سفر به دور آمریکا | قسمت ۵۸

سلام استاد عزیزم

سلام مریم نازنینم

خدای من شکرگزارتم که اینجام و بار دیگه می نویسم. دو روزی بود که کامنت نذاشتم. این قسمت رو پریشب دیدم اما از شدت خستگی نتونستم چیزی بنویسم و خوابم برد. دیروز تشنه آگاهی و هدایت و عمل لابه لای کارها تو سایت فایل می دیدم یا از تو گوشی به وویس ها گوش می دادم و این فشار روم بود که وای ننوشتی کامنت نذاشتی. وای امروز سفرنامه ندیدی. و بعد متوجه نکته ای شدم. که دارم با استرس و ی جورایی نگرانی به این قضیه مقدس برای خودم نگاه می کنم. انگار که دارم خودمو توبیخ می کنم و مثل خیلی وقت ها که انگار فقط منتظرم کار اشتباهی از خودم ببینم و خودمو سرزنش کنم ،‌ تمرکزمو دارم می ذارم رو سرزنش و نگرانی. با خودم گفتم این همون عزت نفسه این همون لایه ای که باید بیشتر و بیشتر رو خودم کار کنم. من که دارم فایل می بینم و گوش می دم. من که دارم سعی می کنم قوانین رو عملی در حد مدار کنونی خودم با درک فعلی خودم انجام بدم پس دیگه چرا خودمو سرزنش می کنم؟ مگه غیر اینه که این نجواهایی که تهش اضطراب و نگرانی و ترسه نجواهای شیطانه و مگه غیر اینه که هدایت خدا همیشه قلب رو آروم می کنه؟ پس به خودم فرصت دادم و به خودم اجازه دادم که بمونم و با احساس خوب بنویسم و دیگه هر بار ببینم که نجوایی میاد دست نگه می دارم . من اینجام که بیشتر با خدای زیبام باشم که نتیجش آرامش در تمام جنبه های زندگیمه. پس اجازه نمیدم به ذهنم که این فرکانس رو به این راحتی و اینقدر زیرپوستی خرابش کنه!

و حالا اینجام و دوست دارم از همین فایلی که پریشب دیدم بنویسم. چون زیبایی هاش و نکته هاش انقدر بود که باید بنویسم تا در ناخودآگاهم ثبت بشن.

اینجا تو همون قدم اول باز هم منظره بی نظیر از شهر و آسمون آبی و ابرها . چقدر شهرهای با این فضای باز رو دوست دارم.

خدای من شکرت.

و بعد دوباره کلاس آموزش عشق و احترام داریم. من قربون شما بشم که اینقدر قشنگید آخه.

حرف مریم جون دوباره تلنگریه برای ذهنم و برای یادآوری قانون: « ما داریم میریم پیاده روی. هیچ پلنی نیست. به جز اینکه زیبایی هارو ببینیم ، تحسین کنیم و قدم به قدم هدایت بشیم. » مگه غیره اینه کله زندگی؟ مگه خدا غیر این میگه؟ نعمت های منو ببینید،‌به هر شکلی که می تونید سپاسگزارشون باشید و من راه رو بهتون نشون میدم من هدایتتون میکنم.

خیلی راه دارم تا این باور تو گوشت و پوست و استخونم بره اما عاشق این باورم. عاشق ایمان داشتنم. ایمان یا شاید باید بگم یقین. و برای این درجه از رشد حرکت کردن و مدام آموزش دیدن ،‌زندگیم برام لذت بخشه.

در ادامه استاد میگه « بریم ببینیم امروز چه خبرهای خوبی داریم؟ » قانون انتظار . عملا منتظر خبرهای خوبیم . میگیم به جهان میگیم ما منتظر اتفاق های خوب ،‌خبرهای خوبیم. چقدر این طوری زندگی قشنگه. چقدر امید جریان داره. چقدر همه چیز راحت و آسونه.

مایک هم داره به عشقش میرسه. به بازی کردن و لذت میبره. و چقدر خوبه که بی قضاوت و بی اجبار اون هم به لذتش میرسه. مگه هدف غیره اینه؟ چقدر باید تمرین کنم تا به این باور در عمل برسم که اینقدر چیزی که از نظر خودم درسته رو به دیگران تحمیل نکنم. حتی در ذهنم . مخصوصا در ذهنم. بی قضاوت به مسیر خودم برم.

