سفر به دور آمریکا | قسمت ۶۰

سلام

به به باز هم رستوران و ویوی قشنگ موقع غذا خوردن.

اون شب بیرون رستوران بودین و امروز داخلش.چی بهتر از این، زمانی که غذا میخوری رقص آب و تماشا کنی.

واقعا گلدن تایم بود و چه ترکیب رنگی قشنگی بود.ساختمون های نارنجی و ابرهای تیره آسمون و نورخورشید که با تقلا خودشو حفظ کرده بود یک ترکیب رنگی عالی ساخته بود و جون میداد برای عکس انداختن.

اینو عکاس ها خوب میفهمن،فقط یک عروس و داماد کم داشت که عکس های خفن و توی این نور بگیرن.

و اما یک غروب خورشید بینظیر از لای شاخه های درخت ها زیبایی تصویر و چند برابر کرده بود.

و استاد همیشه راحت که چون سبک زندگی خودشو داره هدایت شد به کشوری که پایه افکار مردمانش خودشون بودن هست.

استاد حرفای شما مطمئنا حرفهای دل همه ما بود چون ما همه از یک فرهنگ و کشوریم و یکسری خصیصه های اخلاقی مشترک تو جامعه بهمون تزریق شده و ناخودآگاه وقتی این پسرهارو دیدیم همگی دنبال همونا گشتیم تو وجود اینها.

واقعا منم نگاه میکردم گفتم خدایا چقدر راحت رفتن یه گوشه کار خودشون و میکنن،بدون هیچ توجهی به اطرافیان. همچنین جالبه مردم هم توجهی ندارن و عجیب نیست براشون و خیلی طبیعیه.

یکی میرقصه و بقیه با تمام وجود تشویقش میکنن بدون ذره ای حسادت.حتی اگر کسی حرکتشو درست نزنه هیچ بینننده ای متوجه این موضوع نمیشه به دو دلیل:

۱_بیننده تخصصی نداره و درست و غلط و نمیشناسه

و دلیل مهم و اصلی:

۲_طرز برخورد دوستان رقصنده باعث میشه تو متوجه اشتباه نشی.چرا؟

چون معمولا ما دیدیم اگر کسی بخواد هنرمایی کنه اطرافیانشون تمام تمرکزشون روی اینه که ازش آتو بگیرن و بعد سریع بلند بگن و همه رو متوجه کنن و به همه ثابت کنن که این کارش ایراد داره و اعتماد به نفس طرف و بیارن پایین و تمام زحمتهاشو به خاطر یک اشتباه ببرن زیر سوال.

ولی توی این جمع به قدری همدلی هست که آدم لذت میبره. تو وقتی نگاه میکنی از هیجان اینها به خودت شک میکنی که مگه این داره چه حرکت هایی میزنه که اینطوری تشویقش میکنن و با خودت میگی حتما من متوجه ظرافتش نمیشم.

جالبه وقتی وسط رقص کلاه رقصنده افتاد زمین سریع دوستش کلاه خودشو از سرش برداشت و داد بهش که تعادلش به هم نخوره و به خاطر افتادن کلاه رقصش ناقص نشه.

حمایتش میکردن و با حرکتهای قشنگ و مرسوم خودشون میرفتن به بدن یکی ضربه میزدن وبا این کار نفر بعدی رو برای هنرنمایی دعوت میکردن.

خیلی دوست دارم ببینم چطور این فرهنگ سالم و توی کشورشون جا انداختن.

یکی از دلایل موفقیتهای این کشور این فرهنگ خوبشونه و واقعا جای حرف نداره.

اینها بی نظیرن.همیشه دوست داشتم اگر در آینده صاحب فرزندی شدم خصوصیات اخلاقی کشوری مثل امریکا رو بهش آموزش بدم.این آرزو از زمانی که خوب و بد و تشخیص دادم با من هست.

شاید یکی از دلایلش دیدن آدم های خارجی بود و رفتار و افکارشون.من اهل فوتبال نیستم،فقط گاهی اتفاقی مربی های فوتبال و میدیدم و حرفاشون و میشنیدم با خودم میگفتم چقدر اینها ساده اند.یکم بزرگتر شدم متوجه شدم ساده نیستن صادقن و چون هیچگونه رند بازی و مکر و حله تو حرفاشون نمیبینی فکر میکنی ساده ان.بعد فهمیدم اینها درستن و رفتار جامعه ما اشتباهه.

این یعنی اینکه مطمئنا یکی از خواسته های اصلی من این مورده و تضادی که توی کشور خودم که عاشقش هستم وجود داره،فقط داره این و به یادم میاره که این خواسته قبل از تولد تو بوده.

و البته این و داره تو وجودم نشون میده که من فکر میکردم نمیتونم خودمو عوض کنم و یک جورایی ناخواسته افتادم تو دل این ماجرا ولی میتونم یکی دیگه رو جوری که دوست دلرم پرورش بدم.این یعنی تسلیم شرایط موجود شدن و یکی دیگه از باورهای اشتباهم خودشو نشون داد.

نگاه کردن به این فایل ها خیلی داره زندگی من و متحول میکنه.خیلی موشکافانه خودم و زندگیمو گذاشتم زیر ذره بین و بررسی میکنم.

سپاس از شما