سفر به دور آمریکا | قسمت ۳۷ - صفحه 15

به نام خداوند بخشنده مهربان

سلام به استاد و خانم شایسته جانم و دوستان فوق العاده ام که عاشق بودن در کنار شما عزیزانم هستم

خدا رو شاکرم برای هدایت شدنم به  درک جدیدی که از خوندن متن این قسمت از سریال بی نظیر پیدا کردم.

ذهن نجواگرم

وقتی کامنت های تحسین بچه ها از دیدن زیبایی ها و فراوانی ها رو می دید که چقدر ریز به ریز نوشتند و طولانی،

وقتی توجه ریزبینانه و تیزبینانه  استاد و خانم شایسته رو در دیدن زیبایی ها می دید،

یا تکرار مداوم عاشقتم گفتن ها ،

یا وقتی که اون قدر از زوایای مختلفی اتفاق یا کسی رو تحسین می کردند و در موردش صحبت می کردند

یا وقتی خاطره ای یا اتفاقی از گذشته بخاطرشون میومد بخش خوب و لذت بخش اون خاطره به کلامشون میومد،

بهم میگفت بابا چقدر بزرگش کردن

چقدر حوصله دارن بچه ها

ادا در آوردنه بیشتر

چی شده حالا

چند ماه پیش به یارت گفتی عاشقتم بسه دیگه

دیروز با مامانت ،بابات بیشتر از روزهای دیگه  خوب بودی کافیه

و از آن جا که باید با منطق ذهن خودم قانعش کنم،تمرکز لیزری بستگان و نزدیکان خودم روی اتفاقات ناخوشایند یادآور شدم به ذهنم

توی روستامون وقتی اتفاقی می افتاد ،افراد با یه تمرکز بالا تک به تک خونه هایی که می دونستن گوش شنوایی دارن برای بازگو کردن اون خبر و تحلیل بیشترش می رفتند و بعد به خونه بعد، به اضافه تحلیل هایی هم که از خونه قبلی با خودشون برده بودند و به همین ترتیب تا همه خبردار بشن فلانی اون اتفاق ناخوشایند براش افتاده، اون اتفاق زشت افتاده و تا مدتی این خبر روی تیتر بود.

این رفتار بعد از رفتن به یه مهمانی و یا اتفاق خوب هم می افتاد. جشن عروسی که کسری هاش از دید مهمان ها تا مدتها گفته میشد ،دورهمی که حرف های افراد مدام درش تحلیل میشد از زاویه منفی .

اما ماجرا به اینجا تموم ختم نمی شد، اگر سال ها بعد در مورد فلان عروسی که رفتیم صحبت میشد سریعا خاطرات ناخوشایند غذایی که خوب نبود، فلانی که اون حرف رو زد ،زده میشد تا نسل جدید هم اطلاع داشته باشن از اتفاق سالهای قبل،البته گاهی هم تحسین بود، اما در برابر اون یادآوری ها کمتر بود تاجایی که وقتی می گفتند عروسی فلانی رو یادتونه؟ من استرس می گرفتم خدای من الان میخواد بحث بره  دوباره سر تکرار چیزهایی که دوست نداشتن و بعدشم ناراحتی، البته که منم اون موقع در فرکانسش بودم چون اگه من تغییر کنم مداری به این زشتی ،دستش به مدار زیبایی تحسین کردن نمیرسه.

به ذهنم گفتم

پس

چرا اینا به نظرت عادیه؟

چرا اینا برات ادا درآوردن نیست؟

چرا اینا گنده کردن یه اتفاق معمولی نیست؟

چرا اینا، چقدر حوصله دارن بابا نیست؟

چرا اینا ،گفتن حالا چی شده بابا نیست؟

چرا اینا،یه بار گفتنش کافی نیست ؟

چرا اینا، یه بار در ماه گفتنش کافی نیست ؟

و الان این ذهن قانع شده آرام می دونه ،

چون در زندگیم کانون توجهم روی ناخواسته ها و تکرارش بوده

چون نگرشم دنیا یه جای بدون قانون بوده

چون فکر میکردم اگه از ناخواسته هام بگم از اتفاقات ناخواسته بعدی پیشگیری میکنم

چون می خواستم با آدم ها ارتباط باشم و این راه تمرکز لیزری روی ناخواسته ها راه ارتباطی من با این آدم ها بوده و من می خواستم پذیرفته بشم از سمت اونها.

