سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۵

سلام استاد عزیز و خانم شایسته

من هنوز وارد دوره ی ۱۲ قدم نشدم و نمیدونم چکاپ فرکانسی این دوره به چه صورته اما میخوام بگم که شنیدن صحبتهای شما در این ویدیو برای من مثل یک چکاپ فرکانسی بود! چکاپی که خوشحالم کرد و آخرش گفتم: خدا رو شکر. چون نتیجه ی چکاپم مثبت بود :)

من بارها گفتم که امریکا کشور مورد علاقه ی منه و وقتی شما دلیل هدایت شدنتون به امریکا رو توضیح دادید، یک لبخند بزرگ نشست روی صورتم چون من هم با وجود اینکه مثل همه ی هم سن و سالهام در بچگی سر صف توی مدرسه داد زدم« مرگ بر …» خوشبختانه اثری روی من نذاشت و من همیشه نسبت به امریکا حس خوبی داشتم، حتی زمانی که هنوز کشور مورد علاقه ام نبود. این نشونه ی خوبیه. خدارو شکر

سالها پیش وقتی نوجوان بودم با وجود اینکه گوشت دوست ندارم، گیاهخواران رو مسخره میکردم و بهشون میگفتم: غیرمنطقی. بعدها وقتی صحبتهای چند گیاهخوار رو اول در اینستاگرم و بعد رودر رو شنیدم، متوجه شدم که اشتباه میکردم. من فهمیدم که اونها هم برای رژیم غذایی شون و سبک زندگی گیاهخواری دلایل زیادی دارن که اتفاقا منطقی به نظر میرسه یا دست کم، میشه بهشون فکر کرد و قابل بررسی هستن. از اون موقع به بعد دیگه هیچ گیاهخواری رو مسخره نکردم با اینکه خودم گیاهخوار نیستم. این نشونه ی خوبیه. خدا رو شکر

سالها پیش وقتی نوجوان بودم اگر مردی یک تار موی من رو میدید، با اینکه روسری رو دوست نداشتم، احساس گناه شدیدی میکردم و حتی دوستان بسیار خوبی داشتم که فقط به دلیل اینکه موهاشون از روسری بیرون زده بود، با اونها قطع ارتباط کردم. بعدها درباره ی حجاب تحقیق کردم، فکر کردم و الان پوشش من با اون موقع متفاوته. الان دوستانی دارم که چادری هستن، دوستانی دارم که بدنشون رو کامل میپوشونن و موهاشون معلومه. دوستانی دارم که کاملا بی حجاب هستن و من با همه شون خاطرات خوب دارم. همه شون آدمهای خوبی هستن و ما به هم احترام میذاریم. این نشونه ی خوبیه. خدا رو شکر

من در جامعه ی شیعه بزرگ شدم و تصور میکردم که همه ی باورها و رفتارهای ما درست و همه ی باورهای اهل سنت نادرسته، تا اینکه کمی بزرگ شدم، با سنی ها از نزدیک رو به رو شدم، خودم رو جای اونها گذاشتم و از زاویه ی دید اونها به بعضی مسائل نگاه کردم و فهمیدم اونها هم برای بعضی از باورهاشون دلایلی دارن که میشه بهشون فکر کرد. میشه بررسی کرد و میشه ازشون چیزی یاد گرفت. در مواردی به این نتیجه رسیدم که حق با اونهاست. حالا خاطرات کم اما خوبی با مردم اهل سنت دارم و دیگه اونها رو سراسر خطاکار نمیبینم، با اینکه خودم سنی نیستم. این نشونه ی خوبیه. خدا رو شکر

از بچگی به من گفته شد که بهترین طبقه ی بهشت مال مسلمانان هست. همیشه یک گوشه ای از ذهنم با این باور در تضاد بود و نمیپذیرفت که فقط «ما خوبیم»! سالها گذشت. یک روز یک همکلاسی جدید، بدون اینکه من رو بشناسه، در اولین روزهایی که با هم کلاس داشتیم به من گفت: من خدا رو باور ندارم ولی اینو نمیتونم به کسی بگم. حس کردم که به تو میتونم بگم. (شاید انرژی مثبتی از طرف من دریافت کرده بود! نمیدونم.) من حرفش رو شنیدم و با وجود اینکه حرفهای عجیبی درباره ی قرآن زد، فقط نظر خودم رو گفتم و سعی نکردم به زور مسلمونش کنم. دختر خوبی بود و ما چند ترم با هم بودیم. هیچوقت بین ما درگیری لفظی نشد. همیشه با احترام با هم حرف میزدیم و مدتها بعد فهمیدم که خدا رو باور کرده. بدون زور زدن، بدون جر و بحث. نیاز نبود من دوستم رو تشویق به باور کردن خدا بکنم. فقط میدونستم که اون دشمنی با ما نداره و فقط دنبال درک کردن حقیقته و نشانه اش هم اینکه روی باورش تعصب نداشت و نهایتا خدا رو باور کرد. علاوه بر این، من تجربه ی دوستی و ارتباط با مسیحی ها، زرتشتی ها و یهودی ها رو هم دارم و در همه ی موارد احترام و لبخند دیدم. اینها نشونه ی خوبیه. خدا رو شکر

سالها پیش وقتی نوجوان بودم اگر چیزی درباره ی اقلیت های جنسی میشنیدم چهره ام رو در هم میریختم و چندشم میشد. سالها بعد درباره ی اونها مطالعه کردم، خودم رو در تصوراتم جای اونها گذاشتم. تصور کردم که شاید من هم با همون شرایط به دنیا می اومدم، اونوقت چی؟ به خودم گفتم اگر اونها بیمارن( البته در حال حاضر علم اونها رو بیمار نمیدونه) چرا من باید یک بیمار رو مسخره کنم یا فکر کنم میره جهنم؟ اگر اونها بیمار نیستن و واقعا همونطور متولد شدن و نمیتونن تغییرش بدن، پس چرا من باید فکر کنم اونها به خاطر چیزی که نمیتونن تغییرش بدن جهنمی هستن؟ اصلا به من چه که اونها به بهشت میرن یا جهنم؟ مگر زندگی خصوصی اونها به من ربط داره؟ مگر من قاضی جهانم؟ به همون اندازه که اونها ممکنه برای ما عجیب باشن، ما هم برای اونها عجیبیم. فهمیدم که زندگی شخصی اونها به من آسیبی نمیزنه و به من ربط نداره. فهمیدم که نیاز نیست من همه ی مردم دنیا رو کاملا درک بکنم یا باهاشون موافق باشم. پس با وجود اینکه اونها رو درک نمیکنم، مقاومت ذهنی ام درموردشون کمتر شده، قضاوتهای منفی ذهنم کمتر شده. مسخره شون نمیکنم و اینها نشونه ی خوبیه(صلح با مردم). خدا رو شکر

چند سال پیش یک همکلاسی اهل افغانستان داشتم و آدم بسیار محترمی بود. این نشونه ی خوبیه. نشون میده من نسبت به اکثریت جامعه باورهای مثبت تری درباره ی مردم افغانستان دارم وگرنه جهان چنین کسی رو به من نشون نمیداد. خدا رو شکر

هنوز جا داره که تعصباتم کمرنگتر بشن اما الان خوشحالم. چکاپ فرکانسی موفقی داشتم. خدا رو شکر

ممنونم استاد عزیز