سفر به دور آمریکا | قسمت ۵۰

سلام استاد عزیزم

سلام مریم جان مهربانم

خدای منننن شکرت شکرت شکرت

من اینجام؛‌ تو فرکانس توجه به زیبایی ها؛ تو فرکانس آگاهانه توجهمو به زیبایی ها معطوف کردن؛‌ تو فرکانسی که فقط از تو بخوام و به ترس هام تورو نشون بدم

این ها همه از برکاته این سایته

استاد جانم ؛ مریم جانم و همه خانواده عباسمنشی عزیز من سپاسگزارم از شما و برای تمام آگاهی هایی که جاری می کنید

چقدر تو کلیولند موندگار شدیم نه؟ از کامنت های یکی از بچه ها ایده گرفتم و وقتی فایل امروز رو دیدم رفتم تو یوتیوب اسم شهر رو سرچ کردم هم تو نقشه دیدمش و هم کل شهرو ی دوری زدم.

چقدر خوش به حال دوستمونم شده. یعنی خودمو که جاش میذارم کیف می کنم که می دونم استیت پارک شهر مایید و بعد این طوری با بهانه های دوست داشتنی شمارو ببینم و باهات صحبت کنم. چقدر انرژی می گیرم اون وقت. خدایا شکرت.

چه ایده جالبی بود مریم جون. آهنگ انتخابی هم که مثل همیشه معرکه . انرژی بالااااااا.

اول از همه بازم هم نگاه تحسین برانگیز استاد و مریم عزیزم برای زحماتی که دوستمون کشیده بودن . می دونی ی وقتایی هست تشکر میکنی از طرف ولی ی وقتایی با تمام وجود تحسینش می کنه. این حس رو باید بیشتر یاد بگیریم ؛‌ قویترش کنیم. چقدر هم که اون کیک یزدیا خوشگل بودن . کاملا می تونم تصور عطر و طعمشو بکنم . با چایی به به

لیوان های آبشار نیاگارا هم که عالی بودن. خیلی طراحی زیبایی دارن. اینکه از هرچیزی ایده بگیری برای خلق ثروت عالیه. و اینکه اون ایده رو عملی کنی عالی تر. و این هم عزت نفس می طلبه.

اما برسیم به پوشه فیلم های استفاده نشده که به زیباترین شکل استفاده شد.

چشم های زیبابین باید باز بشن. از اینکه دوستای دیگمون هم تو کامنتاشون نوشتن موردی نداره. ما اومدیم با نوشتن اینجا تمرین کنیم. تمرین اول از همه دیدن همه زیبایی ها. زیبایی هایی که نجواهای ذهنیمون میگه اینا که هر روز می بینی ؛ عادیه ؛ درخته خب آره ؛‌ ول کن حالا. دنبال ی چیز خاص باش.

اما اومدیم تمرین کنیم ذهن عزیزم. این ها رو باید مدام ببینی و تمرین های بعدی مدام بگی و بنویسی و سپاسگزار باشی براشون. تا بره تو وجودت. تو ناخودآگاهت. بشه جزیی از زندگیت.

درخت های بلند که من عاشقشونم. ببینمشون ؛ لمسشون کنم و بغلشون کنم و باهاشون حرف بزنم. اینکه بدون اینکه بهشون آسیبی بزنن تفریح دیگری رو خلق کردن تو جنگل زیبا ؛ چقدر دوست داشتنی بود. اون دختر و پسر هم چه جسارتی داشتن. تحسین برانگیز بود. با خودم فکر می کنم من اگه اون بالا باشم به دلیل ترس از ارتفاعم قفل می کنم . اگرچه که خدا کمکم می کنه و می دونم نهایت پا رو ترسم می ذارم.

تاب بازی هم که نگم براتون. چه خوب بود. تماشای بچه ها هم خودش کلی زیباست و حس خوب میده. چقدر میز و صندلی هم بود اونجا واسه نشستن و لذت بردن.

و بعد آسمون نیاگارای زیباااااا با اون ابراش و آبشارش. چقدر عظمت داره . چه قدرتی داره. چه شکوهی داره. همشون عین خود خودشن. خود خود خدای زیبای من.وقتی دوربین میاد رو قسمت خروشانش که سفید بود گفتم چقدررررر می تونم اونجا بایستم و تماشاش کنم. شکرت چقدر زیباست.

چقدر آدم ها اومده بودن تا لذت ببرن از زیبایی ها. و منظره ای که همه می خواستن ازش عکس و تصویر داشته باشن. اون خانوم مهربون که از اون زوج عکس گرفت واقعا دستش درد نکنه و بعد خودش نشست چقدر انرژیش خوب بود. عکس قشنگی میشد حتما.

چه باد خوبی میومد. وای باد هم یکی دیگه از نعمت های زیبای خداست که دوسش دارم عجیب. راه برم باد بپیچه تو موهام. انگار خدا داره نوازشم میکنه.

واقعا که نیاگارا فوق العادست. از تماشاش آدم سیر نمیشه.

بعدش یهو از اون عظمت نیاگارا اومدیم تو دل جنگل با رودخونه ملایمش. از لابلای سنگ ها و صخره ها داره مسیرشو طی میکنه تا به مقصد برسه. نیاگارا اما هیچی جلودارش نیست دقت کردی؟ اون قدر فرکانسش بالاست که هیچ سنگ و صخره ای رو نمیشه دید توش. ی جورایی همه توش حل شدن. اما این رودخونه زیبا داره خودشو پیدا می کنه. مثه من.

اون پروانه زیبا ؛ آخه چقدددددر زیبا بود. بعد پارک پروانه ها من اصلا نگاهم به پروانه ها ی جور دیگه شده. ی جور دیگه از تماشاشون کیف میکنم.

و بعد دوباره موزه کوکاکولا خاطراتش زنده شد. عظمت ایده یک شخص که سراسر دنیا هم ازش لذت می برن هم ازش ثروت می سازن.

چقدر ایده محل اطلاعاتشون عالی بود. دربازکن بود ی جورایی . و معماری زیبای شهری . ساختمون های بلند با فاصله تو آسمون آبی. زیباست تحسین برانگیزه. معماری که برای ساختمون هاشون انجام میدن کاملا نشون میده چقدر مهمه براشون که تو روح بینندگانشون اثر بذارن. هنرشون ستودنیه.

وای خدا چقدر اون پسر بچه قند بود آخه. دلم رفت براش. برادر بزرگترشم که با گوشه چشم حواسش بود . چقدر زیبا بودن آخه. چقدر مادرشون خوشحال بود از نگاه تحسین برانگیز شما. پسرش دست و دلبازانه کاتالوگه دستشو داد به شما و داشت می رفت. عزیزدلم. رو لباسش هم چه جمله ای نوشته بود. در واقع بچه هاشو به خداوند سپرده بود.

رقص باحال اون پسر هم با لباس شادش زیبا بود. چه صحنه هایی رو شکار کردین .

و چقدر اون ترن هم جالب بود . مایک کیف کرد . منم از تماشاش کیف کردم. عجب تجربه ای بود.

استاد نازنینم که خودشون مظهر آرامش و عشق و ایمانند واسه هممون. و زیبایی شهر زیبای کلیولند و در نهایت اختتامیه طبیعت بکر و پرنده ای زیبا که سهم دوربین شما بود مریم جان. چقدر پروازش روی آب فوق العاده بود.

خوشحالم که دیدم که نوشتم که ذره ذره خودمو اونجا حس کردم. سپاسگزارم خدای من