سفر به دور آمریکا | قسمت ۵۳

نام خدای مهربان

امروز پنجاه وسومین روز از تعهدی است که من بخودم دادم و دارم تا جایی که باورهای جدیدم قدرت گرفتن و درک میکنم طبق قوانین جهان رفتارمیکنم

امروز از صبح تصمیم گرفتم که تمام تمرکزم بذارم به اینکه حواسم باشه به باور کمبود اون هم از نوع زمانش چون تمام روز عجله، اجازه لذت بردن از زیبایی ها بهم نمیده و تو ذهنم هست که من زمان کم میارم و این احساسم رو بد میکرد و حس میکردم که انجام یکسری از کارها مثل کل پروسه خانه داری یا رسیدگی به کارهای کلاسی دخترم که کلاس اول هستش و کل پروسه درسیش مجازی هست بخاطر شرایط امسال،یکسره در ذهنم این صدا بلند بود که اینها داره زمان اون کار اصلی که باید انجام میدادی میگیره و توخیلی نمیتونی زمان بیشتر و مفیدتری بذاری یرای اون کار اصلی که براش یک هدف کوتاه مدت مشخص کردی و این نجواها باعث میشد که در زمانی که مشغول کار خونه بودم یا بالای سر دخترم همش عجله داشته باشم لذت که نمیبردم هیچ احساسم هم همش بد بود به خاطر اینکه فکر میکردم دارم با این کارها وقتم هدر میدم و تا برسم بکار اصلی خودم هم خسته ام و زمانم کم هستش و با این افکار منفی وقتی که میرفتم سراغ آموزش و کار خودم احساسم بد بود و بجای اینکه همون زمانی که داشتم برای یادگیری ازش درست استفاده کنم ومتمرکز باشم همون مقدار کم زمان هم روی آموزش باز نجواها در اون لحظه به هزار دلیل و بهانه احساسم بد میکردن از یک طرف هم که داشتم روی خودم کار میکردم و این سریال میدیدم وکامنت میذاشتم همش از خودم سوال میکردم که چطور میتونم درک بهتری از آموزشهایی که دارم برای کار جدیدم می بینم داشته باشم تا یک شب یه ایده ناب بهم الهام شد وفرداش صبح زود ایده جدید اجرا کردم الان حدود یه هفته میشه که دارم هر روز به روش اون ایده جدید آموزشهام ادامه میدم و جالبه که عمل به الهامم مسئله کمبود زمانم حل کرد ولی چون در ذهن من باور کمبود زمان خیلی ریشه ای هست چند روز اول اصلا متوجه نشدم که چقدر زمان برای انجام کارهام خوب تقسیم بندی شده بدون اینکه من برنامه ریزی خاصی کرده باشم که مثلا چه کارهایی رو در چه تایمی انجام بدم وبدون استفاده از ساعت و وقت تعیین شده من براحتی دارم همه کارها رو بموقع انجام میدم ولی هنوز ذهنم باز هم عجله داشت امروز صبح که داشتم باز تکرار میکردم اون ایده جدید وکارم تموم شد تازه متوجه این شدم که اون ایده ای که به من الهام شد با خودش یک نظمی رو آورده در کارو زندگی من که همه چی خودبخود سر جای خودش قرار گرفته واینو درک کردم که این عجله،عجله کردن ذهنم هم الان بعد از یه هفته همش از روی عادت هست ومن باید اینو بتونم هر طور که شده مدیریتش کنم پس صبح تصمیم گرفتم کلا به ساعت و زمان توجهی نکنم چون من که برای کسی کار یا اداره ای کار نمیکنم که باید سر یه ساعت حاضر یا غایب باشم بلکه من تونستم برای خودم با کمک همین قوانین آزادی زمانی خلق کنم و جالبه با داشتن نعمت بزرگ آزادی زمانی باز هم رفتار و عملکردم مثل کسایی بود که کارمند یه جا هستن و نگران واسترس زمان دارن و از صبح تا شب ذهنم با این باور کمبود زمان منو کنترل و مدیریت میکرد و همش احساسم بد بود اینقدر ریشه اش هم قوی بود که بعد سر وسامان گرفتن و داشتن وقت کافی حتی تا چند روز هم من متوجه این تغییر نشدم وتازه امروز تونستم درک کنم و با