سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۵

ادامه ی متن بالا…

در یک کلام چراغ اتاق تاریک برایتان روشن میشه و می بینید که همه چیز فقط یک چیز است.

در بخش دوم، اون اگاهی ای که سبب این آگاهی بی نظیر موتور بازی ساز شده است را میاورم.

فقط خیلی با دقت بخونید، درسته که خیلی سادست اما راحت ازش نگذرید و کلمه به کلمه دقت کنید؛

من تا بحال بازیهای کامپیوتری مختلفی رو انجام داده ام یا حداقل آنها را دیده ام و این بازیها در سبکهای مختلفی ساخته میشوند.

(من کل و اساس سبک های بازی رو در نظر میگیرم برای درک راحت تر چون هر کسی یه سبکی رو دوست داره)

طبیعتاً هر بازی کامپیوتری ای یک شخصیت و محور اصلی دارد که آن من هستم و در یک دنیایی اتفاق می افتد که این دنیا بنابر سبک بازی میتواند کاملاً متفاوت باشه از داستانی و تاریخی گرفته تا ورزشی و جنگی و تخیلی.

در این بازی مراحل متفاوت و متعددی وجود داره و توی تنظیمات میشه یکسری چیزها روتغییر داد و آدمهای متفاوت، با ویژگیهای ظاهری و باطنی متفاوتی هستند که در هر مرحله و بنابر نوع مرحله، تمام آن افراد به همراه تمام ویژگیهای ظاهری و باطنی شون و هم چنین تمام فضا و مکان ، متغییر هستند.

کلی اتفاق برای من( شخصیت اول و اصلی داستان) می افتد و کلی کار باید انجام شود و در آخر هم آن بازی به زیبایی و پس از طی مراحل به یاد ماندنی و شگفت انگیز و بسیار هیجان انگیز و با خاطره ای خوب و شیرین و دلچسب و با کلی بالیدن به خود بازی تمام میشود.

بازی فقط بخاطر این لذت و سرگرمی و کیفش هست، نه اینکه توی بازی به چیزی برسم یا هدف خاصی از بازی کردن داشته باشم یا اینکه بازی چیزی به من اضافه می کنه یا باعث بشه که من به کمال برسم، چون من نیازی ندارم که از بازی کردن به جایی برسم، فقط واسه لذت بردنه، بازی رو بازی میکنم فقط بخاطر اون هیجان در حین بازی.

یک سوال؛

اون کسی یا چیزی که بازی رو داره بازی میکنه و تجربه میکنه، خود اون شخصیت اول داستانه یا اینکه نه چیز دیگری هست؟

اون زاویه ی نگاه چشمان شخصیت اول داستان، خود اون شخصیت اول داستانه یا چیز دیگری هست؟

اگر هست چه چیزی میتونه باشه؟

تمرین شماره ی دوم؛

بهتون پیشنهاد میکنم که الان برید و یک خورده درباره ی بازی ساختن و موتورهای بازی ساز بخونید یا کلیپ ببینید، خیلی هم طول نمیکشه ،مثلاً برید نحوه ی ساختن یک صحنه ی بازی رو ببینید، همین قدر کافیه.

سپاسگزارم

:) :) :)

میخوام یه ذره از موتور های بازی ساز بگم؛

موتور بازی ساز یک نرم افزار جامعی هست که در آن یک بازی خلق میشود و پیاده و اجرا می شود.

یک فضای یکدست و یکپارچه ی بی نهایت است که هیچ محدودیتی ندارد و بی نهایت توانای دارد تا هر بازیای رو خلق کند و فاقد هر گونه احساسی هست!

دنیای بازی و جهان بازی و داستان های بازی های مختلف و در واقع، کدهای بازی در این فضا پیاده میشوند و اجرا میشود؛ یعنی دریک بازی هرآنچه که دیده میشود و تجربه میشود.تاکید میکنم هر آنچه که هست، فقط و فقط یک کد یا یکسری ازمجموعه کدهایی است که اجرا میشوند.

بیشتر توضیح بدهم که منظورم از همه چیز چیست؟

تمام حرفها، دیالوگها، تُن صدای افراد، لهجه و نحوه ی حرف زدن افراد،تمام واسطه ی بین افراد، تمام ویژگی های ظاهری و باطنی تمام افراد جهان بازی، موضوع بازی،تاریخ درون بازی، زمانی که میگذرد در بازی، تمام آسمان و زمین و هر آنچه که دیده میشود و احساس می شود، حتی یک پشه(به قول آیه ی 26 بقره ،پشه و آنچه روی آن است) و حرکت یک پشه و مگس در هوای داخل بازی، فقط و فقط یک کدی است که نوشته شده و موتور بازی ساز به آن شکل داده است و اجرایش کرده.

بُعد، عمق، سرما، گرما، زیبایی، زشتی، بالا، پائین، نور، تاریکی، ارتفاع، طول، عرض، رنگها، همگی کد و شکلی از موتور بازی ساز هستند.

تمام اتفاقات و شرایط ، تاریخ و داستان بازی ، شخصیت ها و موجودات و هر آنچه که در بازی هست، هیچکدام واقعیت ندارند و حقیقت ندارند و اصلاً وجود ندارند و هیچ وقت بوجود نیامده اند که بخواهند از بین بروند، بلکه آنها فقط شکلی و جلوه ای کوچک و ناچیز از موتوربازی ساز هستند که توسط کد نویسی بوجود آمده اند.

تمام این بحث کد نویسی در مورد شخصیت اول داستان هم صدق می کند.(همان منی که بازی اش می کنم).

شخصیت اول داستان ، موتور بازی ساز نیست بلکه فقط یک شکل کد نویسی شده و کد گذاری شده ی موتور بازی ساز هست.

(تاکید میکنم که منظورم رو خوب و درست درک کنید، حرف من شخصیت و ویژگی هاست، نه شخص).

از طریق اون بازی و اون شخصیت ، موتور بازی ساز و توانایی موتور بازی ساز تجربه و تحسین میشود و تنها راهش هم همین هست که استفاده بشود از اون توانایی ها.

اینجا به بحث هدایت رو باز میکنم؛

تمام اون نقشه هایی که در بازی هست که معمولا در گوشه ی چپ و پائین صفحه است،

تمام اون چیزهایی که میگوید که چقدر نیرو و توان و ابزار و قدرت داریم ، چه کار باید بکنیم،

تمام اون راهنمایی های ریز و درشت داخل بازی که میگه که الان باید کدوم کلید یا دکمه رو حرکت بدی یا فشار بدی،

تمام اون نوشته هایی که معمولا پائین صفحه میایند که حکم راهنما رو دارند،

تمام اون هدایتهای داخل بازی که از طرق مختلف انجام میشود،

همگی، کدهای کد نویسی شده هستند که توسط موتور بازی ساز شکل گرفته اند و بوجود آمده اند و در واقع سیستم هدایتگر بازی

هیستند. .

