سفر به دور آمریکا | قسمت ۲۷ - صفحه 1

سلامی به گرمی آفتابی که می تابد ، به خیسی بارانی که می بارد

بهترین نکته ای که از این قسمت آموختم این بود که شما سه نفر از چیزهایی که خیلی ها می ترسند ، نمی ترسید ؛ نمیدانم شاید اگر من بودم ، در اون جاده ی بارانی به کناری پناه میبردم و تسلیم میشدم ، اما شماها همچنان جاده را طی می کنید و باران را می شکافید و میخندید و فیلم می گیرید ، شاید اگر من بودم اصلا سوار کشتی نمی شدم ، سوار کشتی ای که قرار نیست در یک رودخانه معمولی حرکت کند ، از هرطرف اون آبها ، آبهای وسیعی در حال جوش و خروش با شدت هرچه تمام تر هستند ، شاید اگر من بودم هرگز مثل استاد ، آسمان را تجربه نمی کردم ، سراغ پرواز نمی رفتم و با یک منطق قوی که من انسان هستم ، نه نیازبه پرواز دارم ، نه خلقتم بمن اجازه پرواز میدهد ، تا ابد روی زمین راه میرفتم ، الان می فهمم که این منطق به ظاهر قوی که چیزی نیست به جز باورهای غلط خودساخته باعث شده که من از اوج ، من از موج ، من از بارانی که یکم شدید میشود ، من از کوه ، من از آب ، من از خیلی چیزها بترسم ، من با دیدن این تصاویر بدنم را جمع می کردم و دوباره رها میشدم

تجربه هر قسمت مساوی با کشف یک قسمت جدید از لایه های وجودم است که بیکار و شاید بیمار مانده است

من دارم معنای موفق شدن را میفهمم ، واقعا موفقیت چیست ؟ چه کسی میتواند یک تعریف واحد برای این واژه پیدا کند ؟ موفقیت ، برای هرکسی یک معنی خاص دارد چرا که هرکسی بسته به کاستی های وجودش ، به نوعی خاص از موفقیت نیاز دارد که برای رفع این نیاز ، باید هدایت شود ، پس اگر امروز من ترس را کنار گذاشتم و کمی بالاتر ، کمی پایین تر ، به درون غار ، به سینه کویر ، به جنگل ، به کوهستان رفتم یا سوار کشتی شدم یعنی که موفق شدم ، من فهمیدم که موفقیت ، آن نوک قله نیست که هرچه دستم را دراز کنم نتوانم لمسش منم ، موفقیت تمام مسیر دامنه تا نوک قله است ، مسیری که قدم هایم با هدایت ذهنم طی میکنند ، ذهنی که می کوشد به روح ، به حقیقت ، به جایی که خبری از هیچ حس منفی ای نیست هدایت شود و شما هادی من شده اید در این سفر سبز …