سفر به دور آمریکا | قسمت ۱۹

سلام به همسفرای خوبم بخصوص استاد عزیز دلم و خانم شایسته ی نازنین

از این فایل فوق العاده زیبا چند تا نکته دستگیرم شد

1) احساس امنیت از زندگی در جای به این بزرگی! راستش موقعی که داشتید پیاده می‌رفتید تو اون فضای جنگل مانند تا به ساختمون برسید همش تو ذهنم بود که چطور نمیترسیدن تو اینجا زندگی کنن، و جواب میومد خب امنیت داشتن، من از بچگی شنیدم که امن نیست پول و طلا تو خونه نذارید، فلانی شب موقع خواب اومدن بالا سرش وسایلش رو بردن، تو دانشگاه که بودیم یه مسیری رو‌پیاده میرفتیم و میگفتن تنهااا نرید بخصوص وقتی تاریکه چون ممکنه اتفاق بدی بیافته هیچ‌کس نیست کمکتون کنه، ممکنه کارگرایی که اونجا کار میکنن اذیت کنن، وااای مغزم پوکید همه ی اینا مربوط به حداقل 18 سال پیشه، و با این یه نکته ی کوچیک همشون دوباره تو ذهنم پر رنگ شد!!! یه مدته وقتی میخوام بیام خونه و تاریکه (خونه ام کنار خیابونه ولی وقتی میخوام در پارکینگ رو ببندم و خلوته) با خودم میگم نگین پس خدا چکاره اس؟ نترس. (باور عدم امنیت و در واقع شرک چون باید باور کنم خدا در همه حال مواظب منه و هیچ کس نمیتونه به من آسیب بزنه)

2) خانم شایسته ی عزیز چیزی که من متوجه شدم، شما توی سایت کار میکنید و عملا شغلتون با رشته ی تحصیلیتون که معماری هست متفاوته، امااا چقدر با اعتماد به نفس از معماری صحبت میکنید با اینکه مدتها ازش دور بودید و باهاش کار نمیکنید ولی به راحتی درباره اش حرف میزنید، من وقتی از فیزیک دور هستم همش میترسم فرمولی رو یادم رفته باشه و مسخره بشم و سعی میکنم حرف نزنم در موردش. (اهمیت دادن به نظر مردم)

3) این نکته که پسر آقای کافمن به راحتی این خونه رو بخشید!!! وای خداییش این اصلا برام قابل باور نیست چطوور تونست همچین چیزی رو ببخشه بعد بچه ها و نوادگانش پول بدن و بیان اینجا رو ببینن (عزیز دلم نگین اونا انقدر پول دارن که پول بلیت براشون هیییچه) یا همش به بقیه میگن اینجا مال خانواده ما بوده (مطمئنا انننقدر مال و اموال دارند که نیاازی ندارن خودشون رو ثابت کنن به بقیه که آقا تو رو خدا باور کنید ما پولدار بودیم و این ملک مال خانواده ما بوده)، و چقدر نچسبیده و وابسته نبوده به مالش که به راحتی بخشیدتش (باور عدم فراوانی)