عشق وآرامش و لذت خونه رو نظافت کردم و با احساس خوب و حوصله ناهارم آماده کردم حتی چند تا کاری که تو آشپزخونه باید خیلی وقت پیش انجام میدادم وذهنم به خاطر کمبود وقت همیشه منو منصرف میکرد و به تعویق افتاده بود امروز انجام دادم وچقدر احساسم خوب کردو بعد از تمام شدن کارهام با لذت دارم این کامنت الان مینویسم و از اون عجله هم خبری نیست جالبه وقتی داشتم آشپزی میکردم با خودم گفتم قبل از اینکه ازدواج کنم چقدربا خودم میگفتم که دوستدارم بعد ازدواجم کلی غذاهای خوشمزه ولذیذ درست کنم و با کلی عشق با همسرم نوش جان کنم یا دوست دارم بچه دار بشم وکلی باهاش حال کنم ولذت ببرم الان به تمام اون آرزوهایی که یه زمان داشتم رسیدم و حتما اون زمان فکر میکردم که فقط به اینها برسم من دیگه چیزی نمیخوام چون معمولا انسانها به همین صورت تصور میکنن تا اون خواسته رو بدست نیاوردن کلی تخیل میکنن که اگه برسم این کارو میکنم اون کار میکنم من هم دقیقا به همین صورت تخیل میکردم خوب من امروز همه اونها روهزاران برابر بهتراز اون چیزی که خودم تصور میکردم دارم ولی چرا همون غذا رو با عجله واحساس بد فقط سرهم میکنم وبا این دختر قشنگم مگر این یکی از آرزوهای من نبود الان دارمش پس چرا حوصله براش بخرج نمیدم و همش بهش میگم سریع زود باش بنویس تمومش کن ویا هیس صحبت نکن هیچی نگو وچون خیلی صحبت میکنه همش میگم تا حالا به این فکر کردی اگر کمتر صحبت کنی موفقتری اوایل با این جمله من با تعجب به من نگاه میکرد ولی الان با اینکه هنوز نمیتونه درک کنه این جمله منو ولی بهش عادت کرده ومرتب به خاطر باورهای محدود من اونم هم داره این باور میسازه و همه اینها همش به خاطر باور کمبود زمان ریشه دار هست که در ذهن من هستش و اینکه فکر میکنم اگر الان گوش بدم عقب میفتم واقعا الان که دارم این کامنت مینویسم واقعا من این روزها دارم چکار میکنم با آرزوها و رویاهایی که سالهای قبل با تخیلشون زندگی میکردم ولذت میبردم وبرام خیلی شیرین بودن الان که به صورت واقعی در زندگی من وجود دارن ومن دارم لمس شون میکنم چرا اجازه بدم یک باور محدود لذت این نعمات در زندگیم از من بگیره خدا رو شکر میکنم که که اون ایده ای که به من الهام شد اجرا کردم و با نظم گرفتن کارهام ذهنم هم سبکتر شد وبعد از یه هفته از عمل کردن به یک ایده کوچک به نتایجی بزرگی رسیدم و مهمترین اونها احساس خوبه میدونم این باور قدرتمندی که تازه یه هفته هست که کاشتم در ذهنم هنوز خیلی ضعیف و کم جون هستش وتوجه هر لحظه من نیاز داره و یه لحظه غفلت من ریشه های ضعیف این باور قدرتمند کوچکم رو سست تر میکنه و فقط تکرار و تمرین و داشتن احساس خوب باعث ریشه های محکم رشد و گسترش این باور قدرتمند در ذهنم خواهد شد خدا روشکر میکنم برای هدایت شدنم به این سریال جذاب و پر از آگاهی خدا روشکر برای وجود شما عزیزان خدا رو شکر برای ایمانم که قویتر شده و اون ایده هرچند کوچک رو اجرا کردم والان دارم پاداش اون عمل به ایمانم رو میگیرم

در این قسمت سریال اون جاده زیبا که واقعا شکل جاده ای بود که در تمرین ستاره قطبی تصورش میکردم با نوری که در انتهای جاده خودنمایی میکرد خیلی زیبا بود و اون خانم راننده با اعتمادبنفس بالا واقعا برای من خیلی جذاب بود قیافه اش و دوستش داشتم

خیلی خوشحالم و خدا رو شکر میکنم برای احساس خیلی خوبی که در این لحظه دارم