سفر به دور آمریکا | قسمت ۵۳

استاد کنجکاو و ذوق زده برای پیدا کردن مناظر زیبا

صحبت آرامش بخش شما با فرزندتون ک از شما راهنمایی میخواست و شما در آرامش کامل و آسان گیری راهنمایی اش کردید من رو یاد خودم و خواهرم انداخت.

خواهر کوچکم هرجا گیر کنه یا بترسه ب من زنگ میزنه، هرجا دلش بگیره با من صحبت میکنه، برای تصمیمات آینده اش با من صحبت میکنه، هرجا میترسه از آینده اش هروقت استرس کنکور و امتحانات نهایی اش می گیره اش با من صحبت میکنه، وسط گریه هاش با حرف های من آروم میشه و من خوشحالم ک میتونم فردی باشم ک آرامش رو در قلب این بنده ای ک هدایت شده از من بپرسه بوجود بیارم، خرسند و راضی از الله هستم فردی هستم در خانواده ک روی من خیلی حساب میکنن، در مواقع حساس و ضروری از من راهنمایی میخوان، من در حد نصیحت کوچک گاهی راهنمایی میکنم ولی اصرار نه، و می بینم همون افرادی ک روزی من رو مسخره میکردن ک چه کار میکنی در تنهایی ات، حالا احترام ویژه ای ب من میگذارن، حالا از من مشورت میخوان و من در آرامش کامل راهنمایی شون میکنم و اونهارو ب آرامش و راحت گرفتن دعوت میکنم. البته ک در بسیاااری از مواقع سکوت میکنم و ب خودم میگم این مسئله ب تو مربوط نیست دخالت نکن.

استادجان من دلم تنگ میشود برای این مامن گرم، برای این فضایی ک من رو یاد خدا میندازه، تو تموم شلوغی های امروزم بین اطرافیان عزیزم وقتی یادم می افتاد ک فایل نشانه ام سفر ب دور آمریکاست و قراره کامنت های دوستان الهی ام رو بخونم، کامنت هایی ک من رو یاد خدا میندازه، دلم آروم می گیره. و برای خودم تایم تعیین میکنم ک تا این موقع کنار عزیزانت باش بعد از اون دلم پر میکشه ک بیام و روی شخصیتم توی تنهایی خودم در سکوت خانه خودم بشینم و با خدایم حرف بزنم.

خدا چه کردی ک حال خوب کن اصلی ام تو شدی، این چه رازیه ک هرجا برم با هرکه باشم باز دوست دارم برگردم پیشِ خودت، برگردم و در تنهایی و سکوت خودم با تو باشم، هیچ نگم، برم در خیالاتم با تو سیر کنم. این توحید و عشق ب تو چه لبریزم از عشق کرده ک گاهی میگم خدایا این همه عشق، محبت و احترام از اطرافیان و حتی انسان های غریبه مگر من چه کار کرده ام برای این عزیزان، و گاهی شرمنده میشم ک من آنطور ک باید قدردان زحمات و حضور عزیزانم نیستم.

با خودم و اطرافم بیشتر در صلح قرار گرفتم، آرام تر هستم، خواسته هایی دارم و نشانه هایی از اون رو هر روز می بینم، خدا ب من احساس لیاقتم را یادآوری کرد، اون میدونه ک من لیاقت چه فردی رو دارم ولی من لیاقت واقعی درونم رو پیدا نکرده بودم، این روزها بیشتر با خودم عششق میکنم، با خودم بیشتر لذت میبرم، وقتی جلوی آینه میرم واقعا از چهره ام لذت میبرم، و بارها ب خودم میگم از خداتم باشه ک چنین گوهر کمیابی بیاد تو زندگیت، چون حضور من کافیست، حضور آرامش بخش من کافیست، چون دیده ام افراد کنار من چه احساس خوب و آرامی دارن، چون من بلدم آرام باشم، درصلح باشم، حرف های چرت نزنم، بشنوم و اجازه بدم افراد خودشون باشن، قضاوت نکنم کسی رو، از کسی از زندگی و کارهای کسی صحبت نکنم.

میدانم وقتی ب خواسته ی روابط فوق العاده هم برسم باز بیشتر عاشق خدایم میشوم تا بنده اش، باز اشک هایم بیشتر میشود، پیش تر فکر میکردم او می آید و خدایم را از من می گیرد، می آید و وقتم را می گیرد ک روی خودم کار کنم، مدار من را پایین می آورد.  این ترمزی بود ک حتی نشانه های روابط رو هم نمی دیدم.

پیش تر حتی خجالت می کشیدم از خدایم درخواست روابط عاشقانه ‌کنم، چون فکر میکردم اون فرد مانعی بین من و خدایم میشود، وقتی او در زندگی ام باشد خدا را فراموش میکنم.

فکر میکردم مشرک میشوم و جای خدا می نشیند در قلبم.ولی خدایم مرا آگاه کرد و گفت اون فرد منم ک در زندگی تو تجلی می یابد، من ب تو عشق می ورزم، تو با دیدن او یادِ من میکنی و ب من نزدیک تر میشوی، تو با دیدن او در زندگی ات قلبت گرم میشود و سپاسگزارتر می شوی، وقتی او در زندگی ات بیاید نه تنها از من دور بلکه ب من نزدیک تر میشوی، بلکه بیشتر عاشق من میشوی، چون او نعمتی از سمت من است برای تو.

