سفر به دور آمریکا | قسمت ۳۲

الله جمیل و یحب الجمال

سلام به خداوندی که زیباست و زیبایی را دوست دارد .

سخت است میان این همه زیبایی ، زیباترین را برگزینی ، سخت است بین این همه آگاهی ، تشخیص دهی که کجا ها بیشتر بر آگاهی ات افزوده شد ، سخت است که بگویی کجای این سفر بیشتر به تو خوش گذشته ، با این سوال فهمیدم که چقدر صحنه ی زیبا تجربه کرده ام که نمیدانم کدام را انتخاب کنم ، با این سوال فهمیدم که تمام این یک ماه متفاوت از تمام سالهای عمرم زندگی کرده ام …..

من باغچه ی خانم بورلی را انتخاب میکنم ، بیست و نهمین قسمت این سفر اعجاب انگیز را ….

استاد عزیزم ، خانم شایسته مهربان ، که واژه مهربان برای تو کم است ، تو دریایی از انگیزه برای شناساندن آن چیزهایی هستی که یک روز تصمیم گرفتی بشناسی ؛ نمیدانم ، شاید یک زمانی تمام فیلم هایی که گرفتی و هرگز ندیدی ، بدست تمام جهانیان برسند و هرکسی بسته به نقطه ی حضورش ، با آن فیلمها هدایت شود ، همانطور که اون روز صبح استاد تصمیم گرفت راه را پیاده طی کند ، گیوه ها را ورکشیدید و هزاران نفر را با خودتان سوار کشتی هدایت کردید و من ، یکی از آن هزار نفری بودم که همراه شما آمدم …

خدای من !!! اولش برسردوراهی قرار گرفتیم و این ناب ترین دوراهی بود که در تمام عمرم دیده بودم ، این زیباترین تردید زندگیم بود که با شما گیوه هایم را در آن سبزی پهناور زمین بگذارم و از وسط آن بهشت خدایی بگذرم یا با استاد مسیر دیگر را طی کنیم ، و ذوق کودکانه ی شما برای دقایقی تمام آن قطعه ی زیبا را در قاب دوربین ، به تصویر کشید ، خدایا چه می دیدم ، انگار خدا تا توانسته بود سطل هایی از رنگ سبز به زمین ریخته بود و درختان را در جای جای این پارچه ی سبز ، قرار داده بود و خورشید را حاکم و نگهدارنده ی این زیبایی در بالاترین نقطه ی تصور انسان ها ، استوار و محکم ، به پشتیبانی این بهشت کوچک دعوت کرده بود ؛ چطور میشود من با چشمهای کوچکم بتوانم اینهمه وسعت را یکجا ببینم ، این زیبایی بدون مرز را !!!

ما پیاده رفتیم و با یک خانم روبرو شدیم ، خانمی که انقدر شور زندگی در وجودش موج میزد که نتوانستم بگویم او پیر بود ، چرا که حتی ذره ای از آنچه من بعنوان آثار پیری در وجود آدم ها باور کرده بودم در وجود ایشان ندیدم ، ظاهرش حرف دیگری میزد ولی من نمی توانستم او را سالخورده بخوانم چون وجودش چیز دیگری میگفت ، او جوان تر از من بود ، شک ندارم دل او از من جوان تر بود ، او ذهنی به بزرگی آسمان داشت و قلبی به پاکی آب ، او مثل آب زلال و جاری بود ….

یاد مادرم افتادم ، که از این خانم جوان تر است و سالهاست دلش می خواهد در خانه ای زندگی کند که پنجره ی آشپزخانه اش رو به باغچه ی حیاطش باز شود اما هربار پدرم را مقصر میداند که چرا هیچ کدام از خانه هایی که خریده این ویژگی را نداشته اند و پدرم همچنان می خواهد خانه ای بخرد با آشپزخانه ای که پنجره اش رو به باغچه باشد تا مادرم را به رویایش برساند و هیچکدام اینها هرگز نفهمیدند که آن خانه را نباید خرید بلکه آن خانه را باید ساخت ، اصلا چرا …. چرا …. چرا پدرم باید برای مادرم بخرد یا بسازد ، مادرم چرا خودش به ساختن رویاهایش فکر نکرد ….

