سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۵

به نام خدای همه ی فرهنگ ها و نژادها

سلام استاد عزیز و مریم جانم و همه ی دوستان همسفر در این مسیر زیبا

بهترین نکته ای که از صحبت های استاد در این فایل برای خودم یادداشت کردم و بارها اون رو مرور کردم تا ملکه ی ذهنم بشه این بود که تعصب نداشته باشم.

هر روز این درس رو تمرین کنم و ببینم چقدر دارم در عمل رعایتش میکنم.

چقدر میتونم همه ی تفکرات و اعتقادات آدمهای دور و اطرافم رو بدون قضاوت کردن بپذیرم و بهشون احترام بگذارم .

ممکنه لزوما اون دیدگاه رو تایید نکنم اما میتونم تلاش کنم که بدون تعصب درک کنم و بپذیرمش.

با مرور دوباره ی قانون و پذیرش اینکه من خالق صد درصد اتفاقات زندگیم هستم ، مسئولیت نتایجی که تا الان تو زندگیم هست رو می پذیرم و این رو درک میکنم که اگر در حال حاضر جایی زندگی میکنم که شاید از شرایطش کاملا راضی نباشم این نتیجه ی افکار و باورهای خود منه پس نباید تعجب کنم که چرا مکان زندگی من تغییر نمیکنه .

اگر میخوام برای زندگی به جاهای بهتر هدایت بشم باید متعهدانه بیشتر روی خودم کار کنم و هر روز این رو تمرین کنم که آدمای اطرافم رو فارق از دین و مذهبی که دارن ، از کجا اومدن و چه ملیتی دارن ، گویش و لحجه دارن یا ندارن و … بتونم دوست داشته باشم و بهشون احترام بگذارم.

اگر این باورهای جدید در من شکل بگیرن و قدرتمند بشن و به ثبات برسن ، اونوقته که جهان من رو هدایت میکنه به جایی که آدمای اونجا هم با خودشون در صلح هستن هم با آدمای اطرافشون.

نمیشه که من همون آدم باشم و همون باورها رو داشته باشم و بعد مدام بگم چرا من به جاهای بهتر هدایت نمیشم.

قبل از اینکه بخوام قضاوتی از کسی داشته باشم و ایرادی از کسی بگیرم نگاهم سمت خودم باشه و رفتارهای خودم رو بررسی کنم و ببینم من خودم چقدر اون موضوع رو رعایت میکنم.

همیشه و همیشه نگاهم سمت خودم باشه و با هیچ کس بیرون از خودم کاری نداشته باشم.

داشتم مدام این آگاهی ها رو همزمان با دیدن و شنیدن صحبت های استاد با خودم مرور میکردم که یه بینش جدیدی در من ایجاد شد که تا قبلش متوجهش نشده بودم.

شاید من در مورد افراد غریبه تر که از من دورتر هستن تا حد خوبی به این پذیرش و رهایی رسیده باشم اما در مورد اعضای خانواده م هنوز خیلی باید روی خودم بیشتر کار کنم.

ناگهان به یاد آوردم که

هیچ کس یعنی هیچ کس دیگه

حتی حتی پدر و مادر و خواهرام هم هیچ کس محسوب میشن

اما من تا امروز بهش آگاه نبودم که در مورد این افراد هنوز قضاوت هایی دارم.

درسته که به خودشون هیچی نمیگم و به خیال خودم داشتم اعراض میکردم .

اما ته دلم مقاومته وجود داشت.

از کجا می فهمم مقاومت وجود داره؟

چون احساسم بد میشه و حرص میخورم.

مثلا اگر بابا روزی دو سه وعده به اخبار گوش میده من هندزفری تو گوشمه و سعی میکنم ورودی هام رو کنترل کنم اما تو دلم حرص میخورم که چرا حالا اخبار ظهر رو گوش کردی اخبار شبم گوش میکنی.

چرا یادم میره خودم تا همین یکسال پیش جزو همین دسته از مردم بودم که اخبار رو دنبال میکردم.

حتی به غیر از پدر من بالای 95 درصد مردم جامعه هم دارن همینطوری زندگی میکنن.

پس در مورد پدرم مقاومتم کمتر شد.

یا در مورد مادرم این قضاوت رو همچنان دارم که چرا با اینکه میبینه من با متفاوت از دیدگاهش رفتار میکنم بازم به خودش اجازه میده مثلا به من تذکر حجاب بده!

تو دلم از این موضوع حرص میخورم و مقاومت در من ایجاد میشه.

اما امروز فهمیدم هرچقدر مادرم من رو اینطوری نپذیرفته من هم در مورد عقاید اون پذیرش ندارم که احساسم بد میشه این یعنی من هم نسبت به دیدگاه متفاوت مامانم مقاومت دارم.

امروز متوجه شدم برای من خانواده م از دایره ی مردم بیرون بودن و تا الان اگه فکر میکردم نسبت به مردم قضاوتی ندارم و تمرکزم روی خودمه این موضوع شامل خانواده م نبوده .

خداروشکر میکنم که امروز با دیدن این فایل متوجه این موضوع شدم و تصمیم دارم روش بیشتر کار کنم و هر روز بیشتر و بیشتر به این پذیرش برسم که من هیچ وظیفه ای نسبت به تغییر و اصلاح باور کسی ندارم و هرکسی حق داره هرطور که خودش فکر میکنه درسته فکر کنه و رفتار کنه.

من در این مسیرم کاری به کار کسی ندارم (حتی اعضای خانواده م ) و صد در صد تمرکزم رو میگذارم روی تغییر باورهای خودم.

و اگر به اندازه ی کافی تغییر در من و باورهام صورت بگیره جهان هم لاجرم مکان زندگی من رو تغییر میده و من رو به جاهای بهتری هدایت میکنه.

خدایا شکرت برای درک این نکته در این فایل

ممنون از اینکه کامنتم رو خوندین دوستان

در پناه الله یکتا باشیم همگی :)