این سیستم چجوری کار میکند؟؛

این سیستم با هدف گذاری ما روی نقشه برای رسیدن به مقصد و انتهای هر مرحله و با اون خواسته هایی که در بازی برایمان

بوجود می آید.

(مثل؛خواستن جون اضافه، یک وسیله ی مورد نیازمان، چگونگی تمام کردن یک مرحله از راه راحت تر،یا هزاران خواسته ی دیگر) بلافاصله فعال میشود و راه را به ما نشان میدهد.

من دیگه تردید ندارم که نه، شاید داره اشتباه میگه. چون اگه گوش نکنم بازی اصلاً پیش نمیره.

مثلا یک جایی سیستم هدایتگر بازی میگه این دکمه ی قرمز رو بزن تا در باز بشه، من دیگه نمیگم که نه داره اشتباه میگه از کجا معلوم که داره درست میگه. میگم سیستم هدایتگر بازی اینو میگه پس باید انجامش بدم تا بازی پیش بره، یا مثلا میگه از فلان مسیر یا جاده برو، حرفی برای شک و تردید باقی نمیمونه.

موضوع تسلیم بودن و سر سپرده بودن در برابر هدایت های سیستم هدایتگر بازی؛

مطمئن هستم که در یکسری از مواقع شما هم این تجربه را داشتید که مثلا در یک مرحله ای گیر کردید( در هر بازی ای مخصوصا توی فیفا و پی اس) و بعد بازی رو روی حالت اتومات و خودکار قرار دادید و متحیر شدید که چطور این قدر دقیق و عالی و سریع این مراحل رو طی کرد، اون سیستم بازی و در واقع اون سیستم هدایتگر بازی، در واقع اگه خود ما بودیم عمراً میتونستیم که اینقدر قشنگ بریم(منظورم از خودمون ذهنمون و توانایی های ذهنمون هست)

شخصیت شما بود که داشت بازی میکرد و شما داشتید لذت دو چندان می بردید، اما تماماً در تحت هدایت و فرمان خود موتور بازی ساز و سیستم هدایتگر بازی بود و داشت از توانایی های بی نقص سیستم هدایتگر بازی استفاده میشد،

یک سوال، چرا این کار رو می کنیم؟ این اطمینان رو از کجا داریم که کل بازی رو می سپاریم به خود موتور بازی ساز و مطمئن هستیم که اون میتونه این جا رو بره و طی کنه مرحله رو؟ از کجا معلوم که ما رو نکشه یا مثلاً گل بخوریم (ما رو از خواستمون دور کنه)؟

چون اینجا یک بازیه و قراره که لذت ببریم…

چون اون موتور بازی ساز از اسمش معلومه که بازی سازه و اصل بازی لذت بردن هست و اصل کیف بازی رسیدن به خواسته ها و طی کردن مراحل هست، اگه یه مشکلی بود که دیگه اسمش موتور بازی سازنبود و اسم این بازی نبود.

شک نداریم که ما رو میتونه به اون چیزی برسونه که ما میخواهیم(این خیلی مهمه ها!!!)اصلاً توی ناخود اگاهمون این موضوع هست و برای همین تا یه جایی به مشکل بر خوردیم توی بازی ، خودمون( توانایی خود کاراکتر و ذهنمون) رو میکشیم کنار و میذاریم که توانایی های موتور بازی سازکه همون توانایی های خود کاراکتر هست بصورت واقعی متجلی بشه.

موتور بازی ساز یک چیز خاصی نیست، یک سیستم است که جهان بازی درآن جاری است و توسط کدها و کدنویسی ها به خودش شکل میدهد.

وارد مبحث کد نویسی و توضیحات آن بشویم؛

منظور از کد نویسی در معنای عام و اصلی خودش چی هست؟

کد یعنی اون چیزی که قراره توجه ما رو جلب کنه و قراره حواسمون رو جمع خودش کنه، مثلاً میگیم من برای یادگیری بهتر این متن یکسری جاهای مهم اش رو کد گذاری و علامت گذاری میکنم چون اونجاها توجه من رو خیلی به خودش جلب کرد!

در بازی سازی، کد آن چیزی است که قراره در کانون توجه سیستم موتور بازی ساز قرار بگیره. بر فرض مثال، من میخوام که شخصیتی که من میخوام همراهی اش کنم ، موهایش مشکی باشه و رنگ چشمانش هم عسلی باشه.

اینها یعنی چی؟

یعنی اینکه من میخوام این شکل درکانون توجه و تمرکز موتور بازی ساز قرار بگیره که سبب میشه در کانون توجه من قرار بگیره و اینها رو تجربه کنم.

یعنی هر چی که شما در بازی و فضای بازی احساس می کنید، از داستان بازی، میزان سختی و راحتی بازی، افراد و شخصیت ها، مراحل، زمان و تاریخ و هر آنچه که هست، هر آنچه که هست، فقط کد است و هیچ واقعیتی ندارد و وجود خارجی ندارند.

وقتی از طریق شخصیت اول و اصلی داستان ، فضای بازی را نگاه می کنم و بازی می کنم، اگر چیزی را مثل ساختمان های بلند، خورشید ، فضا، کهکشانهای داخل بازی(بنابر سبک بازی) را بزرگ و عظیم می بینیم، بخاطر این زاویه ی دید شخصیت اول داستان است و کاملاً نسبی هست، نه اینکه آن چیز واقعا بزرگ باشه، که حتی بزرگی و عظمت آنها هم یک کد است، و سیستمِ دیدن هم یک نوع کد گذاری هست و وجود خارجی ندارد، نه فقط دیدن بلکه تمام حواس( دیدن، شنیدن، حس کردن و…).

یا مثلاً برای اینکه وارد مرحله ی بعدی شویم باید یکسری کارها را انجام بدهیم یا مثلا باید فلان قدر پولمان برسد یا فلان مقدار جان و چیزهای دیگر داشته باشیم تا به مرحله ی بعد برویم یا به فلان وسیله یا رتبه یا مقام برسیم، همگی اینها هم فقط یک کد هستند، حتی نحوه ی رسیدن به این چیزها هم کدی است که در تنظیمات مشخص میشود که مرحله سخت طی شود یا راحت طی شود و همه ی این موضوعات، جزو سیستم یکپارچه ی موتور بازی ساز هستند.

تمام اون دیدن ها و شنیدن ها وتمام احساساتی که تجربه می کنیم، فقط کد هستند و واقعیت و حقیقت ندارند و اشکال مختلف اما یکپارچه ای از سیستم موتور بازی سازهستند که به خودی خود معنا و مفهومی ندارد.

