سفر به دور آمریکا | قسمت ۶۰

سلام مجدد به همه دوستان عزیز

میگم مجدد ،چون دیروز برای این بخش نظر گذاشته بودم اصولا از وقتی همسفر این گروه بینظیر ، صاف و صمیمی شدم پیش میاد که اگه وقتم اجازه بده یه گریز دوباره بزنم و باز فایل رو ببینم و از نظرات سایر عزیزان بهره مند بشم ، بنحویکه در حین خوندن بعضیها یه دفعه یه ایده عالی به ذهنم خطور میکنه و اون شهود یا آگاهی رو به محض اینکه بتونم در دفترم یادداشت میکنم

امروز همین جور داشتم فایل رو با دلم مرور میکردم و یه ذوق زیر پوستی وجودم رو فرا گرفت و ناخودآگاه روی یه نامه اداری که زیر دستم بود ، نوشتم :

We have to celebrate every day

وقتی بخودم اومدم ، اولش یه کوچولو هول شدم اما بلافاصله حسم رو خوب کردم و گفتم بهتر از این جمله نمی تونست که روی این کاغذ بشینه

دوستان برای من که همینه ، این سفرنامه آروم آروم مثل یه چشمه راهش رو تو وجود ما باز کرده و راه اتصال ما رو به دریای بزرگ رحمت خدا فراهم کرده ، جوری شده که در پس هرچیز بجز لطف خدا نمیتونم چیز دیگه ای رو ببینم و مگه این دستاورد کمی هستش

در سکوت و خلوتم با خودم حواسم به افکارم هست ،که مبادا آب وجودم گل آلود بشه ، ممکنه اون سمتی هم برم اما سریع خودم رو جمع و جور میکنم و باز به لطف خدا میتونم کلی قشنگی ، خیر ، برکت و روابط عالی ببینم

تا همین چند وقت پیش گریه هام از سر استیصال و عجز بود الان جنس اشکم هم فرق کرده ، می رم که دستم رو بشورم بابت آب از خدا تشکر میکنم و می رم تو این فاز ، یه آن بخودم میام و میبینم اشکه که داره از چشمام سرازیر میشه اما جنسش فرق میکنه

از نوع سپاسگزاریه

از نوع اینکه خدا چقدر منو دوست داری و شرمنده میشم و انگاری که بارون همه جا رو تلطیف میکنه منم همین حال بهم دست میده

تا ۳ هفته پیش چقدر برای دیدن این سفرنامه ،مقاومت داشتم و خودم متوجه نبودم ، پیش خودم می گفتم حالا که چی عین آمریکا ندیده ها راه افتادن ، هی خونه و ماشین به رخ می کشن و …

که چی برن رستوران و سوار تاکسی بشن فیلم بگیرن

استاد و مریم عزیز واقعا عذر میخوام اما باید می گفتم و نجوای ذهنی رو در نطفه خفه میکردم

غافل از اینکه در هر کار بظاهر کوچیک هم میشه زیبایی دید میشه تخمه بو داد و لذت بردن و عالیترین فرکانسها رو ساخت

میشه پله rv تعمیر کرد و لذت بردن و دست خدا رو که فقط برای کمک و تصحیح وضع اومده ، دید

میشه حرفی نزد و در سکوت با خدا عشقبازی کرد

و حالا این من جدید که انگار همیشه همین بودم چقدر همراه شده ، اصلا انگار واقعا با شما هستم ، استاد رو میبینم که فارغ از کون و مکان و قضاوت راحت روی چمنها دراز کشیدن و بخشی از شکمشون از زیر تی شرتشون بیرون زده ، می خندم نه خنده تمسخر بلکه خنده شوق از اینکه چقدر یه نفر میتونه خودش باشه

خدایا شکرت

خدایا شکرت

خدایا شکرت برای هدایتم به اینجا ، شاید خود الانم و خواسته هام خیلی با یکماه پیشم متفاوت باشه اما انگار خدا نمی خواست کاخ آرزوهایم رو بر روی یه جای سست بنا کنم و بدین وسیله بهم اجازه ، جسارت و توان درهم کوبیدن خود قبلی رو داد تا از خاکسترم دوباره گر بگیرم

ممنون و سپاس از شما عزیزان که در و تخته شدین تا خواست خدا رو در این گروه محقق کنید

در پناه الله یکتا احسن الحال رو داشته باشید

سلام دوست عزیز

بسیار عالی تقسیم بندی کردین هرچند هر کس با توجه به مسیری که اومده ، بخشهای خودش رو داره اما مهم اینه که اول شناسایی رو انجام بدیم تا راحتتر بتونیم قدمهای بعدی رو برداریم

کتابهای استاد هم عالی هستن

خصوصا وقتی بعد از یه مدت بازم خونده میشن چون آگاهیها بالا رفتن جور دیگه تاثیر می ذارن

موفق باشید