دیدگاه زیبا و تأثیرگذار آذر عزیز -با کمی ویرایش- به عنوان متن انتخابی این قسمت:
وای که چقدر این قسمت ازسریال سفرنامه پراز حس و حال عجیبی بود. چقدرمتفاوت، رنگارنگ و شاد بود.
چقدرامروز زیبا بودین. چقدر چهره‌تون نورانی بود. از محبت شما و عشق شما به فرزندتون و اون کلمه ی محشره عاشقتم، تا اون پیرهنای زیبا و فوق العاده، تا بی نظیربودن شایسته جون برای خریداش، فقط و فقط عشق بود و لذت.
اونقدر شیوه‌ی خنده‌های شما ساده و از ته دل بود و شیوه‌ی بازکردن خریداتون خودمونی و صمیمانه بود که، انگار نزدیکترین اعضای خانواد‌ه‌ام بودین و صمیمانه و عاشقانه میگم که واقعا تو قلب منین. جالب اینجاست، وقتی اون پیرهنای رنگی رو دیدم، اونقدر از رنگ و طرحش لذت بردم که خیلی خودمونی، چندبار با خودم گفتم: «وای ترخدا بپوشین ببینم چجوریه تو تنتون» و چیزی نگذشت که پوشیدین. نمیدونین اون لحظه چقدر باعشق خدا رو صدا کردم. واقعا خیلی سخته که بتونم احساس فوق العاده‌ی همسفربودن با شما رو بیان کنم. فقط میتونم بگم:
چقدر لذت بخشه با شما بودن؛
چقدرخودزندگیه با شما بودن؛
چقدر شب و روزمون زیباتره با زیبایی‌های این سفر؛
چقدر تکیه کلامای شما اصله زندگیه واسمون؛
چقدر زندگی از نگاه دوربین این سفرنامه، متفاوت‌تره؛
چقدر این سفر داره چشمهامون رو زیبابین میکنه؛
چقدرداریم خیلی بدیهی و ساده، کنترل ذهن یاد می‌گیریم؛
چقدر ارامش داریم و خواب راحت؛
چقدر دلتنگیم اگه، لحظه ای ازاین سایت و فایل و کامنتاش غافل بمونیم؛
چقدر این سفر خوب خودشو تو دلمون جا کرده و شده جایگزین مهمونیایی که تمرکزمون رو از نکات مثبت برمی‌داره؛
چقدر همه چیزه اینجا بی‌نظیره، از مهربونی وعشق گرفته تا غذاهای خوشمزه، خریدهای ساده اما صمیمی، حل مسائل به ظاهر ناممکن، هدایت شدن به زیبایی‌هایی که هیچ ایده‌ای براشون نداشتیم و…
چقدر دنیای این سفرنامه، مثل پروانه هاییکه نشونمون دادین، رنگارنگه. رنگایی که نه چشم همه‌ی آدما، بلکه فقط چشم اعضای این خونواده‌ی هم‌فرکانس قادر به دیدنشه اونهم بدون تلسکوپ؛
چقدر زندگی و امید جریان داره اینجا مثل ابشاری که ماروهم باخودتون بردین وهنوز بیادش که میافتیم صورتمون پراز قطره های اب میشه؛
چقدر اینجا معطر و خوشبو هست، که دیگه عطرای دیور و شنلی که دارم با عطر این فضا واسم نااشناست؛
چقدر اسمون این سایت ابی و صافه که، میشه نفس کشید و خندید و عشق کرد با تک تک ابرایی که هرکدوم یه شکلن؛ یکی شکل عروسک، یکی به شکل سماور، یکی به شکل یه خونه و…
وقتی اینجام، انگار توی سرزمین عجایبم. یاد آلیس می‌‌اُفتم، شادکامو و کودکانه لبخند میزنم و به حرفای شما دل میبندم. بهترین سینمای خانوادگی من، RV هست و ماجراهاش. بهترین سریال سال، سریال سفربه دور امریکا هست و جایزه ی بهترین کارگردانی شده واسه ی شایسته جون و بازیگراشم که همه اسکار گرفتن از مایک عزیز گرفته تا استاد دوست داشتنیمون، تمام ادمهایی که باخندشون جلوی این دوربین ماروهم شاد کردن و سهیم همه‌ی اعضای این خانواده با نوشته‌هاشون.