دیدن و شنیدن و حس کردن برای شخصیت اول داستان هست تا از طریق آن بازی و سیستم بازی ساز تجربه شود، باقی، دستان سیستم موتور بازی ساز و جزئی از سیستم موتور بازی ساز هستند تا شخصیت اول داستان تجربه کند تا موتور بازی ساز تجربه شود.

امکان ندارد که دریک بازی آن چیزی که شخصیت اول داستان میبیند و میشنود و درک میکند جدا باشد از دیدن وشنیدن و درک کردن باقی کاراکتر های بازی، مثلاً اگه شما توی یک بازی جنگی باشید اطرافیانتون که پارتنر های شما هستند همون چیز ها رو میبینند و امکان نداره که مثلا یکی شون ویلا ببینه در اونجا حتی اگر بازی به سبک مولتی پلیر باشه..و اگر اون شخصیت اصلی داستان وارد فضاهای دیگری شود( تغییر دادن کدها) چیزهای جدیدی رو می بیند و کسان جدیدی هم آنجا هستند که همان چیزهایی رو می بینند که شخصیت اصلی داستان می بیند، اصلاً مهم نیست که اون چیزهایی که میخواهد ببیند چی باشه، موتور بازی ساز هر کدی که بنویسید رو اجرا میکنه.

اگر در یک بازی افرادی هستند که از شخصیت اول داستان، از هرلحاظ ، مقامی، مهارتی، زیبایی یا هر پارامتر دیگری، بالاتر و بهتر هستند، اینها همگی فقط و فقط کد و شکلی از موتور بازی ساز هستند و بخاطراین شخصیت اصلی داستان هست تجربه ی چنین جایگاهی که خودش دارد.

نه اون شخصیت اول داستان و نه اون باقی، هیچکدام حقیقت و واقعیت ندارند، فقط یک تصور و توهم هستند، حتی نام اون افراد و تاریخ تولدهایشان و شرایطشان نیز کد هستند.

تمام آگاهی ها و علم ها و تکنولوژِی ها، مهارت ها، قدرت ها ،آموزش ها و درک هایی که دربازی هست و تجربه میشود کدهایی هستد که بصورت سیستمی اجرا میشوند.

نام هر کشور و موقعیت جغرافیایی اش و شرایط فرهنگ و وضعیت اون شهر و کشور و تمام شهرها و کشورهای جهان اون بازی و مردمانش ، در تمام ابعادش، حتی کوچکترین و ناچیز ترین شرایط ، حتی یک لکه ی سیاه روی یکی از دیوارهای یک شهر، همگی ، فقط کدهایی هستند که نوشته شده اند و جزو سیستم موتور بازی ساز هستند، اینا رو میگم تا یاد آوری بشه که نگم که مثلاً نه این یک چیز، این یک موضوع، هر چقدرهم که کوچک و ناچیز باشه، جزو بازی و کدها نیست، این دیگه واقعیته و جزو بازی نیست ، یا اینکه مثلا بگه که این کد رو نمیشه اجرا کرد چون برای موتور بازی ساز سخته که این کد رو اجرا کنه!!!!

در مورد وقایع تاریخی هم همینطوره، مثلاً در یک بازی یک اتفاقی میافتد که بازی مثلا به چندین سال قبل می رود (توی بازیهای ماجراجویی و اکشن معمولا این اتفاق می افتد) ولی حقیقت اینه که اون زمان واقعا وجود نداشته بلکه در همون لحظه اون اتفاق رخ داده، کدی هست که در همون لحظه داره اجرا میشه، نه یه روز قبل ، نه یک ثانیه ی قبل، همون لحظه این اتفاق میافتد، تاریخ و زمانی وجود نداره، اونها کدهایی هستند که در همین لحظه در حال اجرا شدن هستند و اون موتور بازی ساز در همین الان هست.

هر آنچه که از چند صد سال گذشته و آینده به شخصیت اول داستان گفته میشه همگی کدهایی هستند که در همین الان اجرا میشوند و اون چیزها وجود خارجی ندارند.

هیچ گذشته وآینده ای در بازی وجود نداره. هر به یاد آوردنی ای از گذشته که در بازی اتفاق میافتد، در همین لحظه اتفاق میافتد و آن کد اجرا میشود، هیچ آینده ای در بازی وجود نداره.

همه چیز، فقط کدهایی هستند که توسط موتور بازی ساز در همین لحظه اجرا میشوند و شکل می گیرند، به صورت نامحدود وهیچ محدودیتی برای بازی ها نیست، چقدر انواع مختلف بازی با داستان های متفاوت و ژانرهای متفاوت وجود داره!!

تمام حرکتها و رخدادها و هر اتفاقی که در بازی میافتد، حتی بازتاب نور و اکو شدن صدای افراد و بُعد پیدا کردن اجسام و اصوات، فقط وفقط کدهایی هستند که توسط موتوربازی ساز بوجود آمده اند.

اول و آخر و وسط و بالا و پائین و زمان ومکان و هر آنچه که هست و نیست، فقط و فقط موتور بازی ساز و کدی و شکلی از آن هست که در همین لحظه است و چیزی به عنوان شخصیت اول داستان وجود نداره و حقیقت نداره، بلکه آن هم فقط یک کد است که توسط موتور بازی ساز بوجود آمده است که بازی و موتور بازی ساز از طریق اون شخصیت اول داستان تجربه میشود و بازی انجام میشود و کدها از طریق این شخصیت اول تجربه و نوشته و اجرا میشوند، چون کدها نوشته شده اند تا توسط این شخصیت اول داستان( مجموعه کدهای نوشته شده) بازی تجربه شود و این شخصیت اول داستان محور بازی است و میشه گفت که نماینده ی موتور بازی ساز است برای لذت بردن و تجربه کردن موتور بازی ساز.

((حرف اصلی و قلب این آگاهی این هست که:

هر آنچه که تجربه میکنی فقط و فقط یک کد است(توجه) و خودت انتخاب کردی که همه چیز چطور باشه تا چطور تجربه کنی.

قبل از بازی کردن همه ی ما انتخاب می کنیم که چه بازی رو بخریم و چه بازی ای رو تجربه کنیم( و داخل چه دنیای بازی بشیم).

توی یک بازی ای که شما میخری تا بازی اش کنی تمام آن دنیای بازی با تمام تاریخ و خاطراتش و اتفاقاتش، همگی برای همون بازی هست و برای اون بازی ساخته شده و کد نویسی شده و اینطور نبوده که مثلاً یه فضایی ساخته شده باشه از قبل، بعد اون شخصیت اول داستان بیاد توی اون بازی و بعد بازی شروع بشه، نه همگی اش برای این بازی ساخته شده و برای بازی های بعد همه چیز بصورت ریشه ای و از پایه فرق خواهد کرد.))

