سفر به دور آمریکا | قسمت ۲۱

سلام

خانم شایسته عزیزم از لایک های سبز خوشگلی که به کامنت های من میدید واقعا سپاسگزارم ، این لایک ها یک دنیا برام ارزش دارند و باعث هدایت من میشند …. من توی کامنت قبلی از یک تضاد حرف زدم و امروز میخوام اون تضاد را توضیح بدم و اینکه چطور برطرفش کردم …. من از کودکی مثل تمام کودکان ، مسافرت و تفریح را دوست داشتم اما حتی یکبار همراه با پدر یا مادرم به جایی مثل پارک یا سینما یا هیچ مکان تفریحی نرفتیم ، در طول چند بار مسافرتی هم که داشتیم پدرم مدام غر می زد و بدخلقی میکرد و شب قبل از سفر با استرس بسیارش سر هر موضوع کوچکی بهانه ای بدست خودش میداد که سر من و مادرم فریاد بکشد و مادرم و من سکوت میکردیم ، شب مسافرت نمی تونست راحت بخوابه ، با عجله و عصبانیت وسایل سفر را تو ماشین می گذاشت و هیچکس جرأت حرف زدن نداشت ، یادمه همیشه این سوال تو ذهنم بود که مگه بابا مجبوره مسافرت بره ؟؟ !!!! تا اینکه من بزرگ شدم و ازدواج کردم و درونم خیالش راحت شد که میتونه در شرایط جدید مسافرت نره و کلا حذفش کنه ، نه تنها مسافرت بلکه پارک و تفریح و همه چیز را از همون اول حذف کردم و بخصوص بعد از تولد بچه هام بهانه ای بهتر برای خودم پیدا کردم و درون خودم را قانع کردم که مسافرت خوب نیست ، همسرم هم کم کم مثل من شد و به تصمیمات ناگفته من تن داد ، تا اینکه بچه ها بزرگ شدند و من می فهمیدم که تفریح و گشتن و هم آغوشی با طبیعت و لذت بردن از پدیده های جدید ، حق مسلم اونهاست اما من اگر هم میخواستم بدلیل باورهای غلط و ترس ها و نگرانی های موجود در وجودم نمی تونستم از جایگاه امن خودم ، از خانه ام دل بکنم ، باور کنید حتی سعی هم میکردم اما نمیشد …. اما طی 20 قسمت از برنامه های سفر به دور آمریکا آرام آرام نسبت به این موضوع نرم شدم حتی توی قسمت های اول احساسم اصلا خوب نبود و کامنتی هم نوشتم اما با نوشتن همون کامنت فهمیدم که چه باورهای غلطی دارم و دیروز تفریح را شروع کردیم ، البته این صرفا یک تلاش جسمی نبود بلکه حرکتی بود که از ناخودآگاه من بلند میشد چرا که تا ذهن منطق کاری را نپذیره چیزی در عالم خارج اتفاق نمیفته ، من و خانواده م در اولین تفریح به شهر اصفهان رفتیم اما بصورت گروهی با افرادی که گرچه خوب بودند اما هم فکر و همراه خوبی برای ما نبودند طوریکه به شدت احساس من بد شد و توی ذوقم خورد ، با خودم گفتم اینم از تفریح ، خدایا ببین که من تلاش میکنم اما نمیشود و شروع به درددل و آه و ناله به خدا کردم اما شاید بعد از چند ثانیه خندیدم چون یادم اومد که خدا احساس نداره که الان تحت تاثیر عجز و ناله من قرار بگیره بلکه اون بزرگترین فرمانروای جهانه که قدرت خلق زندگی را به خودم داده و بمن این اختیار را داده که با زبان باورها بهش بگم که چی میخوام ، فقط با زبان باورها میتوان با خدا سخن گفت و لاغیر ، حرفهای استاد توی جاده توی ذهنم زنگ میزد « تضادها میاند که ما پیشرفت کنیم » و گفتم من باید اینو حلش کنم ، امروز بدون اینکه با اون گروهی که دیروز رفتیم مطرح کنیم ، فقط خودم و همسر و فرزندانم کمی زودتر از دیروز (که به ترافیک اصفهان برنخوریم) از خونه خارج شدیم و جالبه که همش با هدایت خدا جلو رفتیم ، به جاهایی هدایت شدیم که هرگز فکر ش را هم نمی کردم چنین جاهایی وجود داشته باشه ، از رودخونه گرفته تا تله سیژ ، از زمین به آسمان رفتیم ، از اون بالا جنگل و رودخونه بسیار زیبا بود ، کلاغ ها دسته دسته نوک شاخه های درختان نشسته بودند ، پاهایم به شاخه های درختان میخورد ، اولش می ترسیدم و خودم را جمع میکردم ، چقدر عکس گرفتیم ، و جالبه که با تضادهایی روبرو شدیم که تونستیم با استفاده از قوانین حلشون کنیم مثلا جایی بود که مبلغ ده هزار تومان می گرفتند و یک مار بزرگ در اختیارت میگذاشتند که باهاش عکس بگیری ، پسرم که 13 سالشه گفت میخوام با مار عکس بگیرم اما همسرم مخالفت کرد و من مثل همیشه با همسرم دعوا نکردم بلکه آروم بهش گفتم علتش چیه گفت مار کثیفه و بچه میترسه ازش ، پسرم گفت نمیترسم و من آرامشم را حفظ کردم و همسرم یهو موافقت کرد اما پسرم قهر کرده بود و حاضر نمی شد عکس بگیره من بهش گفتم بابا فکر کرده تو می ترسی برای همین اجازه نمی داد و پسرم تا اینو بهش گفتم برگشت و گفت عکس میگیرم و بعد اون مار بزرگ را بغل کرد و دور گردن و دستهای خودش پیچید و همسرم از شجاعت پسرمون تعجب کرده بود و از این صحنه به وجد اومده بود و خودش هم رفت کنار پسرم ایستاد و کله مار را گرفت و باهم عکس گرفتند و من بعد از این اتفاق قشنگ دیدم که روی دیوار نوشته شده بود : « هزینه ای که بابت عکس با مار دریافت میشه به زندانی ها داده میشه » و من خیلی بیشتر از کاری که با آرامشم اسباب انجامش را فراهم کرده بودم خوشحال شدم و به این ترتیب امروز بسیار به ما خوش گذشت و مهمتر از همه اینکه من به یکی از ترس هام که ترس از ارتفاع بود حمله کردم و سوار تله سیژ شدم ، زمین از اون بالا بسیار زیبا بود ، هرچند که هنوز هم میترسم اما همینکه برای اولین بار امتحانش کردم خوشحالم ، پسر کوچیکم وقتی دید من میترسم گفت مامان از استادت یاد بگیر که هواپیما میرونه ، گفتم وای بچه راست میگه …. خلاصه اینکه فایل های سفر به دور آمریکا تاثیر خودش را در زندگی ما شروع کرده …. به امید هزاران تجربه شاد برای خودم ، برای شما ، برای همه

