سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۰

به نام خدای همه‌ی زیبایی ها

میخواستم بخوابم که قلبم بهم گفت بیام تو سایت. اومدم و نمی‌دونستم باید چه فایلی رو گوش بدم. انگار دستم خودش حرکت میکرد و من اصلا هیچ تسلطی روش نداشتم. زد روی دکمه‌ی « مرا به سوی نشانه ام هدایت کن »، و الان اینجام :)

در تمام این پونزده دقیقه با خودم میگفتم واااای حدیییییث، چقدر زیبااااییی، چقدر قشنگی، چقدر حال خوب، چقدر خلاقیت… همش داشتم خدا رو شکر می‌کردم. و به خودم میگفتم من یه همچین زندگی ای میخوام. میخوام فقط لذت ببرم و کیف کنم و کارهایی رو انجام بدم که احساس میکنم با خودم واقعیم منطبقه.

چقدر این خانم با خودش در صلح بود. انگار فقط به خودش میگفت باید بتونی از زیبایی ها لذت ببری. هر کسی با یه چیزی حالش خوبه و این دوست عزیز نقاشی و آشپزی رو زیبایی میدید؛ با اونهمه خلاقیت و زیبایی که به خرج داده بود. و همون موقع از خودم پرسیدم : حدیث تو چی!؟ تو چی دوست داری!؟ و فکر کردم و تجسم کردم و تصور کردم و با خودم گفتم : من دلم میخواد یه همچین خونه ای داشته باشم با این گلدان ها و شعرها و حال و هوای فوق العاده و دوست داشتنی و توش بنویسم. بنویسم و بنویسم و بنویسم. داستان بنویسم و شعر بنویسم و کتاب. یا با یک دوربین عکاسی همه‌ی زیبایی ها رو ثبت کنم. دوست دارم دوربین دست بگیرم و اون برگ ها زرد پاییزی، اون خیابون های شلوغ و دوست داشتنی، اون لبخند عمیق آدم ها، اون قطره های درشت بارون، اون آبیِ دریا رو ثبت کنم. دلم میخواد من باشم و زیبایی ها؛ زیبایی ها باشن و من.

خدایا شکرت… چقدر احساس کردم به خودم نزدیک شدم. چقدر به خودم یادآور شدم که حدیث یادت نره تو به دنیا اومدی که لذت ببری. اومدی که بخندی و بگذری و خدا رو از عمق عمق وجودت شکر کنی.

خدایا شکرت… به خاطر این همه زیبایی، این همه قشنگی، اینهمه شور و شوق و دلربایی ممنونم؛ خدای دوست داشتنی من!