سفر به دور آمریکا | قسمت ۲۸

سلام خانم شایسته دوست داشتنی. بی نهایت سپاس که زیبایی های جهان هستی رو انقدر زیبا همراه با استاد عزیز و مایک فوق العاده برای ما به تصویر می کشید.

من از روز اول این سفرنامه همراه شما بودم اما وقتی چند روز پیش فایل آبشار نیاگارا رو گذاشتید تونستم برای اولین بار بدون کوچکترین حس حسرت و حسادتی زیبایی ها رو ببینم و تحسینشون کنم. این حس انقدر برای خودم شیرین بود که آخر شب تو تمرین ستاره قطبی بابتش از خداوند تشکر کردم و درخواست کردم که بتونم این نگاه رو حفظ کنم.

داشتم فکر میکردم که چه موضوعی باعث شد که من بتونم این زیبایی ها رو بیشتر از قبل تحسین کنم و تو ذهن خودم به یه سری نتایج رسیدم که حاصل یه روند تکاملی هست و دوست دارم اونها رو با شما به اشتراک بزارم.

حقیقت اینه که از چند سال پیش که با این سایت بی نظیر آشنا شدم قدم به قدم شروع کردم به مقایسه کردن زندگی خودم با استاد. اگر استاد چند هکتار زمین خریده بودن، من هم میخواستم چند هکتار زمین داشته باشم، اگر استاد کلبه روی آب داشتن، من هم میخواستم کلبه روی آب داشته باشم، اگر استاد سوار جت اسکی میشدن، من هم دوست داشتم جت اسکی داشته باشم، اگر استاد RV خریده بودن، من هم میخواستم RV داشته باشم و …

وقتی هم که کامنت بچه ها رو میخوندم میدیدم که خیلی هاشون دوست دارن تجربه هایی مشابه تجربیات استاد داشته باشن و این باعث شده بود فکر کنم که من هم باید «دقیقا» همین خواسته ها و اهداف رو داشته باشم تا یه آدم «بلند پرواز» به حساب بیام. یعنی فکر میکردم اگه من دنبال تجربیاتی مشابه تجربیات استاد نباشم حتما یه ایرادی تو وجودم هست، چیزی که باعث میشد عذاب وجدان بگیرم.

اما به تدریج که درک و آگاهی بیشتری پیدا کردم و با خودم روراست تر شدم دیدم که من تهِ تهِ دلم نه چند هکتار زمین میخوام، نه کلبه روی آب، نه جت اسکی، نه RV.

کم کم متوجه شدم که من دارم رویاهای یه نفر دیگه رو زندگی میکنم و دارم خواسته های یه نفر دیگه رو تو صفحه آرزوهای خودم میزارم و چون اون رویاها مال یه نفر دیگه بود من هیچ انگیزه ای برای رسیدن بهشون نداشتم و هر روز بیشتر و بیشتر سر خورده میشدم. یعنی نه داشتم به تجربیات استاد نزدیک میشدم نه به چیزی که واقعا من رو خوشحال میکرد. یعنی تو یه جور سردرگمی بودم و داشتم درجا میزدم.

در واقع من تو پوسته ظاهری تجربیات زیبا و نعمت هایی که استاد بهمون تو فایل ها نشون میدادن مونده بودم و مفهوم و نیت عمیق تر استاد برای به اشتراک گذاری این زیبایی ها رو درک نکرده بودم.

درک نکرده بودم که باید این نکته رو برداشت کنم که من هم باید سعی کنم مثل استاد به سلامتی و آرامش و روابط خوب و آزادی مالی و زمانی و مکانی برسم و توانایی تمرکز روی زیبایی ها رو پیدا کنم تا رویاهای خودم رو دنبال کنم نه رویاهای استاد رو. تاکید استاد روی زندگی به «سبک شخصی» رو میشنیدم اما همچنان دوست داشتم به «سبک استاد» زندگی کنم و رویاپردازی کنم.

شاید چیزی که خیلی خوب من رو متوجه اشتباهم کرد جمله ای بود که از یه نویسنده آمریکایی شنیدم که میگه: «خوشبختی تلاش مستمر برای تبدیل شدن به خود ایده آل (ideal self) مون هست.»

ideal self استاد یا هزاران نفر دیگه ممکنه یه شخصیتی باشه که دوست داشته باشه با RV سفر کنه و تو حوزه املاک سرمایه گذاری کنه و جت اسکی و کلبه روی آب داشته باشه و تو این زمینه آموزشی به صورت آنلاین فعالیت کنه.

اما خود ایده آل من شخصیته که دوست داره تو دانشگاه تدریس کنه، تو خلوت خودش تحقیق علمی انجام بده، کتاب بنویسه، مهارتش تو رشته خودش رو از طریق یه کسب و کار موفق به هزاران نفر دیگه آموزش بده، یه باشگاه ورزشی داشته باشه، تو رشته ورزشی خودش پیشرفت کنه و ….

درست مثل مریم میرزاخانی، لیونل مسی، پروفسور مجید سمیعی، مارک زاکربرگ و هزاران نفر دیگه که با نزدیک تر شدن به ideal self خودشون تو دانشگاه، زمین فوتبال، اتاق عمل یا از طریق ساعت ها وقت گذاشتن برای کد نویسی تو یه اتاق کوچیک هم خودش لذت بردن و میبرن و هم جهان رو جای زیباتری برای تمام افراد کردن.

اگه همه میخواستن مسیر بیل گیتس و ایلان ماسک و جف بزوس رو ادامه بدن دیگه این همه امکانات و تجربیات متنوع رو تو جهان نداشتیم.

من این روزها دارم بیشتر از فایل های سفرنامه لذت میبرم چون دارم یاد میگیرم که به جای مقایسه کردن خودم با افراد موفق دیگه، باورهای مناسب اونها رو تو خودم ایجاد کنم تا به نتایجی که خودم دوست دارم برسم نه لزوما نتایجی مشابه اون افراد.

دارم سعی میکنم که به جای دنبال کردن ideal self یه نفر دیگه و حسرت و حسادت، قدم به قدم به ideal self خودم نزدیک بشم و در عین حال نزدیک تر شدن افراد دیگه از جمله استاد و خانم شایسته و مایک به ideal self خودشون رو تحسین کنم چرا که تلاش فرد فرد ما تو این زمینه میتونه هم زندگی خودمون رو زیباتر کنه و هم جهان رو جای زیباتری برای زندگی کنه…

کاملا با شما موافقم آقای مردانی عزیز. من هم بارها و بارها موقع دنبال کردن علاقم از پشت کامپیوتر تو زیرزمین خونمون اشک شوق ریختم و از سفر کردن به درون خودم و نزدیک تر شدن به گوهر وجودم بی نهایت لذت بردم. براتون بهترین ها رو در مسیر انتخابی خودتون آرزو میکنم.