سفر به دور آمریکا | قسمت ۳۱ - صفحه 8

در نمازم خم ابروی تو در یاد آمد

حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار

کان تحمل که تو دیدی همه بر باد آمد

سلام

تاخیر جایز نیست ، همین زمان ، زمان نوشتنه ، زمان حرف زدن ، زمان تبدیل ارتعاش به لغات ، زمانی که من آگاهانه خلوتی خلق کرده ام برای اینکه با شما ها حرف بزنم و برایتان بنویسم ، زمانی که از شدت عشق محراب به فریاد می آید و انسان باور میکند که زندگی چیزی نبوده و نیست و نخواهد بود جز خداوندی که هم آغوش و همراه و هم نشین انسان است.

من امروز حال دیگری داشتم ، من امروز با تمام وجودم درک کردم که برای رسیدن به خواسته ها باید از تمام مویرگ های زمینی رها شوم ، هرچند که زمین جدا از خدا نیست اما ما در ذهن هایمان ، زمین را سمبل این دنیا و خدا را سمبل آخرت قرار داده ایم و منظور من از مویرگ های زمینی ، تمام آن چیزهایی است که از بدو ورودمان به زمین به دور خودمان بسته ایم تا بتوانیم به وسیله آنها به قلب هایمان وصل شویم ، تمام آنچه که شنیده ایم ، دیده ایم ، حس کرده ایم و یاد گرفته ایم اما قلب ما خدایی ست که برای نقطه اتصالش هیچ مویرگی قرار نداده و ما به محض اینکه در مدار حضورش قرار بگیریم بهش وصل میشویم

من امروز صبح متفاوت از هرروز دیگری بیدار شدم ، یک ستاره قطبی کامل بودم که در بهترین فرکانس زندگیش قرار داشت . همینطور آگاهی ها و حقایقی را می دیدم که با طیفی از نور وارد وجودم میشد ، من امروز صبح فهمیدم که رسیدن به خواسته ها یعنی رسیدن به خدا و برای رسیدن به خدا باید رها شوی ، روح بشوی و سبک ، بدون هیچ زنجیری یا حتی نخی یا حتی تار مویی که نوازشش را حس کنی ، خالی از حس نجواهای دنیایی ، خالی از راه رفتن مورچه روی سنگ سیاه ذهن ، خدایا الان میفهمم چرا پیامبر شرک را به راه رفتن مورچه ای سیاه روی سنگی سیاه تشبیه کرده است ، مورچه ، همان تار مویی ست که از نازکی دیده نمیشود ، مورچه همان یک ذره ارزشی ست که برای حرفهای دیگران قائل میشویم ، مورچه همان یک ذره ناباوری و تردید است که دیگران به جانت می اندازند ….

من چند ساله که نماز نمی خوانم ، دلم می خواست به حقیقت برسم ، حقیقتی که شاید نمازی در آن نباشد ، از وقتی رابطه ای بین نمازهایم و خدایی که قرار بود آرامش گر من باشد نیافتم دیگر نماز نخواندم اما امروز یک حسی بمن گفت که نماز صبح همان ستاره قطبی ست که تو را آگاهانه بیدار میکند که قبل از هرکسی با خدایت هم کلام شوی و بگویی خدایا مرا به راه راست هدایت کن ، به راه کسانی که به آنها نعمت داده ای نه راه گمراهان ، که دو رکعت خدا را ستایش کنی و پاک و منزه ش بخوانی ، که او را رب بخوانی و در آن ساعات کوتاهی که نه شب است و نه روز ، تو با خدایت عهد ببندی که روز را تنها با نیروی هدایت خودش خلق کنی و شب را با یاد خودش صبح کنی …. نمیدانم چرا «من» اینها را میگویم ، منی که سالهاست صلاتی بعنوان توجه خالص به خداوند نداشته ام ، منی که انقدر خام بودم که همه جا دنبالش گشتم ، غافل از اینکه از شدت بزرگی اش نمی دیدمش .

و این قسمت از سفر تمام محتوای امروز وجودم را بیرون ریخت ، انگار فقط برای من ساخته شده بود انقدر که همسو با حال امروزم بود ، اصلا این قسمت برای خودش دریایی از راز و نیاز با پروردگار بود ، نصف شب … زمانی مقدس که جهان در خواب است و نجواهای ذهن خاموش … و پروردگار نزدیک تر از هر لحظه احساس میشود …

اویی که از رگ گردن به من نزدیک تر است و در غوغای روز گم میشود ، نصف شب نمایان تر از همیشه است …

خانم شایسته عزیزم از اینکه عاشق فیلمبرداری هستی و با عکس هایی که میگیری بهترین لحظه ها را شکار میکنی سپاسگزارم ؛ تو با انتشار اونها خداوندی میشی که در قلب های ناآرام جاری میشود و امید را در دل ها زنده میکند ، تو با انتشار زیبایی هایی که میبینی ، مرا و هزاران نفر دیگر را از جا بلند میکنی و به پاهایمان قدرت رفتن میدهی ، به قلب هایمان اطمینان و به ذهن هایمان آرامش …و چه کاری معنوی تر از این !!!

من صدای جیرجیرک ها را دوست دارم ، من سکوت شب را و درخشش اون درخت زیبا در دل نور چراغ کسی که عاشقانه پا به سکوت میگذارد را دوست دارم … من اون مرد خدایی را که چند سال پیش خودش بود و تاکسی دنده آرژانتینی و جمع کردن ذره ذره پول خرد و اسکناس و حالا در خانه ی اتوبوسی رویاهایش در انبوه سرسبزی و نعمت نشسته ، دوست دارم …. من در این قسمت خدا را نزدیک تر یافتم …. من در این قسمت ، از خودم بعنوان کسی که بار زندگی روی دوشش است ، فارغ شدم ، بارم را زمین گذاشتم و به آغوش خدا رفتم و غرق وجوش شدم ، جایی که نه باری هست نه عجله ای ، نه نگرانی ، نه حتی تصمیمی ، من در این قسمت با شما به جنگل آمدم ، به پهنای شب ، به سینه ی جنگل ، به مهمانی جیرجیرک ها ، من به سیاهی پاک شب دعوت شدم…. چقدر اینجا آرام است … واقعا آرامش مال زنده هاست اما ما فکر می کنیم با مرگ به آرامش می رسیم …. خدایاااااااا میخواهم نوشته ام را به پایان برسانم اما حس خوبِ در تو غرق شدن اجازه نمیدهد …. ممنونم که آرامش من را در گرو مرگم قرار ندادی …. ممنونم که تا زنده ام ، مرا با خودت آشنا کردی …. ممنونم که تولد دیگر من را در همین دنیا در خانواده بزرگ عباس منش قرار دادی و استاد و خانم شایسته را دروازه ورود من به دنیای مادی گذاشتی …. ممنونم