سفر به دور آمریکا | قسمت ۳۴ - صفحه 13

سلام به همه اعضای این خانواده دوست داشتنی که اینجا اومدن ، و جمع و هدایت شدن تا یکرنگی رو تمرین کنن

من پیشتر در زمان سفرنامه این فایل رو دیده بودم و براش دیدگاه هم نوشتم و یکی از فایلهای بسیار مورد علاقه م هست چون احساس میکنم برای ساختن باورهای قدرتمند ساز خیلی نکته داره

امروز برای نشانه به اینجا هدایت شدم ؛ یه جورایی أولم بنظرم بی ربط اومد ولی وقتی دگمه ذهنم رو خاموش کردم ، دیدم نه خیلی هم مرتبطه چون واقعًا برای پیشرفت و پیشروی در هر کاری نیاز هست که باورهای قوی داشته باشیم و هر چیزی در بیرون میتونه یه نشونه بسیار عالی برای ما باشه

یادمه اونوقت که فایل رو دیدم برخورد استاد با تضاد بسیار جالب بود ؛ اختلالی در روند زندگیشون بوجود نیومد و خیلی راحت با اطمینان و توکل به بقیه زندگی پرداختن .

اونوقتا فکر میکردم فقط دارم اینارو می بینم چون عاشق آمریکام و تصاویر وفیلمهای مریم جان عالیه یا اینکه استاد رو بطور طبیعی در زندگی روزمره میبینم اما غافل از اینکه یه کورس دانشگاهیه که سراسر درسهههههههه و قابل قیمت گذاری هم نیست و یه جورایی کارگاه عملی باور سازیه .

چندی پیش ٢ تا گل میز سفارش دادم ، بعد از یکماه که رفتم تحویلشون بگیرم دیدم باید خودم سر هم بندیشون کنم

تا برسم خونه احساسات متضادی رو از سر گذروندم ، وای حالا چکار کنم ، حالا اگه مرد داشتم ، اگه با همسرم بهم نمیزدم و کلی از این خزعبلات

بخودم اومدم دیدم از یافت آباد تا آزادی رو متوجه مسیر نشدم از بس که در این افکار پوچ غرق شده بودم ، سریع بخودم مسلط شدم و شروع کردم به تحسین کار ؛ که چقدر این شرکت کارش درسته ،چه بسته بندی و از اینحرفا .

سر راه به دوستی هم زنگ زدم و توی مسیر به اونا هم سر زدم و أوقات خوشی رو باهاشون گذروندم و باز وقتی سوار ماشین شدم شروع کردم به ادامه ؛ مرسی گلهای قشنگم چقدر شما خوش قدمین ، نیومده و باز نشده من چه مهمونی عالی رفتم وای به وقتی که سرهم بشید

فردا هم تا ظهرش سراغ جعبه ها نرفتم و پیش خودم گفتم حالا میذارمشون توی أنبار تا ببینم کی بیاد و برام ردیفشون کنه 🥺😔😞

یه دفعه ای گفتم بذار بازشون کنم شاید خودم تونستم ، در حین باز کردن از اینکه برای هر کدوم چقدر عالی پیچ و مهره و پیچ گوشتی جدا گذاشته بودن ، مرتب و منظم شماره پایه ها رو با ماژیک پشتش نوشته بودن خوشحال بودم و تحسین میکردم ، تا رسیدم به کار با ألن که اینجا هر کاری کردم نشد که نشد .

یه دفعه دقیقًا یاد همین حرکت استاد که بیخیال شدن و توی مسأله نموندن ،بود افتادم . تا ذهنم اومد جولان بده سریع خاموشش کردم ، و رفتم ناهار خوردم و همینجور شکر میکردم و میگفتم حالا إشکال نداره ، تو تلاشت رو کردی ، نهایتا میذاریش توی اتاق کار ، بالاخره یه جوری میشه . تا ذهنم میومد یه ضدحال بزنه من یه جواب محکم و دندان شکن بهش میدادم . در همین اثنا نفهمیدم چه جوری شد روی مبل خوابم برد شاید یه ربع ؛ اما نکته بسیار بسیار جالب این بود که همون صحنه قبل ناهار رو تو خواب دیدم و یه نفر بهم گفت از ألن اینجوری استفاده میکنن و نیازی به گفتن نداره با بهت بیدار شدم و یه بار دیگه با شیوه جدید امتحان کردم و وای خدای من 🤗🤗🤗🤗 سجده شکر گذاشتم از خوشحالی ، از وجود خدایی که از من به من نزدیکتره و حتی تو خواب هم هدایت میکنه .و از جاییکه گمان نمیبریم .

استاد ازتون سپاسگزارم که تجارب زندگی روزمره تون رو که پر از هدایتها و دستهای خداست با ما به اشتراک میذارید و مریم عزیز یه تشکر ویژه برای این ایده ضبط سفر و مایک عزیز که نگاه های ما رو به خلوت و زندگیش پذیرا شده .

واقعًا وقتی با مساله ای مواجه میشیم ارزش این سفرنامه و بهره مندی از آگاهیهای بیکرانش برامون ملموس تر میشه

در پناه خدا ، خوب و خوش و شاد باشید و سلامت ؛ آمین 🤲🌹🙏🏻💕