او هدیه ای است از طرف من برای تو، و تو هدیه ای خواهی بود برای او. و دوست دارم خدایم بچیند، دوست ندارم حتی در ذهنم درگیر انتخاب آدم ها شوم، چون ب جهان فرکانسی اش ب عدالتش ایمان پیدا کرده ام، همانطور ک انسان های قبلی نمیدانم چطور ولی خیلی نایس و تمیز از زندگیم رفتن. مهم نیس مغز من میخواست با اونها باشه مهم نیست ک اون فرد عاشق بودن با من باشه، دستِ ما نیست، دستِ عدالتِ خوشگل جهانش هست، و من باااارها سپاسگزار این عدلش هستم ک مرا نجات داده و چیزهای نامناسب از بغل من رد شده، ب من برخورد نکرده از کنارِ من رد شده.

خدایم ب من گفت روابط عاشقانه و وقت گذراندن با اون فرد عبادت توست، پس وقتت تلف نمی شود، تو آمده ای ک لذت ببری پس بودن با او لذت میدهد ب تو و احساس خوب در توبیشتر میشود و در نتیجه اتفاقات قشنگ تری برایت بوجود می آید.

شما دو انسان سپاسگزار و صدق بالحسنی خواهید بود ک مرا درکنار هم بیشتر یاد میکنید، ک باعث رشدِ شخصیت یکدیگر می شوید، دنیای تان رنگی تر می شود، عاشق این دنیا و زیبایی هایش می شوید، بالِ پرواز یکدیگر می شوید، امیدِ هم ایمان هم دیگر می شوید، قراره با دیدن من با یادآوری چنین نعمتی در زندگی هم اشک های سپاسگزاری تان فرو ریزد. و این یعنی نزدیک تر شدن ب خدایم، و این یعنی رشد، یعنی بزرگ شدن ظرفم.

استادجان قبلا خودم را لایق فردی هم مدارِ خودم نمی دانستم، باور کمبود داشتم، ولی دیدن رابطه ی شما و عزیز دل تان استانداردهایم را بالا برد، و البته استانداردهای بهبودِ شخصیت خودم. یعنی ب من گفت چنین فردی میخواهی؟ پس خودت را لایق چنین فردی کن، لایق یعنی چ؟ یعنی تغییر شخصیت ات، و اگر شخصیت تو تغییر کند تو لاجرم در مدار انسان های باکیفیت قرار خواهی گرفت، تو فقط روی بهبود شخصیت ات، روی باورهای محدود کننده ، و احساس لیاقتت کار کن، خودت را لایق فردی بدان ک از او یاد بگیری، ک استادِ زندگی ات شود، ک مثل مریم جان در رفتارهایش دقت کنی و شجاعت و هدایت و توحید را در زندگی اش ببینی

خانم شایسته عزیز من از شما یاد گرفتم آرام باشم، وقتی استاد از شخصیت آرام و درصلح شما میگفتن سعی کردم خودم را شبیه شما کنم، خانمی باشم انعطاف پذیر و تایع شرایط و نه اینکه غر بزنم و حرف های سرزنش کننده بزنم، بجای سرزنش آرام باشم و از دل اون تضاد خوبی هاشو ببینم و بگم خداروشکر اون تضاد باعث شد سپاسگزارتر باشیم و قدر این تریل زیبارو بیشتر بدونیم، بیشتر سکوت کنم و کمتر قضاوت، خودم رو بی عیب و نقص ندونم سعی در قضاوت کسی نداشته باشم، خط کش ادب کن دستم نگیرم، آرام باشم و بیشتر سکوت کنم و این آرامش من باعث میشه افراد لذت ببرن از کنارِمن بودن. این ویژگی یک شخصیت بزرگ از ما می سازه، منعطف باشیم، همکاری کنیم، شاد باشم، ذوق داشته باشم برای دیدن زیبایی ها، خداروشکر ورد زبانم باشه، سکوت کنم و زود قضاوت نکنم و بزارم خدا هدایتم کنه، ببینم پلن خدا چی بوده، حتما خیریتی بوده آروم باش و زود قضاوت نکن.

خدایا شکرت برای چنین الگوهایی در زندگی ام، من شاد بودن را از شما یاد گرفتم، من انتخاب کردم ک شادی را در خودم بوجود بیاورم، من انتخاب کردم ک شخصیتم رو بهبود بدم چون ب من آرامش میده، چون دیدن فایل های شما ب من آرامش میده، حسِ خوب میده، وقتی فکر میکنم من یک خانه ای گرم و صمیمی دارم ک هروقت میرم اونجا حالم عااالی میشه خیالم تخته، خیالم جمع عه، قلبم شاد میشه. و من از دیدن مستندهای شما یاد گرفتم حتی از پرواز یک پروانه هم شادبشم و لبخند رو لبام بیاد و هرجا میرم پروانه ها منو پیدا میکنن ک منو خوشحال کنن و من رو یاد خدا میندازن، حضور خدا رو حس میکنم، با چشم هام دنبال شون میکنم و غرق شادی میشم و این زندگی واقعی عه، و افتخار میکنم ب خودم ک با دیدن یک پروانه شاد میشوم نه با عوامل بیرونی، چون این شخصیت وابسته ب هیچ مکان خاصی نیست ک شاد باشه وابسته ب شخصیت صدق بالحسنی اش هست ک هرجا بره زیبایی و مهربانی رو پیدا کنه، این شخصیت وابسته ب حضور کسی نیست ک ب او حس خوب بده عشق بده، چون او از درون پر هست، او حالش با خودش و خدایش عالی بوده، هست و خواهد بود و چه نعمتی بالاتر از حضور خدا در قلبم!؟

دوست تان دارم قدردان حضورتان در زندگی ام هستم، الهی شکر.