چون زمانی هم که اتفاقات خوبی هم می افتد برام، می ترسیدم با بازگو کردنش، چشم بخورم یا کسی ناراحت بشه که من یه اتفاق خوبی برام افتاده .

چون مسخره میشدم اگه میگفتم وای چه اتفاق خوبی،اون موقع خیلی به نظرات دیگران وابسته بودم و تصور جور دیگه ای فکر کردن و زندگی کردن دور و برم نمی دیدم

چون گفته بودن هر سبکی جز سبک زندگی خودمون،غبطه.

اما خدا رو شاکرم که اونقدر نتیجه بردن کانون توجه ام روی زیبایی ها سریع رخ میده،البته به شرط اگاهانه زندگی کردن و تایید نشانه ها

که هدایت شدم برای قدمی که منطقی کرد برام بردن کانون توجه ام به زیبایی ها.

دیروز قسمت ۱۵۸ زندگی در بهشت دیدم و موقع دیدنش لباس استاد رو تحسین کردم و در فایل داستان توهم توطئه افراد شنیدم و همون روز با افرادی مواجه شدم که حرفای عجیبی در مورد توطئه و نقش حکومت و واکسن صحبت کردند، از طرفی کسی بهم گفت دوست داره لباس هایی به این شکل داشته باشه بدون اینکه من چیزی بهش گفته باشم و متوجه شدم اصلا برای ذهن من فرقی نمی کنه براش هر چی ورودی بدم بهش اون برات رقم میزنه، پس چه بهتر ورودی خوب بدم و

اونجا بود که پیگیری و استمرار بچه ها در دیدن ونوشتن زیبایی فایل ها،

عاشقتم گفتن های هر روزه ،

هی دنبال گشتن خوبی ها برای چیه؟

درخواست مریم جان و استاد عزیز برای کامنت کردن زیبایی و تجربیات خودمون با دیدن هر فایل برای چی هست!

اول از خودم و بعد استاد و مریم عزیز و دوستان جانم معذرت میخوام ،که با کم کاری کردن خودم رو از تجربیات زیبایی دور کردم، از با جان و دل پذیرفتن حرف های استاد و مریم عزیز،از ایده ها و نظرات  ارزشمند دوستانم .

این حرف استاد رو الان درک میکنم که کسانی که باور نمیکنند من و این زندگی رو ،به من آسیبی نمیزنن، خودشون رو از اون نعمتی که دارن می بینن و باور نمیکنن که می شود، دور میکنن ،من که دارم ازشون استفاده میکنن.

《به خاطر همین‌، وقتی با آگاهی‌ها یا واقعیت‌هایی مواجه می‌شیم که‌، حاصل باورهای مرغوب‌تر از باورهای ما و عینکی شفاف‌تر و تمیزتر از عینک خودمون هست‌، ذهن‌مون اذیت می‌شه که حتی اون آگاهی‌ها رو که بر خلاف آنچه هست که خودش با اون برنامه‌ ریزی شده‌، ببینه‌، چه برسه به تأیید و تحسینش. به همین دلیل  نمی خواد ادامه بدی به نگاه کردن، نمی خواد تجزیه و تحلیل کنی تا نکاتش رو در بیاری. چون تغییرِ آنچه که یک عمر باهاش بوده و حالا دیگه یه جورایی پذیرفتش و بهش عادت کرده‌، براش ترسناک و زجر آوره》

وقتی این جملات رو خوندم تازه متوجه شدم

نمی شود ادای تحسین و دیدن زیبایی در آورد،

نمی شود به مدت طولانی با تصور ایجاد ببینید بقیه من چقدر خوشحالم ادای مثبت اندیشی در آورد، چون ذهن اجازه نمیده ،چون توی اون مدار نیستی، چون نمی تونی حتی عین جملات تحسین برانگیز رو از کسی کپی کنی و بگی در حالیکه حالت بده و انتظار نتیجه خوب داشته باشی.

خود من امسال لحظه شروع سال یه سری اتفاقات خوب روابطم رو برای یارم فرستادم که تحسین کرده باشم .متن خوب بود ایموجی عاشقانه داشت اما تمرکزم روی اتفاقی بود که برامون پیش اومده بود و حسم بد بود، نتیجه چی شد ؟ گفت توی این متن بهم توهین شد!! حس پیام خوب نبود!!