و اینجاست که من از والدینم فارغ میشوم ، اینجاست که چشمها را باید شست ، جور دیگر باید دید …

نگاه من به خانم بورلی ، نگاه انسان است به خدا …. خدایی که خلق میکند … خدایی که طبیعت وحشی را به تسخیر می کشد … خدایی که عقایدش را به طبیعت گره میزند و طرحی نو برمی اندازد … خدایی که آگاهانه رنگ شکوفه های بهار و تابستانش را انتخاب میکند تا در آن زردی نرگس ها یا در آن آبی های بنفش خودش را رها کند … خدایی که برای مریم باغچه ای میسازد و هرروز از این معماری ساده که قلبش را به آرامش می‌رساند لذت می برد ……

خانم بورلی برای من نماد « خویشتن » است ، نماد کسی که کسی نیست جز خودش ، کسی نیست جز شیوه ی شخصی اش … کسی که گلهای زندگیش را انتخاب میکند و برای خودش بهشتی خلق میکند … بهشتی از جنس خواسته هایش ، از جنس باورهایش …

اما جای ایمان خالی نیست ، من میدانستم که در این بهشت دست ساز ، یقینا با ردپای قوانین برخورد میکنم ، و وقتی باغچه ی ایمان با مجسمه های مینیاتوری و سنگ های دست چین و فرشته ای که دستهایش را به سمت آسمان برده بود را دیدم ، فهمیدم که اشتباه نکردم …. و این چیزیست که من بسیار به آن احتیاج داشتم … تلفیقی از خدا و علایق … چیزی که من همیشه وقتی بهش فکر میکنم سردرگم میشوم … چجوری بین خدا و علایقم ، بین خدا و مسؤولیت هایم ، بین خدا و بچه هایم ، بین خدا و همسرم ، بین خدا و کسب و کارم ، بین بچه هایم و حتی خودم رابطه ایجاد کنم ، یک رابطه ای که من و تمام جنبه های زندگیم را بهم پیوند دهد ، من از خانم بورلی یاد گرفتم که میتوان همه چیز را بهم پیوند داد و یک پدیده جدید خلق کرد و هرروز به این خلاقیت آب داد و علف های هرزش را چید و از آن لذت برد …. من فهمیدم که میشود جنبه های دوست داشتنی زندگی را در کنار هم بگذارم و میان آنهمه زیبایی ، خدایی کنم …. هیچ چیز مانع هیچ چیز نیست ….همه چیز را میشود کنار هم چید …

من در آن باغچه شکوفه هایی را دیدم که هرروز میمیرند و فردا شکوفه های دیگری خلق میشوند ، خدایا دوست دارم باغچه ای بسازم در ذهنم که هرروز هزاران شکوفه در آن متولد شوند ، من عاشق تولدم ، عاشق به دنیا آمدن ، عاشق اینکه بدانم دنیا چگونه است ، عاشق فراوانی شکوفه هایی که هرروز پا به دنیا میگذارند و کوتاه و مفید زندگی میکنند و میروند ….

خدایا حس باغچه ی خانم بورلی را در وجودم ماندگار کن ، خدایا مرا در همین مسیر حفظ کن ، خدایا هدایت مرا حفظ کن ، خدایا من سربه هوا تر از آنم که بتوانم راه را ، راست بپیمایم ، خدایا من پرت و پلا تر از آنم که نلغزم ، دستم را بگیر ، مرا حفظ کن ، هدایتم را مستدام دار ، خدایا خودت عنصر « ادامه» را در من برقرار ساز ، خودت مرا با« استمرار »آشنا تر کن ، خدایا خودت هرروز سطلی از رنگ های گرم بر باغچه ی زندگیم سرریز کن ، خدایا خودت رنگ سبز باغ زندگیم را غالب کن ، خدایا افکار مرا به سمت خودت متراکم کن ، خدایا بخاطر تمام حرف هایم که از ایمان نوپایم برمی خیزند سپاسگزارم …..

سلام سمیرای عزیز

من به کامنتت ستاره دادم ، فقط بخاطر اینکه گفتی به این نتیجه رسیدی که باید روی باورهای توحیدیت کار کنی حتی اگر تا ده سال دیگه هم تکلیف اقامت تون معلوم نشه ، این خیلی زیبا بود برای من ، چرا که تا باور های توحیدی درست نشه آب از آب تکون نمی خوره ، و انسان عین چرخ و فلک دور همون محور قبلی می چرخه ، پس با یاد خدا شاد باش و توکل کن ، نتیجه را فقط به خدا بسپار