اما، این بازی تمام میشود و فقط موتوربازی ساز هست که وجود دارد. از همان اولش هم موتور بازی ساز بود که وجود داشت، ولی این آخرش نیست، چون ذات موتور بازی ساز، بازی ساختن هست، چون اگر بازی نسازد، ماهیت بودنش و وجودش زیر سوال میرود.

و به همین دلیل است که اگر در بازی به ظاهر کسی را بکشم یا به ظاهر حق کسی را بخورم یا به ظاهر ظلمی به کسی بکنم، ناراحت نمیشوم، چون اینها همگی کدهای موتوربازی ساز هستند که در حال اجرا شدن هستند و هیچ کدام از آنها حقیقت ندارند و واقعیت ندارند، در واقع این فقط یه بازیه، اصلا کسی و چیزی وجود نداره که بخواد حقش خورده بشه یا کشته بشه اگر خوشم نمیاد از این کد، تغییرش میدهم تا چیز دیگری رو تجربه کنم، فقط همین.

این شخصیت ها و اتفاقات فقط کد هستند، همین و چیزی به غیراز موتور بازی ساز وجود نداره، حتی شخصیت اول داستان.

امکان نداره که در یک بازی جنگی ،مثل کال آف دیوتی، من شخصیت کریستین رونالدو رو ببینم، چون اصلاً کدی که به داستان بازی مربوط میشود کاملاً متفاوت است.(کانون توجه)

امکان نداره که یک شخصیت بازی جنگی سال 2018 همون بازی، در ورژن سال2009 آن بازی باشد، چون باز هم کدها فرق میکند، چون کیفیت کدنویسی گرافیکی و کدهای اجرایی اولی با دومی زمین تا آسمون فرق میکنه و پیشرفته تر و گسترده تر هست، اصلاً اون شخصیت اولی تو این بازی دومیه اجرا نمیشه و دیده نمیشه!!(احساس لیاقت هر جفتشون شکلی از موتور بازی ساز هستند، فقط کدها فرق میکند، همین).

یا برعکسش، مثلاً شخصیت لیونل مسی تو فیفا 2009 نمیتونه حضور داشته باشه تو فیفا2019، چون کدهای اجرایی بازی دومی همخوانی نداره با کدهای لیونل مسی فیفا2009.(قضیه ی الهام خداوند به نوح در مورد پسرش)

هیچ دولت و شهر و قانون و فرهنگی در یک بازی حقیقت نداره و وجود نداره، فقط کد است.

هیچ اسطوره و فرد مشهور و بزرگی در یک بازی وجود نداره، بلکه اون هم فقط یک کد است که در حال اجرا شدن است، همین.

این بحث تکامل و برخورد با تضاد و کمبودها در بازی، اصل بازی هست و اصلاً لذت بازی به همینه. چون اگر قرار بود که بر فرض مثال در یک بازی، من تمام اون توانایی ها ، آگاهی ها و تمام اون مقامات و رتبه ها و مهارت هایی که در مسیر و در آخر بازی بدست میاورمکه همه ی اینها کد هستندرو در همون اول یا در همون مرحله ی اول بازی بدست بیاورم که این اصلاً نمیشه بازی، چقدر کسل کننده میشه بازی.

اصلا تا بحال شده که توی یک بازی به چیزی وابسته بشم و بخوام که زودتر به آخر بازی برم؟ یا بخوام زودتر و با عجله به اون هدف یا اون وسیله برسم که ببینم چی میشه؟ نه، فقط از بازی و طی کردن اون لذت بردم و حتی عاشق خیلی چیز ها میشدم اما بهشون وابسته نبودم چون میدونستم که واقعی نیستند، عجله نداشتم که زودتر به اون هدف برسم و اصلاً فکر نمی کردم به اون هدف، همه ی فکر و توجه من فقط توی همون لحظه ای بود که داشتم مرحله رو رد میکردم و لذت می بردم ، چون با خودم می گفتم که اگه این رو رد نکنم اصلاً به اون نمیرسم و اصلاً حواسم به اون هدف یا وسیله نبوده، همه ی حواسم به این بود که چه طور توی این مرحله و توی این لحظه موفق بشم و این به ذهنم هم خطور نمی کرد که بخوام چیزهایی که تو مراحل بالاتر هستند رو داشته باشم چون اونا مال مراحل بالاتر بود. ( حواستون باشه که منظورم از فضای بازی، خود اون فضای بازی نیست، منظورم کد نویسی هست).

یک موضوع دیگه، اون هدفها و وسایلی که میخواستم بهشون برسم که خیلی خفن بودند، انگیزه ی شخصیت اول داستان بود برای اینکه اون مرحله رو طی کنه و لذت ببره از طی کردن همون مرحله فقط، نه اینکه فقط صرف رسیدن به اون هدف یا وسیله خیلی من رو خوشحال کنه تازه وقتی هم که میرسیدم خیلی زود برام عادی می شد و میرفتم سراغ مراحل بعدی.

حتی در مورد هدف بازی و اون مقصد اصلی بازی نیز همین طور هست.

اگر هم وسط بازی شخصیت اول داستان مرده چی شده واقعا؟!! هیچی نشده.

چیزی رو از دست داده؟ نه.

آخه چرا برای یه باختن بازی باید چیزی رو ازدست بده، اصلاً مگه اون شخصیت وجود داره؟!!

این مُردن ها هم یک کد است که اجرا میشود و فقط اون شخصیت (کد) دیگر اجرا نمی شود که این اجرا نشدن هم یک کد است فقط ،همین.

تمام اون پاداشها و پولها و ثروتهای درون یک بازی و تمام اون پیشرفتها و عقب ماندگی های بازی فقط کدهایی از موتوربازی ساز هستند.

وقتی من دارم بازی میکنم، بخاطر این نیست که به فلان قدرپاداش برسم یا مثلا فلان قدر سکه یا پول وارد کیسه ی من بشه، نه ، اینا نتیجه و پاداش بازی کردن و لذت بردن و گذراندن مراحل است و من بازی می کنم تا لذت ببرم و اصلاً نگاه نمی کنم که مثلا چقدر سکه یا طلا یا پول وارد کیسه یا حسابم شده است، نتیجه ی بدیهی و طبیعی لذت بردن و طی کردن مراحل و رفتن به بالا، وارد شدن پاداشها و ثروتها ی بیشتری به حساب یا کیسه ی من است و هر چه قدر که هیجان بازی و لذت بازی بیشترمیشه، من پاداشها و ثروتهای بیشتری رو دریافت میکنم.(البته که هیجان و لذت هر بازی ای کاملاً متفاوته).

