سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۵

سلام.استاد عززززیزم این فایل فوق العاااااده بود.

تو حس و حال الانم، واقعاً دارم با تک تک سلولهای وجودم خدا رو شکر میکنم.هدایت خدا رو شکر میکنم.رحیم بودنش رو میپرستم.اشک میریزم و بخاطر وهاب بودنش سجده میکنم…نمیدونم چجوری بگم واقعاً…

خدا رو شکر میکنم که هدایتم کرد به مسیری که آگاه بشم و ایمان بیارم.اگه داشتن سلامتی، روابط عاشقانه،ثروت و معنویت رو اسمشو بزاریم خوشبختی، نقطه شروع تغییرات بنیادی من جایی بود که با تمام وجودم این خوشبختی رو خواستم و به معنای واقعی تشنه این خوشبختی شدم.باور کنید بعد از اون، همه چیز خودش داره اتفاق میفته و من فقطط دارم لذت میبرم.انگار همه چیزایی که این خوشبختی رو زیادترش میکنن مثل قطعات پازل دارن کنار همدیگه چیده میشن…و از بی نهایت طریق هم دارن چیده میشن.آگاهی های بینظیر استاد، بخش خیلی مهمی از این پازل رو داره کامل میکنه اما فقط این نیست.به خدا زمین و آسمون دست به دست هم دادن که پازل منو به بهترین شکل کاملش کنن…آدمها، اتفاقات، حرفها، نوشته ها،درختها و… و مهمتر از همه اینها…خدایی که در درون من قرار داره.خدایی که روز به روز دارم واضحتر الهاماتش رو میشنوم و ایمان دارم که این جنس از هدایت رو هیییچ کدوم از عوامل بیرونی نمیتونن برای من ایجاد کنن…الان میفهمم که چجوری استاد بدون هیچ راهنمایی به اینجا رسیده…الان میفهمم که جواب تمااااام سوالات و تشنگی های ما در درون خودمونه و اکثر آدمها پیداش نمیکنن چون دارن بیرون از خودشون دنبالش میگردن.فقططط باید بخایم که حرفاشو بشنویم،فقط باید با بیرون ریختن آشغالها از ذهنمون، با نشنیدن نجواهای بیهوده خودآگاهمون و دیگران، بهش اجازه حرف زدن و هدایت رو بدیم و اگه اینکار رو انجام بدیم و به اندازه ای که درست انجامش میدیم…هدایت میشیم و میتونیم هرررچیزی رو که میخایم خلق کنیم…قدرت خدای ما بی انتهاس.فراتر از حد تصور ماست.اون عاشقانه دوس داره که ما از نعمت هاش بیشترین استفاده رو ببریم.اون هر لحظه داره ما رو هل میده که بهتر و کاملتر بشیم.اون خدایی رو خیییییلی خوب بلده…اما انسانهای خیلی خیلی کمی ازش استفاده میبرن چون هنوز به مرحله خواستن نرسیدن…

آخ که چقدرررررر حرف داره برا گفتن این خدا، متحیرم از نتیجه گیریهای که در وجودم میکنه و هدایتشو به بهترین شکل تقدیمم میکنه.

تو فیلم جنگجوی درون (یا جنگجوی صلح جو) یه دیالوگ خیلی کلیدی داره که میگه : امکان نداره اتفاقی نیفته،هیچ لحظه ای عادی نیست…واقعاً اگه به اصل خودمون برگردیم ثانیه به ثانیه زندگی لذت بخش و زیباس…

از خدا تشکر میکنم که استاد عباس منش رو به شکل یکی از دستهای خودش به زندگی من فرستاد تا کمکم کنه بخش زیادی از پازلم رو حل کنم و به حقیقت قوانین جهان پی ببرم…

استاد اون وسطای پازل من یه قطعه گمشده بود، یه قطعه ای که بخاطر نبودنش، جهان منو به شرایط و موقعیت مکانی که دوس دارم داخلش باشم نمیبرد و امشب اون قطعه رو به من هدیه دادین.به من یاد دادین که لازم نیست آدمهای زیادی که دور و ورت هستن و دارن در خلاف جهت قانون حرکت میکنن رو قضاوت کنی، بخای کمکشون کنی و راهو بهشون نشون بدی یا حتی ظریف تر از این موضوع، بخای در موردشون فکر کنی و براشون انرژی بذاری…راست میگید، خیلی از ما بخش زیادی از انرژی مون داره واسه این موضوع هدر میره،انرژی که اگه صرف خودمون کنیم باعث میشه با نتایج بزرگی که میگیریم حتی باعث الهام و انگیزه همون آدمها هم بشیم…امشب با خودم عهد کردم که از این لحظه نه کسی رو قضاوت کنم و نه قضاوت کسی برام اهمیت داشته باشه.امیدوارم بتونم تو این راه محکم و ثابت قدم باشم.

باز هم ممنونم ازتون