سفر به دور آمریکا | قسمت ۲۴

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

به نام خداوند رزاق و وهابم

سلام به دو استاد مهربان و سخاوتمندم.

از اون ته ته های قلبم جایی که هرکسی اجازه دسترسی به نداره و جای افراد خاصه، ازهمونجا ها روز معلم رو به شماها تبریک میگم. و اعلام میکنم شما بهترین معلمهایی هستید که تابه حال داشتم و من از صدا و تصویر و نوشته ها و عکسها و رفتار و اخلاق و سبک زندگی و مسافرت و غذاخوردن و زیبادیدن و همه جنبه های زندگیِ شما درس زندگی دارم یاد میگیرم ، درسهایی که هیچکسی غیر از شماها به من نگفته بود

خدایا شکرت به خاطر اینهمه ثروت که استاد عزیز مان دارن و میتونن خودشون و عزیزانشون رو به این سفر رویایی ببرن.

تحسین میکنم این همه انرژی رو که با ساعتها رانندگی ، به محض توقف در یک پارک دیگه، استاد شروع میکنن به حل مسئله و همش در حال بهتر شدن و با کیفیت تر شدن و آسانتر شدن زندگی شون هستن و خانم شایسته کاردان که هرروز ایده های ساده تر برای غذاهای سالمتر و خوشمزه تر دارن.

تا امروز، 24 قسمت این سریال بی نهایت زیبا را دیده ام و حالا

ذهن من در طول روز، به جای افکار پوچ و بیهوده، زیبایی هایی که دیده است را به یاد می آورد و اگر گاهی بخواهد برود به سمت نجواگری اش، دیگه از نمیترسم چون یاد گرفتم چطور افسارش رو به دست بگیرم. یاد گرفتم باید از همین جایی که هستم شروع کنم و زیبایی های اطرافم را ببینم، برکتی که درخانه هست، روابط زیبایی که با اطرافیانم دارم، سلامتی ام، کارهایی که میتوانم به انجام برسانم و هزاران مورد زیبای دیگر که فقط باید با ذهن باز بگردم پیداشون کنم.

طی این چند روز من تونستم

به شکل کاملا هدایتی و معجزه آسا به ابزاری هدایت بشم که مناسب نیاز فعلی منه و به واسطه ی آدمهایی که انگار فرشته ای در لباس انسان بودن، متوجه شدم اون ابزاری که من سه سال بود استفاده میکردم مناسب کارم نبوده و باید از این که الان دارمش استفاده میکرده ام و الحق والانصاف که چقدر با این ابزار جدید کارم داره درست و اصولی پیش میره.

در مورد روابط به یه تضادی برخوردم و با کمک آموزه های سریال و دو فایلهای استاد که هدددایییتی گوش دادم با خودم به صلح رسیدم و مشکلم به راحتی حل شد و روابطم زیباتر شده.

به فایلهایی در یوتیوب هدایت شدم که مشکلی که میخواست هزینه ی زیادی در بر بگیره به آسانی و رایگان و درخانه درحال حل شدنه.

احساس وابستگیم نسبت به خانوادم خیلی کم شده و خیلی راحت میتونم کنار بیام با دوری شون و از آزادی زمانی و مکانی که برام ایجاد شده بیشتر لذت ببرم.

اگر روزی بی حوصله باشم اجزای جهان دست در دست هم میدن تا منو خوشحال کنن با نشانه هایی که برام میفرستن. دیدن یکدوست، شنیدن چندین باره صدای هواپیما در طول یکساعت که نشانه ی منه، شنیدن صدای پرندگان زیبا، درخواست یک دوست برای نشان دادن ین ویدیوی خنده دار بمن ، کمتر شدن نگرانی هام درباره مخارج شخصی و برکت در غذاها و زیادشدن رزق و روزی، تغییر نگاهم نسبت به آدما و فکر کردن به اینکه هر آدمی میتونه خوب باشه و این منم که تعیین میکنم آدمهای اطرافم چطور باهام باشن و این باعث شده هرجایی میرم با احترام با من برخورد بشه درحالیکه قبلا اینطور نبود، احساس آرامش بیشتر، اعتماد به نفس ام بهتر شده چون احساس میکنم زیباتر شدم.

اعتماد به نفس در نوشتن کامنت، قبلا خیلی کم کامنت مینوشتم نجواهای ذهنم اجازه نمیداد بنویسم و میگفت تو در کنار هزاران آدمی که اینجان و کامنت مینویسن چیزی برای عرضه نداری، مثلا تو میخای به اینا چیز یاد بدی یا کمکشون کنی، محاله بتونی و وقتی هم که یه کامنتی میذاشتم با چندین بار تکرار کامنتم توی ذهنم و چند بار ویرایش، همش چک میکردم ببینم چند ستاره گرفته و وقتی میدیدم هیچ ستاره ای نگرفتم، این باعث میشد به ذهنم باج بدم و ننویسم ولی الان با این نگاه کامنت میگذارم که من برای خودم و ردپا گذاشتن برای خودم و اینکه خودم بیشتر یاد بگیرم کامنت میگذارم و اصلا نیازی به جلب توجه بقیه ندارم و خدارا شکر میکنم که این سایت این فضا را در اختیارم گذاشته که بنویسم تا پاسخ منفی به نجواهای ذهنم باشد و …

خودم باورم نمیشد که امروز تو صف نونوایی داشتم کامنت مینوشتم بدون استرس.

و چیزی که با کامنت نوشتن در درون من اتفاق میفته فقط فراتر از اثر یک نوشتن معمولیست، انگار متعهد تر میشم، اعتماد به نفسم بالا میره، روحم با آگاهی های فایل عجین میشه، و مهمتر و لذت بخشتر از همه اینکه بدون برنامه و چیدن کلمات توی ذهنم، شروع به نوشتن میکنم و از جمله ی بعدیم خبر ندارم و خودش میاد و من مینویسم. اتفاقی که بارها توی کامنت دوستان عزیزم خوندم که براشون اتفاق افتاده بود و من میگفتم بابا اینا دیگه کی ان و حالا کم کم خودمم دارم تجربش میکنم. و اگه یک فایلی رو ببینم و کامنت نگذارم حس میکنم یه جای کار میلنگه و اون تاثیری که از فایل باید بگیرم رو نمیگیرم. یه مثال دیگم یادم اومد که وقتی قبلنا میخواستم کامنت بگذارم ذهنم میگفت با این نوشته های بیهوده ت الکی فضای سایت استاد عباس منش رو پر میکنی و لودش ضعیف میشه ننویس . الان خودم داره خندَم میگیره از این حد چموش بودن ذهن که انسان رو به چه افکار پوچی میکشونه خخخ

و اینکه یادگرفتم باید خودم بخام تا تغییر کنم درسته این فایلا خیلی برام حین تماشا تاثیر گذاره ولی اگر من برم همزمان با اونا اخبار رو دنبال کنم و درسهایی که از فایلا یاد گرفتم رو توی زندگیم به کار نبرم و اون تصویرهای زیبایی که دیدم و در ذهنم نقش بسته رو مرور نکنم و تحسین زیباییها رو توی سایت مکتوب نکنم هیچ اتفاقی برام نمیوفته چون همین چند روز پیش همین ها اتفاق افتاد و کم مونده بود دور بشم از سایت و از خودم ولی امروز به فضل الهی دوباره برگشتم به مسیر، خدایا شکرت.

راستی یه تغییر مثبت دیگم اینه که اینقدددر به خودم و اطرافیانم سخت نمیگیرم آسان میگیرم تا جهان برایم آسان بگیرد.

خدایا شکرت

سپاسگزارم