من این تجربه را داشته ام که هر وقت بازی بخاطراینکه پول یا طلا و سکه به فلان مقدار برسد انجام شده، کلا از مسیر اصلی بازی منحرف شده ام و وارد مراحل حاشیه ای بازی شدم و چقدر بازی کسل کننده و خسته کننده و پوچ شده بود و تازه چقدر هم سوتی میدادم توی اون مراحل و چقدر دیر می گذشت مراحلش. جالبش اینجاست که اون مقدار پاداش و پولی رو که می خواستم ، توی مراحل جلوتر بازی بهش می رسیدم، به راحتی و بدون اینکه بخوام کاری براش بکنم، من فقط مراحل رو طی کردم و لذت بردم و هر چه قدر که لذت و هیجان بازی بیشتر می شد ثروتها و پاداشها هم بیشتر میشد. و در هر مرحله ای اون چیزی که نیاز داشتم به من داده میشد و هدایت میشدم به سمتش.

البته یک نکته ی خیلی خیلی مهم هم هست که پاداشها موقعی داده میشه که شخصیت بازی در فضای اون پاداشها باشه، یعنی چی؟

یعنی اینکه اگر مثلاً پاداش یک مرحله ای 4 تا کیسه ی آب بود و شرایط من طوری بود که من در بیابان بودم، موقعی 4 تا کیسه ی آب به من داده میشد که من به یک آبادی یا جایی که آب بود برسم و اون موقع زنگ پاداش در میومد و میگفت دیــــنگ (+4 کیسه ی آب). یعنی در بستر کدهای مناسب پاداش دریافت میشد.(وقتی که باوراتون تغییر کنه همه ی اون چیزهایی که قبلاً میخواستید و بخاطرش کلی دعوا کردید و جنگیدید و بهش هم نرسیدید، به راحتی وارد زندگیتون میشه).

هر وقت هم که بازی تموم می شد ولی هنوز می شد اون رو ادامه داد، چقدر ادامه اون بازی، کسل کننده و بی معنی میشد، چون تمام مراحل رو رفته بودم و دیگه کاری نداشتم که بکنم، فقط همینطوری با اون شخصیت توی همون محیط بازی میگشتم و همه چیز هم داشتم وهمه ی توانایی های بازی رو هم بدست آورده بودم و دیگه جذابیتی نداشت واسم، دیگه چیزی نبود که بدستش بیارم و اصلاً احساس پوچی وحشتناکی می کردم و خیلی لحظات بدی بود توی اون بازی.

یک نکته ی دیگه هم اینه که وقتی هر مرحله رو به اتمام می رساندم و به اهداف اون مرحله می رسیدم، به مرحله ی بعد میرفتم و در اون مرحله ماندن واقع کسل کننده و عذاب آور بود.

امکان نداره که در بازی حتی 1 ثانیه هم به بطالت بگذره و همینطوری بیهوده بگذره و هدر بره و همه چیز برنامه ریزی و کد نویسی شده است و اگر اتفاقی می افتد و برنامه ای پیش می آید، خارج از سیستم بازی سازی و کد نویسی موتوربازی ساز نیست.

در بازی های جهان باز، این تجربه را داشتم که فقط کافی بود که چند دقیقه یا چند ساعت کاری نداشتم برای بازی کردن و فقط توی محیط بازی می گشتم، خدا میدونه که بازی چقدر وحشتناک و کسل کننده میشد.

حالا اگه بازی ای باشه که مدرن باشه؛ یعنی داستان بازی مربوط به همین زمان باشه و تاریخی و ورزشی و مربوط به آینده نباشه، اون صحنه هایی از فیلمها و بازیها و برنامه های کامپیوتری ای که در تلویزیون و یا کامپیوتر داخل بازی دیده میشه ،همگی کد و شکلی از موتور بازی ساز هستند و تمام اون آهنگهایی که می شنوم و تمام اون اصواتی که می شنوم همگی کد و شکلی از موتور بازی ساز هستند.

اون افرادی که شخصیت اول داستان عاشق آنهاست یا دوستان و دشمنانش هستند، یا شخصیت اول داستان معشوقه و مورد علاقه یا مورد خشم دیگر شخصیتهای بازی است و اون عشق و علاقه و خشم و غضب بین آنها همگی کدهایی هستند که توسط موتور بازی ساز اجرا میشوند.

در یک کلام، اگر کدی نباشد هیچ بازی ای هم اجرا نمیشود و بوجود نمی آید، هیچ چیزی دیده نمیشود احساس نمیشود و هیچ چیزی درک نمیشود.

خب، برگردیم به سوالی که اول پرسیدم؛

. اون کسی یا چیزی که بازی رو داره بازی میکنه و تجربه میکنه، خود اون شخصیت اول داستانه یا اینکه چیز دیگری هست؟

. اون زاویه ی نگاه چشمان شخصیت اول داستان، خود اون شخصیت اول داستانه یا چیز دیگری هست؟

. اگر هست چه چیزی میتونه باشه؟

بله هست و اون موتور هوشمند بازی ساز است.

این جهان و داستان خلقت و داستان زندگی ، فقط یه بازیه برای لذت و شادی و خلق کردن و تجربه کردن و سرگرم بودن.

من یک موتور بازی ساز هستم، من اون شخصیت اول داستان نیستم، من اون جهان و دنیای بازی هم نیستم ، بلکه من اون جهان و دنیای بازی رو در برگرفته ام و بی نهایت فراتر هستم، بدون هیچ محدودیتی.

من یک موتور بازی ساز هستم که از طریق شخصیت اول داستان و بازی(مجموعه ای از کدهای نوشته شده) خودم رو تجربه می کنم و دارم بازی میکنم، بدون هیچ دلیلی،

چون من فقط یه موتور بازی ساز هستم.

به طرز خیلی عالی و قشنگی میشه این مثال بازیها و موتور بازی ساز رو با این زندگی تطبیق داد و خیلی جالب است که اگر با اون سیستمی که در قرآن به نام ربّ ازش نام برده شده آشنا بشیم، میشود به این درک و آگاهی و این دید رسید که اون سیستم درون قرآن، دقیقاً مثل یک موتور بازی ساز عمل می کند و تمام این مثالهایی که از موتور بازی ساز و نحوه ی بازی ساختن و اجرای کدها گفته شد دقیقا در قرآن آمده است و در داستان پیامبران مشخص است.

ربّ همه چیزه، کلید واژه ی حقیقته.

قرآن فقط و فقط یک کتاب ساده ی راهنمای کد نویسیِ موتور بازی ساز هست که با ذکر مثال، کدها و نتیجه ی اونها رو توضیح داده و نحوه ی نوشتن اونها رو توضیح داده، همین، که خیلی هم ساده است.

