سفر به دور آمریکا | قسمت ۵۴

سلام به این خانواده شاد

مهمترین درسی که از این فایل گرفتم این بود که شادی مساوی با سپاسگزاری یا کامل کننده سپاسگزاریه ، شادی نهایت تشکر از خداست ، چقدر شماها شاد هستید ، چقدر احساس شاد بودن را به خدمت گرفته اید و چقدر درست از این احساس استفاده می کنید …

ذوق برای نور ، حرکت به سوی نور …..

پس اشکال از منه ، اشکال از منه که ذوقی ندارم برای نور ، وگرنه خورشید همه جا هست …… استاد استاد استاد …..

تو من را با شادی های کوچکت خجالت دادی ، بخدا خجالت می کشم از جهانی که هر روز آغوش به رویم می کشد و من با هزاران توقع چشم به رویش باز میکنم ….تو باعث شدی که من از خودم بپرسم مگر من برای جهان چه کرده ام ؟ به چه چشم نگاهش کرده ام ؟ با کدام باور به قضاوتش برخاسته ام ؟ بابت سفره هایی که پایشان نشسته ام و خودم را با نعمت هایشان سیر کرده ام چند بار تشکر کرده ام ؟ نسبت به باران رحمتش چه باورهایی ساخته ام ؟ به جهان چگونه نگاه کرده ام که اینهمه ازش انتظار دارم ؟ به جز اینکه همیشه با گوشه چشم نگاهش کردم ، و با چشم غره به انتظار و توقعش برخاستم ، چه کردم ؟ اگر کسی با خودم اینگونه رفتار کند چه می کنم !!!! عجب صبری خدا دارد !!!! ….. ولی من دیدم که شما از برگ ، از درخت ، از جاده ای متصل به نور لذت میبرید ، آنقدر لذت میبرید و شکرگزاری میکنید که چشمان من را وادار می کنید که جور دیگری ببینند ، نگاه من را به « برگ » تغییر میدهید ، خدایا برگ همان برگ است اما نگاه‌ها متفاوت است ، و شما یاد گرفته اید متفاوت نگاه کنید ، البته نگاه شما به حقیقت نزدیک است و این منم که متفاوت نگاه میکنم ؛ و برگ تنها استعاره ایست برای حقیقت تمام چیزهایی که شما جور دیگری می بینید و من یاد نگرفته ام مانند شما ببینم ، و میدانم که تا مانند شما نبینم هرگز نمیتوانم مانند شما رفتار کنم و جهان مانند شما جوابم را نمی دهد …..

این فایل برای من یک درس بسیاااااار بزرگ داشت که به تمام آفریده های خداوند درست نگاه کنم ، از کنار حتی یک برگ کوچک بی توجه نگذرم ، به گلها سلام کنم ، و مثل مایک با دستانم نور را به آغوش بکشم و بعد به سویش حرکت کنم ….. نمیدانم …..هرکس دلی دارد و در هر دلی محتوایی نهفته است ، شاید حرفهای من را فقط خودم بفهمم ، شاید بعضی ها فکر کنند من شلوغش میکنم اما باور کنید من در شرایطی این تصاویر را دیدم که شدیدا به آنها نیاز داشتم و شدیدا از آنها درس گرفتم ، درس سپاسگزاری و قدردانی ….

بعد از این با طبیعت و حتی با یک گلدان و شاید حتی با مدادی که فرزندم مشق می نویسد مهربان خواهم بود …. بعد از این بخاطر تمام خوشبختی ام سپاسگزار خواهم بود …. بعد از این به شیارهای کوچک یک برگ ، به نوری که از لابلای شاخه ها می آید ، به گلبرگ های رنگی گلها و به آسمانی که دستش در دست زمین است توجه میکنم …. مرا عیب نکنید بخاطر حرفهای کودکانه ام ، من هرگز با دستم نمی نویسم ، مرا قلبم وادار به نوشتن میکند ، من بخاطر نادانسته هایم خودم را سرزنش نمیکنم چون هرگز کسی بمن یاد نداد که با چیزهای کوچک شاد شوم ، یقین دارم که اگر برای برگ ذوق میکردم میکردند میگفتند دیوانه است همانطور که وقتی دانه ای برنج در مسیر مورچه می‌گذاشتم و او آن را بلند میکرد و با خود میبرد و من ذوق میکردم ، می‌گفتند دیوانه است …. اما من نمی دانستم که تا چه حد از آنها عاقل ترم ….. من با دیدن زندگی تو ، استاد عزیزم ، کم کم دارم به گذشته ی شاد و زیبای خودم بر میگردم ، به اصل خودم ، به جایی که روح بر من حکومت میکرد ، به جایی که زندگی من و مورچه باهم یکی بود ، من در دنیای خودم شاد بودم و باور داشتم شادی تمام زندگی ست نه حتی جزیی از آن ….. دوست ندارم تمامش کنم ، آنقدر از سبک زندگی شماها لذت میبرم که دلم می خواهد داد بزنم و به تمام آدم های زندگیم بگویم که شماها همه تون اشتباه میکردید ، دلم می خواهد داد بزنم و بگویم زندگی همان چای و نون و پنیری بود که بابتش تشکر نکردید ، زندگی همان لحظه ای بود که سبزی پاک میکردید ….. زندگی تمام لحظه هایی بود که با بی توجهی به داشته هاتون تلخش کردید …. زندگی قلبی بود که خودش کار خودش را میدانست و بی هیچ منتی سالهای سال در قلبتان تپید ….. زندگی دستان مهربان مایک است که برای مسیر خورشید تونل میسازد ….

و دلم می خواهد بابت تمام آنچه از این فایل یاد گرفتم و بابت اینهمه زیبایی که دیدم و بخاطر رفتار آدم‌های این فایل که سراسر لذت از تمام لحظه هایشان بود از باعث و بانی آن یعنی خانم شایسته عزیزم تشکر کنم که مانند خداوند از فضل خودش و بی هیچ چشم داشتی به ما میبخشد ….. سپاسگزارم خانم شایسته عزیزم

سلام الهه جان

امیدوارم سایه خداوند همواره بر زندگیت جاری باشد ، آنچه از دل برآید بر دل نشیند