سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۰

سلام به استاد عززززززززززیزززززززززززم بانوی عشق و دوستهای خوبم

این فایل هم عالی بود . ذوق و شوقی که با دیدن زیبایی ها دارین , درست دیدن و تحسین کردن و زندگی در لحظه و تمرکز بر نکات مثبت رو یادمون میدین … بسیار سپاسکزارم . همین فایل و مقایسه فضای ذهنم با دیدگاه شما برام درس بسیار بسیار بزرگی به همراه داشت .عمق خیلی از حرفهای استاد رو درک کردم .

روحم صیقل خورد

من کامنت دوستان رو که مطالعه کردم دیدم همه دارن مثل استاد از همه ی اون چیزی که به تصویر کشیده شده تعریف و تمجید میکنن . راستش چند لحظه ایی با خودم فکر کردم و گفتم : اگه همین فیلم رو دیروز کسی دیگه برام میفرستاد ( بدون حضور استاد و تحسین های خانم شایسته ) آیا واقعا ” من ” همینقدر ذوق میکردم ؟؟ همین قدر تحسین میکردم ؟؟ همین قدر به وجد میومدم ؟؟ یا چون استاد این فیلم رو گذاشته ذوق کردم ؟؟

آیا برام دیدن یه دیوار کاهگلی که روی اون یه نقاشی قشنگه به اندازه دیدن یه ساختمون شیک , جذایبت داره و تحسینش میکنم ؟ آیا دیدن خنده فرزندم به اندازه دیدن تزیین یه ظرف سالاد زیبا , برام جذابیت داره و تحسینش میکنم ؟ آیا دیدن زیبایی های یه پیرزن به اندازه باز شدن اون گل زیبا توی اون چای خوشرنگ برام جذابیت داره ؟ آیا زندگی توی خونه ی خودم و داشتن مهمان به اندازه همون دوستی که میزبان استاد بودن , برام لذتبخشه ؟

وای ی ی ی ی ی ی ی ی بر من که گاهی با کم توجهی و غرق شدن توی حاشیه های زندگی که به اشتباه شده برام اصل زندگی , پنجره های روحم رو میبندم و متوجه نیستم که دنیا پر هست از زیبایی ها و حضور خدا که باید لحظه به لحظه تحسینش کرد و لذت برد و این یعنی در لحظه زندگی کردن و همراهی با خدا .

گاهی فراموش میکنم که زندگی یعنی حس عطر یه استکان چای , زندگی یعنی خوردن یه غذای خوشمزه با تمام وجودت , زندگی یعنی حرف زدن با کسایی که دوستشون داری

فراموش کردم که من در بین زیبایی محاصره هستم و اگه زیبایی نمی بینم , مشکل از منه , نه از نازیباییها .

نازیباییها باید باشن , من باید یاد بگیرم که چشمهام رو بشورم و جوری دیگه نگاه کنم ( به قول سهراب سپهری )

پروردگارا قلبهای ما رو به نور ایمان و یقین روشن بگردان . آمین ???