سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۵

سلام به استاد عباسمنش مهربون و خانم شایسته و بچه های پرانرژی سایت

بیش از ۴۰ قسمت گذشت ۴۰ درس بهتره بگم ۴۰ هزارتا درس ، ک تو هر قسمت میشد ردپای توحید ، تسلیم بودن و هدایت را دید ، و گاها در یک قسمت همزمان قانون و نتیجه را شاهد بودیم .

ما در این سفرنامه با استادی رو ب رو بودیم ، ک در تمام جنبه های زندگی ، از همسرداری ، از فرزنداری، از نوع نگاه توحیدی به موقعیت ها و افراد ، از عزت نفس ، از تواضع و فروتنی ، از شادی و سپاسگذاری ، حرف اول بود .

و با همان لباسی ک در خارج از کادر دوربین بود،در جلوی دوربین هم حاضر میشد ، چون دنبال نقاب گذاشتن و نقش بازی کردن نبود ، در یک کلام چون خودش بود

?و این هماهنگی و توافق با درون بود ک سبب هماهنگی در بیرون شد .و آن افراد خاص آن موقعیت های خاص رو جذب زندگی استاد کرد.

?چرا ک وقتی ما همرنگ جماعت بشیم ، تقلید کنیم ، مانند آنها بشینیم ، بایستیم ، و مانند بقیه با کت و شلوار در جلوی دوربین حاضر شویم ، و لباسی را بپوشیم ک آنها دوست دارند و تنها از اعتقادات و عقایدی سخن بگوییم ک دیگران به آن ایمان دارند (هرچند ک غلط باشد ) ،آنوقت ،در حقیقت خود را گم کرده ایم .

?ولی زمانی که با خودمون همرنگ بشیم، دیوار ها و چارچوب ها رو بشکنیم و نقاب ها و ماسک هارو فرو بریزیم ،و آنطور زندگی کنیم ک دوست داریم ، و به دنبال نقش بازی کردن نباشیم ، در حقیقت ,آنوقت خود حقیقی مان را مانند استاد عباسمنش پیدا و آشکار میکنیم.

اما بنظرم ، بسیاری از ما اسیر نقاب ها و ماسک هایی شدیم ک خود یا دیگران به اسم دین به اسم سیاست به اسم فرهنگ برما تحمیل کرده اند.

و از بچگی به ما آموختند کسی باش، کسی دیگر باش. هرکسی باش اما خودت نباش و برایمان مرز و خط قرمزتعیین کردند و آزادی و حق انتخاب را سلب کردند .

و درگوش هایمان خواندند ، تو هرآنچه که هستی، درست نیست. هرآنچه که انجام میدهی، درست نیست. و ما شروع به تقلید از آئین و روش دیگران کردیم.

?و از ذات و اصل خود ، ک بی آلایشی ست ، ک صداقت و معصومیت است, دور شده و فاصله گرفته ایم .

?و همه عمر به دنبال نقش بازی کردن و راضی کردن دل دیگران هستیم و غافل از اینکه سالهاست خود و حقیقت خود را فراموش کرده ایم .

?ما حتی خدا رو محدود کرده ایم ، و برای خدای خود هم دیوار و حصار کشیده ایم ، و معتقد شده ایم به اینکه خدا فقط در مکان هایی خاص ، در دین و آئین خاص ، و در مسجد یا کلیساها و معابد حضور دارد ،

?ما معتقد شده ایم بر این باور غلط کرد ک خدا اربابیست ک بندگانش را به زنجیر کشیده و بقول استاد عباسمنش ، لااکراه فی الدین را سالهاست ک از یاد برده ایم .

?ما فراموش کرده ایم ک هدف از عبادت چیزی جز تفکر و توجه به خالق نیست ، و این توجه به خدا را نه صرفا فقط با نماز یا روزه بلکه با نگاه کردن به یک گل ، با تمرکز برنکات مثبت ، با ساخت باورهای توحیدی، شکرگذاری ، هم میشه ، بجا اورد .

اما در دنیا در مساجد و کلیساها به آموزش عباداتی می پردازند و مردم آن عبادتها را طوطی وار تکرار می کنن ، و عبادت معنای واقعی خود را از دست داده و مراسمی تشریفاتی و‌ قراردادی شده . و اینجاست ک مای آدمی حتی خدای خود را هم در بند کرده ایم .

?و نه تنها خدا بلکه همه کس و همه چیز را دوست داریم در غل و زنجیر باور ها و اعتقادات خود بکشیم .و فریاد میزنیم اگر من چیزی را نمی پسندم باید همه انسان های روی زمین هم نپسندند ! و بجای توجه به زیبایی ها ، چون اسیر چارچوب های غلط ذهنی شده ایم ، به همه چیز برچسب خوب و بد ، زشت و زیبا میزنیم.

اما بیایید کمی تفکر کنیم ، اصلا زشتی و زیبایی چیست ؟ تعریف ما برای خوب و بد بودن چیه ؟

میدونین حقیقتی ک وجود داره هرچقدر ما از پایین به همه چی نگاه کنیم ، هرچقد دید ما ، عمق تفکرات ما کم تر باشه ، اسیر برچسب های ذهنی میشیم و سعی میکنیم به همه چیز برچسب خوب و بد بودن بزنیم.

? و اگر از نظر روحی و ذهنی رشد کنیم ، وقتی دید ما گسترش پیدا کنه و چشم ما به روی حقایق باز بشه ، آنوقت مثل یک فضانوردی ک ازبالا مشغول دیدن زمین است ، همه آدمها فارغ از دین و مذهب و ملیت و نژاد , برایمان صرفا آدمند .

آنوقت همه چیز را یکی و یگانه با خود میبینیم ، من از همان جسم و روح و ذهنی هستم ک شما هستید . هیچ تفاوتی نیست، و تفاوت تنها در اندیشه و نگاه ماست .

و نکته اصلی اینجاست ک این ذهن است ک مفهوم زیبایی و زشتی را بوجود اورده و اگر برای یک لحظه ذهن های همه انسان ها از روی زمین محو بشه ، آیا باز هم زیبایی یا زشتی در چیزی وجود داره ؟ نه، چون که ذهنی وجود نداره ، کسی نیست که قضاوت کنه . زیبایی و زشتی در حقیقت قضاوت و داوری های ذهنی ما هستند ‌.پس وقتی یاد بگیریم ذهن قضاوت گر رو کنار بگذاریم آنوقت همه چیزو همه کس ، یکی و برابرند .

?گویا ما فراموش کرده ایم ک همگی از یک منشاییم و در همه ما همان روحی ست که در همگی ست ، اصلا تفاوتی است؟ اصلامرزی وجود داره ؟ غیر این است ک این برچسب ها ، مرزها و تفاوت ها رو خود ما بوجود اورده ایم ؟

براستی ، اگر من یک گل را زیبا بنامم و دیگری آن گل را زشت بخواند ، چیزی ازگل بودن آن گل و زیبایی حقیقی اش کم یا زیاد می شود ؟

به امید بیداری و آزادی درونی

دوستتون دارم