه تا بیشتر و بیشتر این مسیر رو ادامه بدم.
منتظر خواندن نظرات زیبای شما هستیم.
سایر قسمت های سریال سفر به دور آمریکا
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- فایل تصویری سفر به دور آمریکا | قسمت ۱۵190MB13 دقیقه
به نام خداوندی که زیبایی ها رو آفرید
همیشه پیش خودم فکر میکردم آدم هایی که توی زندگیشون خیلی شاد هستن و لذت میبرن آدم های خاصی هستن…😊که باید به جایگاه خاصی برسی مدرک خاصی؛امبلغ خاصی پول بسازی یا به شرایط خاصی برسی تا بعدش بتونی راحت و آسوده بشینی و لذت ببری.
ولی وقتی این آدمای دوست داشتنی رو دیدم که به دنبال بهونه ای برای شادی و لذت هستن؛وقتی استاد عباس منش و خانم شایسته رو دیدم که بخاطر نعمت های ساده ای که در اختیار همه ی ما هست اینقدر ذوق میکنن؛وقتی اون آدم های دوست داشتنی رو دیدم که انقدر راحت و ساده به هر بهانه ای از زندگیشون لذت میبرن انگار بهم یه تلنگر زدن.
خداوند زیباست و زیبایی ها رو دوست دارد.فهمیدم برای شاد بودن و لذت بردن فقط احتیاج به یه بهونه است.خیلی راحت تر از بهونه هایی که برای ناراحت بودن برای خودم میارم.فهمیدم لازم نیست خاص باشی تا شاد باشی.فهمیدم همه ی ما خاص هستیم.فهمیدم خداوند به هرکسی استعداد خاصی داده که میتونه هم خودش شاد باشه وهم باعث شادی و خوشحالی دیگران بشه مثل صدای زیبای اون آقای دوست داشتنی یا مهربانی اون خانم زیبا که این همه راه رو برای گرفتن عکس اومد.همه ی ما خاص هستیم همونطور که اثر انگشتان همه ی آدم ها خاص هست؛فهمیدم خداوند هر روز تو قلب هرکدوم از ما کلی عشق و محبت و شادی میذاره.
کاش منم بتونم مثل شما دوستای عزیزم اینو باور کنم و بیارمش توی زندگیم😊هر روز و هر روز و هر روز