سفر به دور آمریکا | قسمت ۶۴

به نام آن کس که منوتوراافرید.

سلام به خانواده دوست داشتنی عباس منش .وهمه ی دوستای گل وقشنگم.

خیلی برام جالبه که هرجا میریدوهرجایی که توقف می کنید،انقدزیباوعالی هستن .جدا،آدم ازدیدن این همه زیبایی ومهمترازهمه مکانی بارامش ،سیرنمیشه .

می‌دونم که همیشه نتیجه فرکانسهای مثبت خودتون راازجهان ،می گیریدکه به سمت وسوی زیباییهاهدایت می‌شید.

دیدن ابرهاتو،آسمون یکی ازفوق العاده ترین ،زیبایی هاییه ،که میشه گفت آدم ازدیدنشون سیر نمیشه.

دیدنشون ،واقعن آدموبه وجدمیاره .

چه جالب بود،برافراشته بودن پرچممون توکشوری که به ما گفتن دشمن شما هستن .خیلی تحسین میکنم این فرهنگشونو،که همه ی پرچمها رابه خصوص برای ما ایرانی ها راهم به احتضاض کشیدن بدون تعصب خاصی.

حالاتوکشورمابیاوببین ،بقدری تعصب رواین موضوع دارن که ،فرهنگ وعقایدوسیاست ودین ومذهب راتویه چارچوب ،می بینن وهیچ کجاحتی اجازه ی ،زدن پرچم کشور آمریکا رانمیدن .تازه روز۱۳آبان راداریم که وظیفه ی هردانش آموزیه که این پرچم رابسوزونه.ومتاسفانه ،این ینی ادای احترام وخدمت به کشورت😔.

بله مااینطورقدرت خودمونونشون میدیم،آمریکایی هافکرکردن کین🤕بگذریم …..

اجرای موسیقی زنده که خودش پیامهای زیادی داشت.

آزادی که توکشورمامعنای خاصی نداره.

تجاوزنکردن به حق و حقوق شخصی کسی ،اینکه هرکی هرطورکه دوست داره هس بدون اینکه موردآزاریااذیت کسی قرار بگیره .ینی جنبشون برای هرکاری خیلی بالاس .این مسئله ی کاملا طبیعی فرهنگ یک کشور،میتونه باشه .ماچون ازاین فرهنگها نداریم ،توکشورهای دیگه که می بینیم،برامون جالب میشه.

روابط عاشقانه ویک رابطه ی خوب ،توهرکدوم اززوجینی که دیدیم،موج میزد.

واکنش وعکس العملهای خوب دربرابر دوربین مریم جون .چه حس خوبی را منتقل میکردن .میتونستن بی تفاوت باشن .دمشون گرم به نظرم خیلی با عاطفه وبامحبت بودن .

اجرای موسیقی زنده و همراه شدن با موزیک ،خودش لذت بینظریه ،که اونم آزاده.

آخه اگه همچین موسیقی ای توکشورمابرپابشه،حتمن توچارچوبی هس که اونا تعیین میکنن که تاچقدازبدنت انعطاف بگیره .ازسرجات نبایدبلندشی.بقیش دیگه گناه وخطاس .

استاد این چیزاراکه میبینم ،واقعن تاسف میخورم برای این نگاه مردمم .

که بااین باورهاشون همیشه افکارمارابه جاهای منفی بردن .چون همیشه این سوال برای ماپیش میادکه چرا؟چرانبایدما،آزادباشیم .درحالیکه میدونیم این مسیر واین راه ،حس بدبهمون میده .

به قول استاد،مانمی تونیم جایی راتغییربدیم ،بایدباتوجه به خواسته هامون ،به جاومکانی هدایت بشیم که احساس آرامش وآزادی داشته باشیم .

به خاطر آزادی ،هیچکی به هیچکی کاری نداره ،حالاماباشیم فقط نگاهمون به این و،اونه.

کلی عقبیم .وچقدرچوب این چارچوب‌ها را خوردیم .

هر کشوری اگه چارچوبی هم داره ،مسائلی هستن که به عموم جامعشون برمی گرده ینی قوانینی دارن که کسی خسارت به کسی نزنه.ولی چارچوبهای ماشخصی هستن وتوبه زوربایداونهاراانجام بدی.

طبیعیه که هرکسی،به هرطریقی به کسی درملاعام خسارت بزنه ،بایدجریمه بشه.اگه کشوری هیچ قوانینی نداشته باشه ،هرج ومرج بوجودمیادوغیرقابل کنترل میشه.

منتهی برای ماتاکیداجرای قوانینمون بیشتر دخالت توکارای شخصیه.

نمی‌دونم شایدم من اشتباه میکنم .

من که نبایدمنتظرتغییراونهاواین جوامع باشم .بایدخودموتغییربدم که به جاهایی که دوست دارم هدایت بشم .این چیزایی که گفتم در مقایسه با چیزی بود که دیدم واگرنه من این چیزاراتوکشورم پذیرفتم وسعی میکنم توجهی نکنم که احساس بدی بگیریم .

خوشگلا مرسی ازهردتون

دیدن اتفاقات سفرتون ،اطلاعات و معلومات مارابالامیبره .ممنون که مارا همراه خودتون می کنید.

سپاس🙏🙏🙏