شما بهترین، دوست داشتنی‌ترین و بی نظیرترین آدمهای دنیای منین. چرخ زندگی ام با شما روانتره…
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- فایل تصویری سفر به دور آمریکا | قسمت ۳۸314MB21 دقیقه
سلام استاد قشنگم. مریم و مایک عزیز. خدا رو شکر برای این نوع تربیت چقدر خوبه که از الان بچه رو مستقل بار میارید و کمک میکنید رو پای خودش بایسته. الان اگه هر کس دیگه ای جای استاد بود، با این همه ثروت و دارایی پولداریش ، بچه اش رو لوس و ننر بار میاورد ، اما قابل توجه همه که استاد داره یه پسر لنگه خودش تربیت میکنه که بتونه بقول معروف گلیمشو از آب بکشه بیرون و از پس کارهاش بر بیاد با یه دوچرخه ی ساده و راحت. و بعدش استاد باورتون میشه که این شیطنتهایی که در میاوردی فیلم امروز رو خیلییییییییییییییییی بانمک کردی ؟؟؟؟؟ و باعث شدی هم من وهم بقیه بچه ها انرژی بگیریم و خنده ای از ته دل داشته باشیم!!!!!!! منم از این ادا و اطفارا در در میارم تو خونه و عاشق این لوس بازیاام……..خیلی حال میده که آدم خودِ خودِ خودِ واقعیش باشه بدون تظاهر و ریا….. کف آروی نشستی با پای برهنه و شلوارک خیلی ساده، هر وقت شما در پکیجها رو باز میکنی من با خودم میگم واوووووووووو الان یه چیز عجیب و غریب میاد بیرون….. ولی دیدم نه شما هم مثل ماها ساده زندگی میکنید اماااااااااا از هر چیز کوچک گرفته تا بزرگ لذت میبرید و احساس خوشبختی میکنیییییییید درووووووووو بر شما سه نفر جادویییی???
مریم خانم شایسته ممنونم ازت که یه بار دیگه به من تذکر دادی که در کنار خانه داری و نظافت هم میشود خوشبخت بود و هم پولدار بود... آخه یکی از باورای مخرب من یا به عبارتی ترمزهای من این بود که حتما حتما باید من یه شغلی داشته باشم و درآمد معینی….. در صورتی که من خودم خانه دار هستم و همسرم همه ی هزینه ها و حتی خرید ها رو انجام میده و با وجود این اوضاعم احساس خوشبختی نمیکردم تا چند تا فایل قبل تر رو که گذاشتید تو سایت (نمیدونم شماره چندم سفرنامه بود)، فهمیدممممممممم که خدااااااااای من تو چقدر هدایتگر خوبی هستی ….. و من چقدر اشتباه فکر میکردم که حتما باید شاغل باشم تا احساس خوشبختی کنم و……
ممنونم که واقعا زحمت داری میکشی مریم عزیز برای تهیه و تدوین این فایلها و رساندن آگاهی های ناب و دست اول به دست ما……
سپاااااااسگزارم???
خیلی با احساس و لطافت خاصی بیان کردید. جملات شیرینی رو بر زبان آوردید.
دروووووووووود بر شما باد آذر جان. جان جانان?
آره عزیزم اصلا اشکالی نداره. من خودم هنوز کودک درونم خیلی فعاله با وجود اینکه متولد۱۳۷۱ هستم و یه بچه ۳.۵ ساله دارم. و خیلی به ندرت پیش اومده که بخوام واسه حرکات بچه گانم خودمو سرزنش کنم و سعی میکنم این کودک درون رو هدایت کنم بسمت مسیر درست. حتی اگر گاهی اوقات همسرم و یا اطرافیان منو مسخره یا سرزنش کنن اما اصلا برام مهم نیست و کارمو ادامه میدم. میدونی چرا ؟؟؟ چون از اولشم همینطوری بودم و نمیتونم تظاهر کنم (و البته بیشتر آدما تا پا به سن میذارن یا بچه دار میشن میگن نههههههه فلان کار دیگه از ما گذشته یا فلان چیز رو باید تیره بپوشیم یا مثلا خجالت میکشن پفک یا بستنی بخورن) که آدم ریا کاری هستم همیشه سعی کردم خودم باشم همیشه چیزی پوشیدم که توش راحت باشم و نظر بقیه و مردم برام زیاد مهم نبوده. همیشه تا از چیزی خوشم یا بدم اومده سریع و بدون رودر بایستی گفتم بهش
. خودت راحت باش. این مهمه…
مثلا وقتی مدرسه میرفتم دوستام میگفتن فلان آرایشو کن عوض میشی اما من همیشه تو فکر راحتی خودم بودم و تکیه کلامم این بود:(کسی اگه منو بخواد ، واسه خودم منو بخواد نه بخاطر قیافم، شماها همتون تو فکر جلب توجه هستین که خودتون و خوشگل جلوه بدین و در واقع دلتون رو زیر خروارها کرم قایم کنین)
دوستت دارم برادر عزیزم موفق باشید در پناه خداوند بسیار زیبا و عاشق?