و بعد به قول دوستمون تو متن انتخابی این فایل‌ ،‌ که آمیخته شدن طبیعت و تکنولوژی کنار هم، که با هم زیبایی رو دوچندان میکنن. بهم خوروندن که طبیعت به به و تکنولوژی اه اه. فقط طبیعت بکر و لا غیر. ولی چقدر خوبه که هم طبیعت بکرو دوست داشته باشیم و هم به خاطر نعمت هایی که تکنولوژی بهمون داده شکرگزار باشیم و حتی از آمیخته شدنشون هم لذت ببریم.

یاد خونه آبشار افتادم. چقدر اونجا رویایی و زیبا بود.

چقدر دراز کشیدن زیر آسمون آبی با اون گوله های ابر تو سایه اون درخت جوون رو اون چمن های سبز آرامش بخش بود. من که نسیم رو که به صورتم می خورد حس می کردم.

از زیبایی مجسمه های دست ساز بشر که ایده و هدایتی از جهان بودن تا زیبایی گل های جورواجور و رنگارنگ که خداوند بهمون امکان پرورششون را داده. و از پسر جوونی که تو صورتش تو چشمهاش تو لبخندش اوج عشقش به نقاشی کشیدنش موج میزد. چقدر انرژی بالایی داشت. چقدر نقاشی ها فوق العاده بود. با یک رنگ همچین نقاشی هایی کشیده بود. یکی فقط سبز یکی فقط صورتی یکی فقط مشکی . دقت کردین ؟ چقدر زیبا بود.

و بعد آدم های دوست داشتنی که مگه میشه به دوربین مریم جان لبخند نزنند؟

وای از اون دختر بچه قند که اون طور با آب عشق بازی میکرد. لحظه ای که دراز کشید و سرشو گذاشت تو آب. از اون همه آرامشش و سبک بالیش من هم رها و سبک بال شدم.

و باز هم ایده و خلاقیت که هم به ثروتمند شدن جهان کمک می کنه هم خدمتی به انسانه برای آسانی و رفاه و لذت. آره منظورم همون کالسکه مانندی که به پشت دوچرخه بسته میشه . خدای من شکرت.

و دوباره کودک درون شیطون استاد. یعنی عاشقشم. وقتی به تونل رسیدیم همون دفعه اول که فایل رو می دیدم دلم گفت الان باز استاد صداشون رو اکو میدن. و همین طور هم شد. و من کلی خندیدم.

این بار که فایل رو دیدم اما جمله مریم جان تو گوشم زد « چقدر زیباست » می دونی گاهی تو مسیری که داری حرکت می کنی به ظاهر دور و برت چیز زیبایی نیست اما تو انتهاشو می بینی . با ایمانت به خداوندی که وقتی میگی من فقط تورو می پرستم و تنها از تو یاری می جویم ، شک نداری تهش چیز خوبی منتظرته. و اون زیبایی رو می بینی. و همین طور میگی چقدر زیباست. و بعد میرسی به اون زیبایی و بعد انگار «‌ دوباره متولد میشی » چون ایمانت و ادامه دادنت تو رو به اون مرحله رسونده و تو قطعا با ایمان تر میشی و صعود میکنی به لول جدید زندگیت.

وقتی که استاد و مریم جان با هم صحبت می کردن ، توجه به سمت زیبایی ها رفت. چقدر این ویو زیباست و چقدر صدای پرنده ها زیباست و زیبایی و زیبایی و زیبایی در درخت ها در آب در استاد نازنین و در آسمان و و و …. ی جورایی که انگار هیچ زیبایی رو از دست ندیم. اومدیم که زیبایی رو بیشتر و بیشتر ببینیم و تایید کنیم.

من از دیدن اون همه زیبایی و از شنیدن اون همگی آگاهی بی نهایت لذت بردم و روحم ی لول دیگه صاف شد. سپاسگزارتونم استاد مهربانم و مریم جان نازنینم برای ثبت تمام این لحظات.

خدای زیبای من سپاسگزار این لحظاتم که اینجا هم هستم و می نویسم و یا حتی فقط در دفترم می نویسم.

دوستتون دارم