انسان هر چیزی که می بینه در واقع شکلی هست که به روح بی نهایت خودش داده و هر چیزی که هست شکلی از روح خود انسانه، حتی فیزیک بدنش؟!!! خیلی خیلی زیاد باید به این سوالها فکر کرد.

بخش دوم:

(( قبل از اینکه وارد بخش دوم بشیم، یه موضوعی رو بگم که در حین تایپ کردن و ویرایش این آگاهی اتفاق افتاد که یکی از بزرگترین برکات این آگاهی و نیت قرار دادنش روی سایت بود؛

سبب شد که من وارد بزرگترین ترس زندگی ام بشم که تمام وجودم رو داشت میخورد…

خیلی خلاصه توضیح میدم…

من انسان خیلی خیلی مذهبی ای بودم و اصلاً نمیتونستم قبول کنم که راهی غیر از این مذهب وجود داشته باشه و وقتی که وارد این مسیر شدم و دلیلی اون مسیر رو فهمیدم ، گفتم که اونا بدن و این مسیر خوبه و خیلی در درونم درگیری داشتم و به شدت می ترسیدم که برم پیش اون مجموعه ای که قبلاً اونجا بودم ومیترسیدم که برم اونجا و رو مخم کار کنن و شک کنم به این مسیر و دوبار همه چی خراب بشه…

وقتی که داشتم آگاهی موتور بازی ساز رو ویرایش می کردم دوباره این ترس برگشت برای چندمین بار و حسم گفت که پاشو الان برو اونجا و بیا، هیچی نمیشه… اما ذهنم شروع کرد به بافتن که آره الان میری اونجا همچین رو مخت دوباره کار میکنند که نگو… بعد به خودم گفتم که دارم این آگاهی رو میذارم روی سایت ولی خودم هنوز بهش اون طوری که باید باور ندارم، بخاطر اون ترسهای مذهبی، اینم بگم چون مدت زیادی روی این باور آزاد بودن کار کردم ترسهام کمتر شده بود و سریع تر اقدام به عمل کردم، همون وسط ویرایش بلند شم و رفتم به اونجا که اتفاقاً الان بخاطر این مراسم مذهبی محرم خیلی خیلی شلوغ میشه و همه میان دیگه…

خلاصه رفتیم اونجا و چقدر توی راه اگاهی بهم داده شد و قلبم آروم شد و توی راه یه دختر خانم هم که با دوست شون بودند، به من دستمال کاغذی داد بدون اینکه ازش بخوام وقتی دید دستمال ندارم(این اتفاق توی زندگی ام برای بار اول بود که می افتاد).

وقتی هم که رفتم اونجا خیلی قشنگ میرفتم با همه سلام می کردم و بهشون ابراز محبت میکردم با بسیجی و روحانی چه مسن و چه جوون و چه از اون بزرگانشون چه از مربی خودم ولی همه خیلی قشنگ با من خوش وبش کردند و گفتند که بابا کجایی نیستی چیکارا مکنی و از این جور حرفها.

چون از حوزه هم اومده بودم بیرون گفتم الان مسئول حوزه ی اونجا میگه که برای چی اومدی بیرون و میره پیگیری میکنه و دوباره داستان میشه، اما هیچی نشد خیلی هم خوب برخورد کرد و برام آرزوی موفقیت کرد و فهمیدم که ازدواج هم کرده و خیلی خوشحال شدم و براشون آرزوی خوشبختی کردم.

میخواستم برم با اون حاج آقای اونجا که بالاسرشون هست صحبت کنم که بزرگترین ترسم از ایشون بود و هر کاری کردم که برم نشد و چیزی حدود یک ساعت و خورده ای اونجا موندم که ببینم ایشون رو و خلاصه نشد ببینمشون اما ترسم ریخت ازشون و فهمیدم که باید برگردم چون هیئت بود و اصلاً قلبم درد گرفته بود.

و الان دیگه.. تموم شد، تموم شد، همه ی ترسم ریخت و تعصبم هم ریخت و اصلاً خیلی سخته برام که بخوام حتی چهرشون رو به یاد بیارم.

برگشتنی قشنگ رفتم از این خیمه هایی که چایی میدن جلوی هیئت ها، سه تا لیوان چای خوردم(عجب چای هم بودا انصافاً خیلی عالی و خوش مزه بود). کلی هم با اون عزیزان خندیدیم هر چند که اونا حالشون بد بود.

توی راه برگشت دو نفر ازم کمک خواستند که یکی شون عجیب بود درخواست کمک شون. آقایی بودند که بساط لباس فروشی داشتند توی خیابون و ازم خواستند که بالای سر لباس هاشون باشم چند دقیقه تا برن از اون خیمه چایی بگیرند برای خودشون و این برای من عجیب بود. به یه نفر هم کمک کردم.

توی راه برای خودم آهنگ میخوندم و میرقصیدم از بس خوشحال بودم.

توی خونه هم کمک مامانم کردم تا سیاهه هایش رو بزنه و خیلی اوکی بودم باهاشون و قشنگ ازم نظر خواستند که چی و کجا بزنیم و.. اصلاً تموم شد انگار که آزاد آزاد هستم و این اگاهی ای که الان قرار است بخونید رو درکش کردم و الان خیلی آزاد هستم.

نمیدونم قراره چه اتفاقاتی برایم بیفته که تا بحال تجربش نکرده ام، خدایا شکرت…

از این اگاهی فوق العاده لذت ببرید، این اگاهی، درک ها و تجربه های من از مفهوم ربب هست.))

اما برسیم به مطلب دومی که میخواهم با عشق و ذوق و اشتیاق توصیف ناپذیر برایتان بیاورم.

این آگاهی حقیقت محضه برای من، نور خالصه، روشنایی و رهایی و آزادی محضه برای من.

مثل یک فضای خلوتِ بی نهایت و خنک میمونه برای من.

تمام سوء برداشت هام رو از خداوند پاک کرده (به اندازه ی مدار فعلی).

لذت ببرید: :) :)

چون هیچ وقت محمدرضا احمدی ای نبوده،

هیچ وقت همچین کسی بدنیا نیومده هیچ وقت همچین کسی بوجود نیومده و وجود خارجی نداشته.

هیچ وقت قرار نیست که من به چیزی برسم، هیچ وقت قرار نیست که چیزی از من گرفته بشه تا چیزی به من داده بشه.

هیچ وقت قرار نیست که من به هدفی برسم و هیچ وقت هیچ فاصله ای بین من و هیچ چیزی وجود نداشته، چه زمانی و چه مکانی.

هیچ وقت پدرو مادری وجود نداشته اند تا من رو به دنیا بیاورند.

هیچ وقت قرار نیست که بمیرم و هیچ وقت قرار نیست که جایی برم.

هیچ وقت قرار نیست که اتفاقی بوجود بیاد، هیچ فاصله ای بین من و هیچ ستاره یا کهکشانی نیست.