سلام آقای امام بخش

امیدوارم حال دلتون همیشه خوب باشه و همواره در مسیر زیبای موفقیت باشید

بقول استاد اولش سخته چون باید خیلی زور بزنیم و هول بدیم تا ماشین به حرکت بیفته ولی بعد که حرکت کرد با نیروی خودش راه میفته و کار ما آسون تر میشه ، خدا را هزار مرتبه شکر میکنم که کم کم دارم به حرکت دراومدن ماشین زندگیم را احساس میکنم ، کم کم دارم اون نیروی پنهان را که اگر بهش اعتقاد و اعتماد داشته باشیم و باورش کنیم خودش را نشون میده را احساس میکنم ، کم کم دارم کار کردن با قوانین را یاد میگیرم و مطمئنم این اتفاق دیر یا زود برای تمام کسانی که حرفهای استاد را جدی بگیرند و باور کنند ، خواهد افتاد …. بله تجربه مار خیلی عالی بود و تجربه های روزمره که از دل عمل به قانون خلق میشوند را هرگز نباید کوچک و ساده فرض کرد چرا که قرار است بزرگترین موفقیت ها نیز در دل همین روزها و شب ها رخ دهند و بهتر بگم خلق شوند …. هرچند که این تجربه واقعا بزرگ بود و پسر و همسرم و البته خودم و دوتا فرزند دیگرم درس های زیادی گرفتیم ، درسهایی مثل اعتماد به یکدیگر ، نفوذ در دل ناشناخته ها ، تبدیل ایمان به عمل و …..

با آرزوی موفقیت برای شما دوست عزیزم