سفر به دور آمریکا | قسمت ۳۴

استاد عزیز و خانم شایسته(اسمتون چقدر بهتون میاد، پسوند لازم نداره.)

سلام

این ویدیو چقدر به موقع بود برای من!

یکی از ترمزهای من که به تازگی بیشتر برام واضح شده اینه: «من با همه فرق دارم. برای بقیه میشه، برای من نمیشه، برای بقیه راه حل هست، برای من نیست. همه میتونن، من نمیتونم و….چون من با همه تفاوت دارم، به خصوص افراد موفق» چقدر هم این باور با مفهوم توحید در تضاده! یاد یه آیه از قرآن افتادم که میگه «انا لله….» یعنی همه از خداییم. وقتی همه از خداییم، یعنی ذاتمون یکسانه و فرقی با هم نداریم.

دو روز پیش انگار یک پرده از جلوی چشمام کنار رفت و فهمیدم که چه اتفاقاتی در این سالها باعث شده من چنین چیز غیرمنطقی و عجیبی رو باور کنم!!! بعد به این نتیجه رسیدم که همونطور که باور کردنش صرفا با «تکرار یک جمله» نبوده، ساختن باور مخالفش هم فقط با تکرار کردن یک جمله امکان پذیر نیست. من باید تو دل کارهای روزمره، تو دل خود زندگی واقعی این باور رو بسازم که «من فرقی با بقیه ندارم» و این قسمت از سفرنامه دقیقا همون چیزی بود که الان بهش نیاز داشتم.

من تو ویدیوهای سفرنامه دنبال شباهت های خودم و شما میگردم تا برام یادآوری بشه که «همه ی ما موجودات فرکانسی هستیم و تفاوتی با هم نداریم. همه ی ما مسائلی داریم و برای همه راه حل هست.» از این جهت خیلی خیلی ازتون ممنونم که از زندگی واقعی تون ویدیو تهیه میکنید تا ما واقعیت زندگی شما رو ببینیم.

راستش من از آبان ۹۷ با استاد آشنا شدم و شروع بسیار عالی داشتم. همه چیز معجزه وار اتفاق می افتاد و دستان خدا رو به وضوح در زندگیم میدیدم و فکر میکردم به زودی به هدفم میرسم تا اینکه یهو دیدم وسط ناکجا آبادم! دیدم همه ی اقداماتی که کرده بودم بی نتیجه بود و بعضی هاش حتی کاملا اشتباه بود! در کمال ناباوری دیدم که اونهایی که فکر میکردم «دستان خدا» هستن، فقط یک سری اطلاعات غلط به من دادن و من رو گیج کردن! نمیفهمیدم که چرا اون حال و احساس فوق العاده عالی باعث چنین اتفاقاتی شد. نمیگم بی فایده بودن. حتما فایده هایی هم برام داشتن و حداقل دانسته های من کمی در مورد اون هدف بیشتر شده اما مسئله حل نشده و من یهو دیدم که مثل بازی مار و پله انگار به نیش مار برخورد کردم و برگشتم به خونه ی اول! راستش چند وقته که یک مقدار به هم ریخته ام و دلیل اصلیش این سوال بود که «چرا برای من احساس خوب مساوی با اتفاقات خوب نشد؟» (الان که دارم مینویسم فکر میکنم جواب این سوال همون ترمزیه که اول کامنتم گفتم. اگر دقت کنید، جهان باور من رو بهم اینطور ثابت کرد: برای تو، فقط برای تو، احساس خوب مساوی با اتفاقات خوب نمیشه!!!!!!!!!) در این مدت با کنترل ورودی ها و کار کردن روی باورها با چنگ و دندون خودم رو نگه داشتم تا افسرده نشم. الان هنوز حالم مثل پارسال عالی نشده ولی بهتر شدم. این روزها دارم مثل استاد «هر کاری که الان از دستم برمیاد انجام میدم» و دارم سعی میکنم به یک مسیر نچسبم و رهاتر باشم. امشب که این ویدیو رو دیدم، اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که «ببین! مسائل استاد هم با همون اقدام اول و دوم الزاما کامل حل نمیشه(درست مثل وضعیت من) استاد هم مسائلی برای خودش داره(مثل من)، استاد هم گاهی نمیدونه واقعا باید چیکار بکنه(مثل من) استاد هم گاهی از شدت «ندونستن» دست از ادامه ی کار میکشه(مثل من) پس من و استاد از این جهات فرقی با هم نداریم. تنها تفاوت اینه که استاد توکلشون بیشتر و ترمزاشون کمتره. تنها تفاوتش اینه که تو مرحله ی آخر، وقتی واقعا نمیدونه چه کار کنه، فکر نمیکنه با همه ی آدمهای دنیا فرق داره و میدونه حتما راه حلی هست و «با امید رها میکنه» و من هنوز این مرحله ی آخر رو به خوبی انجام ندادم. تنها تفاوت من و استاد اینه و این تفاوت یک چیز ذاتی نیست. این فقط تفاوت واکنش ماست. تو DNA استاد نیست که! پس ما هیچ فرقی نداریم. استاد وقتی رها میکنه، مطمئنه که خدا بهترین و خبره ترین دستانش رو براش میفرسته. چه جالب! منم الان به بهترین و خبره ترین آدم در مورد هدفم نیاز دارم تا بهم کمک کنه و من هم مثل استاد نمیدونم اون آدم کجاست و چه کسیه. پس من هم مثل استاد «با امید رها میکنم» نه اینکه «از شدت ناامیدی بیخیال بشم» البته عمل کردن بهش سخت تر از نوشتنشه! ولی به هر حال من میخوام این مرحله ی آخر رو یاد بگیرم و انجامش بدم.

این قسمت از سفرنامه به من کمک میکنه که اون ترمز برام کمرنگتر بشه. شاید برای بعضی ها عجیب باشه ولی دیدن اینکه استاد هم مثل من گاهی نمیدونه کار رو چطور باید انجام بده و دست از انجامش میکشه، واقعا مفیده. میدونید چرا؟ چون ما همیشه افراد موفق رو بعد از موفقیتشون میشناسیم. هر چقدر هم برامون توصیف کنن که در گذشته چقدر وضعیتشون بد بوده، هر چقدر هم بگن فلان کار رو بلد نیستن، باز هم بعضی از ما تو ذهنمون یه سوپرمن میسازیم و فکر میکنیم که اون آدم الان دیگه مسئله ای نداره یا اگر داره، «یک ضرب» حلش میکنه! باور کنید من لازم داشتم که ببینم استاد چند مرحله کار انجام میده و نتیجه ی دلخواه رو نمیگیره و امیدش رو از دست نمیده. شاید مسئله ی استاد تو این قسمت از ویدیو در مقابل خیلی از مسائل ما کوچک به نظر بیاد اما واقعا اگر بعضی از ما بودیم، سریع بابت خرید بوستر خودمون رو سرزنش میکردیم و میگفتیم« حیف! اینهمه پول دادم آخرش هم هیچی به هیچی! » پس کوچک و بزرگ بودنش مهم نیست. مهم روند حل مسئله ست.

من باید این قسمت رو فردا باز هم ببینم. خیلی ازتون ممنونم بابت سفرنامه. امیدوارم بیشتر خوش بگذرونید و بیشتر از «حل مسائلتون» برای ما فیلم بگیرید.