هیچ وقت قرار نیست که چیزی ماندنی باشه، هیچ اتفاق خاصی قرار نیست که بیافته که تابحال نیافتاده باشه.

هیچ خواهر و دوست و خاله و عمه و دایی ای وجود نداشته و بوجود نیومده.

هیچ دختر و پسری تا بحال با همدیگر ازدواج نکرده اند.

هیچ کس عاشق یا دشمن کس دیگری نبوده.

هیچ فاصله ای بین این شکل جسمم و شکل جسم حضرت آدم و محمد و ابراهیم نیست.

هیچ وقت هیچ کسی بوجود نیومده.

هیچ فاصله ای بین من و هیچ ستاره ای که نیست هیچی، بلکه این جهان حتی در من نامحدود حل شده.

هیچ وقت قرار نیست که من کس دیگری رو بدنیا بیارم.

هیچ وقت قرار نیست که با کس دیگری باشم.

من، لم یلد و لم یولد و لم یکن له کفوا احد هستم. هیچ چیزی و هیچ کسی غیر از من وجود نداره.

هیچ فاصله ای بین این جسم و هیچ چیز دیگری نیست.

زمان هم شکلی از من است، مکان هم شکلی از من است، یه شکل از من بی نهایت که همواره متغییر هستم.

من هیچ مکانی ندارم، من در هیچ زمانی نیستم. من، فقط هستم بدون اینکه بخوام جایی برم. جایی نیست که من برم چون بی نهایت هستم و همه چیز رو در بر گرفته ام. این جسم هم یه شکل کوچک وبسیار بسیار کوچکی از منه. من هستم، من هستم.

من،فقط هستم بدون هیچ دلیلی. فقط میخوام باشم.

هیچوقت تمام انسانها و حیوانات جهان و همینطور پدرو مادرهاشون و همینطور اجداد شون وهمینطور اجداد اجدادشون هیچوقت بدنیا نیامده اند و بوجود نیامده اند و هیچوقت هم از دنیا نرفته اند و هیچ وقت نمرده اند. هیچ وقت دایناسورهایی بوجود نیامده اند و بدنیا نیامده اند و از دنیا نرفته اند.

هیچوقت هیچ کس و هیچ چیزی وجود خارجی نداشته و نخواهد داشت.

هیچ غمی و غصه ای و شادی و خوشحالی و نگرانی و ترسی و هر احساس دیگری، هیچوقت بوجود نیامده که بخواهد تمام شود یا از بین برود.

هیچوقت هیچ کهکشان و سیاره ای بوجود نیومده که بخواد از بین بره.

هیچ وقت این جهان بوجود نیامده که بخواهد یه روزی تموم بشه.

هیچ وقت فضای مجازی ای بوجود نیومده که بخواد یه روزی تموم بشه.

هیچ گذشته و آینده ای وجود نداره. هیچ مکان خاص و مشخصی وجود نداره.

هیچ وقت هیچ فیلمی بوجود نیومده، هیچ کتابی نوشته نشده، هیچ برنامه ی تلویزیونی ای بوجود نیومده که بخواد تموم بشه.

هیچ وقت هیچ بیزینسی بوجود نیومده که بخواد یه روزی تموم بشه یا ورشکست بشه یا زمین بخوره یا پیشرفت بکنه.

هیچ وقت هیچ خواسته ای بوجود نیومده که بخواد یه روزی تموم بشه یا اینکه بهش برسم…

فقط، انرژی هستم که مدام تغییر شکل میدهم و از حالتی به حالت دیگر تبدیل میشوم.

یک زمینه ی واحد و بی نهایت هستم. انرژی و ارتعاشِ تعدد ناپذیر و یکدست و یکپارچه هستم، بدون هیچ محدودیتی که محدود به چیزی نیستم، بلکه هر آنچه که به عنوان محدودیت از آنها نام برده میشود، فقط و فقط شکلی از منِ نامحدود هست.

آینده و گذشته در همین لحظه رقم میخوره و درهمین لحظه داره اتفاق می افته. فقط بخاطر این جسم است که متوجه اش نمیشوم،اما حقیقت این است که این جسم هم فقط یه شکلی از من است.

هیچ شیطانی وجود نداره .هیچ شیطانی اصلاً بوجود نیومده. هیچ بشریتی بوجود نیومده ،هیچ درخت و حیوان و شی و هر چیزی که هست ،هیچ وقت بوجود نیومده و هیچ وقت هم قرار نیست که از بین بره.

همه چیز فقط و فقط من هستم که دارم به خودم شکل میدهم و من هستم و همواره هستم و همیشه هستم.

من اول و آخر و وسط و بالا و پائین و عقب و جلو و چپ و راست و درون و بیرون رو در بر گرفته ام و همگی فقط شکلی از من هستند.

هیچ وقت محمدرضا احمدی ای وجود نداشته و بدنیا نیومده. پدر و مادر محمدرضا احمدی هم هیچ وقت وجود نداشتند و هیچ وقت بدنیا نیومدند که بخواهند بمیرند.

چقدر دلم میخواد این جمله رو تکرار کنم تا تمام وجودم رو فرا بگیره که هیچ وقت کسی به نام مجمدرضا احمدی وجود نداشته و هیچ وقت چنین شخصیتی نبوده و بوجود نیومده.

دیگه هیچ کسی غیر از من وجود نداره، برای هیچ موقعی.

هیچ وقت سلیمان بوجود نیومده و به دنیا نیومده که بخواد مرده باشه. سلیمان هیچ وقت به هیچ ثروتی نرسیده فقط تغییر شکل بوده.

فقط من هستم که هستم.

هیچ وقت من توی شکم مادر بوجود نیومدم که بخوام از بین برم، من فقط چنین شکلی به خودم دادم… حتی اون مادر هم شکلی از منه، فقط یه شکله همین و همین و همین وهمین.

هیچ وقت هیچ ثروتی وجود نداشته که بخواد از بین بره.

هیچ وقت هیچ علم و آگاهی ای بوجود نیومده. هیچ وقت هیچ ایده ای بوجود نیومده.

من هیچ وقت نمیتونم دل به کسی بدم. هیچ کسی نیست، هیچ کسی زنده نیست.

من هم مسلمان هستم، هم مسیحی هستم، هم یهودی هستم، هم بی دین هستم، هم شیطان پرست هستم، هم آمیش هستم، هم بودایی هستم، هم داعشی هستم، هم سنی هستم ،هم شیعه هستم، همشون هستم در حالی که هیچکدام شان نیستم.

فقط من هستم در همین لحظه که درحال تغییر شکل هستم، فقط همین.

