سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۰

سلام درود به همه ی ماهایی که وااقعا دلمون میخواد با هر چیزی خوش باشیم و خوش بگذرونیم.

چقدر خوبه که یک لباس جدید میتونه یک نفر رو اینقدر شاداب و بشاش کنه. چقدر خوبه که مریم جان عزیز اینقدر تحسین کردن رو خوب بلده و با تعریف هاش از استاد اون رو بیشتر به وجد میاره.

وای خدای من همین اول فیلم آسمون بالای سر شما اینقدر زیباست که آدم دلش میخواد اون ابرهارو برداره و باهاشون بازی کنه و ازشون بالشت و تشک بسازه.

چقدر داشتن دوست و رفیق در هر جایی از دنیا لذت بخشه. چقدر این خانم ولکام هستن که اصلا یک تابلو توی خونه ی ایشون هست که تمام حرف هارو گفته.

اصلا عاشق این هست که در خونه ش بروی همه باز باشه و با چاشنی عشقی که توی شیرینی و غذاهای منحصر بفردش میریزه خواه یا ناخواه یک تصویر و خاطره موندگار از خودش در ذهن هر کسی که اونجا پا میذاره شکل گرفته. در ذهن من هم شکل گرفته چه برسه به اون مهمون هایی که لذت بودن در اونجا رو تجربه کردن و میکنن.

چقدر نقاشی ها خاص هستن. چقدر خودشون رو باور دارن. چقدر نکته توی نقاشی ها هست.

میدونین زیبایی میتونه یک ظرف سبزیجات روی اپن آشپزخونه باشه. یا یک کاناپه که یک گلدون گیاه از پشت هواشو داره و زندگی بخشیده به اون دکور. یک نفر که توی یوتیوب داشته عشق میکرده همزمان خداوند یک عالمه ثروت بهش بخشیده و در همچین خونه ای زندگی میکنه. چرا؟ چون با اصل و اساس جهان هماهنگ بوده. چون بی نگرانی عشق کرده و لذت داده و لذت برده.

یا که شخصی مثل وارن بافت اصلا دوست داره. راحته. و کاری نداره که کل جهان بهش بگن چه آدم خسیسی یا اینکه این چه وضع خونه دار بودنه! تو با این همه ثروت و …

یا اصلا خود شما استاد که با این همه ثروت از دیدن غذاهایی که شاید برای خیلی از ایرانی ها ساده باشه. براشون عادی باشه. شما به چنان شعفی میرسین که دقیقا منم حس کردم که چقدر دوست دارین زودتری اون غذاهارو بخورین. اصلا اون غذاها اینقدر انرژی داشتن که منم از اینجا دلم میخواست رژیم و همه چیو بذارم کنار و بخورمشون.

یک موردی که خیلی لذت بردم میدونین چی بود؟

اینکه استاد اینقدر خالصانه شیرینی های اون خانم رو تحسین میکرد و میگفت عزیزم و یا اینکه از اون هیولاهای خوشمزه تعریف میکرد. در پس این ماجرا خانم شایسته هم چقدر این خانم هنرمند و زیباپسند رو تحسین کردن. چقدر از ویژگی های خوب و خاص این خانم رو به ما گفتن. میدونین در این بین من دیدم که در درون مریم عزیز ذره ای حسادت وجود نداره. من نه دیدم نه حس کردم.

میدونین خیلیا هستن که اگه پارتنرشون از یک خانم دیگه تعریف کنه حسادت میکنن. اما خانم واقعا شایسته ی ما این تحسین رو همراهی میکنه و خودش هم به اون تعریف و تمجید ها اضافه میکنه.

چقدر که شما دوتا روحتون بزرگه و براستی که لایق این فراوانی ها هستین. که هر کسی از هر جایی که باشه دوست داره برای شما کاری بکنه و خودش هم لذت میبره از اینکه به شما لذت داده.

چقدر اون گل توی چایی خاص و منحصربفرد بود من تا حالا ندیده بودم. خواهرم چایی با بهار درست میکنه و خیلی خوش عطره. اما تاحالا گل واقعی ندیده بودم. خیلی خوب است. و اینکه چقدر شما دو نفر هم خوب هستین که با این همه ثروت اصلا خودتون رو نمیگیرین که این چای بی نظیر رو یک چیز عادی ببینین. واقعا نشون میدین که تاحالا ندیدین و از ابراز کردن اینکه همچین چیزی ندیدین کاملا اوکی هستین.

آخه خیلی ها هستن که اگر ندیده باشن زورشون میاد که تحسین کنن و جوری وانمود میکنن که ما دیدیم یا عادیه.

اون غذای دوم رو که میدیدم داشتم لذت میبردم که وقتی مریم بانو گفتی کاش میشد بوی این غذا هم باشه توی فیلم باورتون بشه یا نه من واااقعا بوشو حس کردم. اصلا من هم همراه شما غذا خوردم. خیلی خوشمزه و عالی بود.

اون جشن آتیش بازی رو من به فال نیک گرفتم. توش پر از فراوانی بود. چقدر این مردمان خوب هستن که فقط با هزینه 10 دلار همچین بساط فوق العاده ای به پا کردن. اصلا هر کدوم از این فشفشه ها میدونین چقدر قیمت دارن؟ تازه اینکه غذا هم سرو کردن.

چقدر برگزار کننده های این جشن روح های بزرگی داشتن. اینقدر هزینه کردن. به همه شادی دادن و در نهایت ثروتی که بدست اومده هم باز خرج شادی دیگران شده. کسی مجبورشون نکرده بوده. میتونستن نکنن. چرا انجام دادن؟ من دلیلی جز عشق به هم نوع نمیبینم.

اون آتیش بازی آخر که کلا قلب من رو از جا کند. دقیقا قلب من هم مثل اون فایرورکس ها پخش در جهان هستی شد. همه ی دنیارو توی خودش جا داد. و چقدر آزاد تر شدم.

این هارو گفتم که بدونین این فایل های شما با ما چه کارها که نمیتونه بکنه.

جاست کیپ گوئینگ مای لاوز

همتونو بی نهایت رها دوست دارم

درود فراوان بر شما خانم ندای پر انرژی

چقدر خوب خودتون رو کند و کاو کردین و چیزهایی رو به توجه خودتون و ما آوردین.

براستی چقدر هر روز فرصت داریم که زیبایی هارو تحسین کنیم اما فکر میکنیم زیبایی ها جای دیگه ای هستن.

یا باید اتفاق خاصی بیوفته که ما سپاسگزار باشیم.

اما این سفرنامه به من یکی که ثابت کرد زندگی همش همینه. اگر قدرت دیدن این زیبایی های به ظاهر ساده رو ندارم… زندگی چیز دیگه ای برای من نداره.

همش بر میگرده به نگاه من و ما که چطور ببینیم. که قلبمون رو همون اندازه که از دیدن زیبایی های بزرگ باز میکنیم از شادی های کوچیک غافل نشیم و برای اون ها هم تا میشه ذوق کنیم.

اصلا در این کار ذوق کردن به نظرم باید افراط کرد.جوری که همه بهمون بگن تو دیوونه شدی?

سلام آسیه ی دوست داشتنی. ممنون از نگاه خوبت عزیزم. شما هم در این مسیر زیبا هستین. همه با هم زمین و جهان رو جای بهتری برای زندگی میکنیم.

دقیقا من هم وقتی کامنت هارو میخونم خیلی نگاهم بازتر و وسیع تر میشه.

منم ممنونم از شما که به من فیدبک دادین و بر خوشحالی من افزوده شد.

(یک عالمه گل و لبخند)