اولش مقاومت کردم بعد به حس خودم که رجوع کردم پیش خودم تاییدش کردم.

پس نمیشه که استاد جور دیگه ای باشه پشت دوربین، بعد بخواد برای نمایش بگه من خیلی راضیم از خودم و زندگیم در همه ابعاد.

این همه کامنت ،این همه نتایج بچه ها ،این همه نتیجه  برای خودم رخ نمی داد قطعا ،این همه هم زمانی توجه به زیبایی های سریال و دیدنش توی زندگی خودم رخ نمی داد اونم نه یک بار هر چند بار که توجه شد،  نتیجه نمایش داده شد .

دیروز تلاشم برای توجه به کانون توجه خودم بود تا دیگران ،اتفاقات فوق العاده ای رخ داد که بخشی رو فقط تونستم در تمرین ستاره قطبی کامنت کنم و اطرافیانم چقدر کانون توجه شون عالی بود بدون اینکه بخوام حتی توی ذهنم تغییری بدم اونها رو.

به هدایت خدا تصمیم گرفتم تلاشم در هر روز برای تغییر خودم باشه و دارم نتیجه اش رو می بینم ،اما جالب بود باز در پایان شب از موضوعی که کمی حاشیه داشت صحبت کردم و خدا رو شکر کسی همراهیم نکرد ،از خودم پرسیدم چرا بعد از این همه اتفاق خوب باز یه کم رفتم تو جاده خاکی؟

جواب این بود که دیگه حرف از زیبایی کم داشتم تو ذهنم، چون دوست داشتم با آدم ها صحبت کنم ،رفتم تو حاشیه، چون ذهن ساکت نمی مونه، میخواد روی چیزی تمرکز کنه اگه سریال سفر به دور آمریکا بهش نشون ندی ،میبرتت به صفحاتی که حرف های حاشیه ای میزنن، حرف از قشنگی و نعمت نزنی،میبرتت تو کمبود، پس براش برنامه بزار که زیبایی ببینه تا حرف کم نداشته باشی برای معاشرت و بخوای پناه ببری به حاشیه با نیت ارتباط با آدم ها.

این اتفاقات خوب یه درک دیگه ام بهم داد که مفهوم هم فرکانسی رو بهتر درک کنم من و دیگری بواسطه هم فرکانسی مون در کانون توجه مون کنار هم قرار گرفتیم نه چیز دیگه ای. اگر من کانون توجه ام رو روی زیبایی تنظیم کنم اون فرد هم فرکانس باشه اونم میره رو توجه به زیبایی، البته که این کار با هدف تغییر دیگران برای من نتیجه نداده اصلا انگار اتصالت خوب برقرار نمیشه ،اما اگه توی هر زمانی که هستی بگی میخوام حالم رو خوب کنم ،اتفاقی می افته که حالت بهتر میشه ،اگر هم مکانی که الان درش هستی هم فرکانس نباشه تو ازش خارج میشی. بارها شده کنار دوستام بودم حالم عالی بوده، بعد به درخواست یکی از همون دوستان که اگه میشه اون خرید رو یادمون رفته، تو برو . من رفتم و هی تو مسیر حس خوبم رفته بالاتر بعد که برگشتم دیدم یه اتفاقی پیش اومده که برای لحظاتی حالشون گرفته شده و من اونجا نبودم.

درک دیگه وقتی که رفتار متفاوت آدم ها با گفتارشون رو میبینی، متوجه کانون توجه اش میشی ، و این باعث میشه اون ادم رو بهتر بفهمی و با دید تغییر دادنش و قضاوت کردنش بهش نگاه نکنی،مثلا کسی که عشق میخواد اما دریافت نمی کنه،وفاداری میخواد اما یا نمی بینه یا خودش برعکسش رو انجام میده این فقط بخاطر کانون توجه هست که به هر دلیل روی موضوع عکسش هست و باعث نتایج و رفتار کاملا بر خلاف خواسته می شه.

استاد گفتن رفتارهای شما ،باورهای شما رو نشون میده و این رو الان درک میکنم چون باور ما در هر خواسته با کانون توجه ما ساخته میشه

خدایا شکرت

خدایا ما رو به راه راست هدایت کن .

عاشقتونم و دوستتون دارم.