چرا به خودم شکل میدهم و مدام تکاملی تغییر حالت میدهم؟

واقعیتش اینه که هیچ دلیلی نداره که چرا به خودم شکل میدهم، فقط بخاطر تجربه کردن، همین. چون فقط یک ارتعاشم که مدام در حال مرتعش شدن هستم بدون هیچ دلیلی و هدف خاصی، اصلا نیازی نیست که به هدفی برسم یا به جایی برسم من نامحدودم. من مرتعش هستم بدون هیچ دلیلی.

اینطور نیست که در هرثانیه ، بی نهایت لحظه وجود داشته باشد.نه، حقیقت اینه که فقط یک لحظه وجود دارد و در این لحظه بی نهایت ثانیه و لحظه ی نسبی هست. چون برای تشخیص زمان نیاز به دوتا چیز داریم و از آنجا که فقط یک چیز و فقط یک انرژیِ بی نهایت عمیق هست که وجود دارد ،پس فقط همین لحظه است که وجود دارد؛ یعنی هیچ فرقی بین پیدایش این جهان و جمع شدن جهان با الان نیست و همه چیز در همین لحظه رقم میخورد به طور مداوم، بلکه آن زمان هم شکل بسیار رقیقی از منه، این یعنی نسبیت.

همه چیز فقط تغییر شکل تکاملی و ییوسته در زمان حال است و زمان بخاطر ذهن ماست که این تغییرات رو به همدیگر متصل میکند و زمان بوجود میاید.

همواره سکوت است که وجود دارد و هیچگونه صدایی هیچوقت بوجود نیامده که بخواهد باشد و بخواهد تمام یا قطع بشود و دیگر شنیده نشود.

آن چیزی که من از آن به عنوان صوت یاد میکنم، فقط و فقط ارتعاش و فرکانس و موج است که گوش انسان هم در یک محدوده ی مشخص فرکانسی آن اصوات را با پرده ی گوشش دریافت میکند و در ذهن صوت ساخته میشود. وگرنه فرکانس به خودی خود صوتی ندارد.

هیچ رنگی هیچ وقت بوجود نیامده که بخواهد دیده شود یا اینکه تغییر کند یا پاک شود.

رنگ، حاصل بازتاب فرکانس از شکل فشرده شده و ارتعاش به ثبات فرکانسی رسیده (جسم) است.

حقیت این هست که من هیچ وقت نمی تونم راه بروم، چون راه رفتن حاصل تغییر شکل های پشت سر هم است که در زمان حال انجام میشه..

هر ویژگی ای که در من هست شکلی از انرژی هست و بخاطر توجه و تمرکز من هست…

اگر خیلی دقت کنید خیلی به وضوح میتونید ببینید که راه رفتن با کسی که خیلی دوستش دارید سبب میشه که بعد یک مدت، راه رفتن خودتون هم شبیه اون طرف بشه، این رو توی هر موضوعی ببینید، تاکید میکنم هر موضوعی، حتی شکل باز کردن در و نفس کشیدن و طرز نشستن روی صندلی.

به خصوص اون باور محدود کننده ای به نام عامل ارث که دقیقاً مرتبط با این مثال هست، فرزندانی که همان بیماری ای را می گیرند که پدرشان داشته، همانطوری حرف میزنند که پدرشان و نزیکانشان حرف میزند،همانطوری قاشق را در دستشان میگیرند که پدرشان دستش میگرفته(منظورم از پدر، خانواده و فرد بسیار بسیار نزدیک هست که برای هر کسی میتونه متفاوت باشه) حتی حالت چهره و صوت هم میتواند تغییر کند و شبیه به کسی بشود که شما خیلی دوستش دارید و زمان های زیادی از زندگی تون رو به آن شخص فکر می کنید(توجه می کنید)، خود من اینطور بودم ، در همان مثالی که زدم در مورد اون مجموعه ی فرهنگی که قبلا اونجا بودم، من اینقدر اون حاج آقای بالاسر رو دوست داشتم که همه ی شب و روز و خوراک من شده بود اون فرد و طوری شده بود که چهره ام شبیه ایشان شده بود، دست خط هامون با همدیگه مو نمیزد، طرز حرف زدنم، خودکار دست گرفتنم، طرز نشستنم، طرز حرکت دادن دست هایم همگی شباهت بسیار زیادی به ایشان داشت، ایشالا هر کجا که هستند خدا موفقشون کنه و هر چیزی که میخوان رو خدا بهشون بده…

برای همین استاد در ثروت یک گفتند که حتی ادای ثروتمندا رو هم در بیارید تا ثروتمند بشید و راه رفتن با ثروتمندان هم شما رو ثروتمند میکنه، این بخاطر این موضوع هست.حالا این رو با اون موضوع هدایتی که گفتم ترکیب کنید.

فکرش رو هم نمیتوسنتم بکنم که زندگی دقیقاً یک بازی باشه، و خودمن سازنده ی اون بازی باشم، اصلاً تصورش هم آدم رو دیوانه میکنه، بی نهایت آزادی و توانایی برای تجربه کردن هر چیزی، در عین سادگی و راحتی. خدایا صد هزار مرتبه شکرت

یک نکته ی خیلی مهم هست؛

اگر اون مثال تربیت فرزند رو با اون درک مفهوم ربب و با این آگاهی موتور بازی ساز ترکیب کنیم ، متوجه میشویم که برای نوشتن هر کد دلخواهی ما باید اون رو توی ذهن خودمون بنویسیم و فقط کافیه که ذهن ما تغییر کنه تا همه چیز تغییر کنه، ماشالا ذهن ما هم که همه ی برنامه ها رو هم در حد عالی و فوق العاده ای داره (نمیکره های راست و چپ مغز و کارهای مربوط به هر کدومشون)

هم کارهای طراحی و دیزاین هست هم کارهای مربوط به قوانین و کد نویسی، خدا رو صد هزار مرتبه شکر.

تمرین سوم:

لطفاً یکبار دیگر با این اگاهی ها ، یکدست بازی کامپیوتری انجام دهید.

سپاسگزارم.

خدا رو شکر که این فضا رو فراهم کرد تا این اگاهی ها نوشته بشه، خیلی راضی هستم از این کار و خیلی حالم خوبه، خدا رو صد هزار مرتبه شکر،

راضی هستم که میتونم جهان رو درک کنم و بصورت خود مختارانه عمل کنم و رها باشم و به هر چیزی که بخوام برسم و مسیر رو به هر طرفی که دلم خواست بچرخونم، این خیلی خیـــــلی برای من عالیه و صد هزار مرتبه خدا رو شکر میکنم بابت این توحید بابت این فراوانی بابت نعماتی که به ما لطف کرده بابت این اگاهی ها بابت عمل هایی که بهشون می کنیم.

عاشقتونم.

در پناه ربّ.

11/06/1398