سفر به دور آمریکا | قسمت 66

سلام

خانم شایسته، وقتی راجع به کشاورزی که سبزی قرمه ها رو کاشته صحبت کردید، من یاد خودم افتادم که دیشب داشتم به موضوعی مشابه فکر میکردم. نکته این بود که کشاورز شاید فکر نمیکرده که مشتری نهایی این سبزیها در امریکا باشه. اون هیچ تصوری از مسیری که قرار بوده سبزیها طی کنن نداشته، همونطور که ما تصوری از جزئیات مسیر اهدافمون نداریم. از اونجایی که من دارم این باور رو میسازم که خدا از راههایی که فکرش رو نمیکنیم ما رو به سمت خواسته هامون میبره، دیشب داشتم تو زندگی خودم دنبال نمونه هایی میگشتم تا این باور رو در ذهنم قوی تر کنه.

یادم اومد وقتی که نوجوان بودم یک کتاب از پائولو کوئیلو خوندم و این خواسته برای من ایجاد شد که یک روز کتابی بنویسم که ترکیبی از قصه با زبان ساده و آموزه های کاربردی روانشناسی برای مردم باشه. این خواسته خیلی غیرمنطقی به نظر میرسید چون من نه نویسنده ی کتاب بودم و نه روانشناس! من فقط تو وبلاگم دلنوشته مینوشتم. اون روزها من به جزئیات خواسته ام فکر نکرده بودم. اگر از من میپرسیدید چطور ممکنه چنین کتابی بنویسی، میگفتم «نمیدونم» اما چند سال بعد واقعا چنین کتابی نوشتم.

ماجرا اینه که چند سال پیش من استرس زیادی داشتم و یک روز به دوستم گفتم: یک روانشناس میشناسی که به من معرفی کنی؟ و دوستم روانشناسی حرفه ای و کاربلد رو به من معرفی کرد. در همون ماه های اول مشاورم به من یک تمرین نوشتاری داد. من باید جواب یک سوال رو تو خونه مینوشتم و جلسه ی بعد برای مشاورم میخوندم. چیزی که من نوشتم فقط جواب یک سوال نبود، بلکه سعی کردم کلمات و جملات بهتری رو در کنار هم بچینم چون از این کار «لذت میبردم». جلسه ی بعد، متن رو برای مشاورم خوندم و ایشون، ضمن اینکه تحلیل روانشناسی رو انجام میداد، چندین بار قلم من رو تحسین کرد و کاغذ رو در پرونده ی من نگه داشت.

چند ماه بعد، ایشون به من پیشنهاد همکاری برای نوشتن کتابهای روانشناسی داد. خواسته ی ایشون این بود که مطالب روانشناسی رو به صورت کاربردی و به زبان ساده برای عموم مردم بنویسه ولی این کار رو به تنهایی نمیتونست انجام بده. میگفت: من فقط بلدم مطلب علمی بنویسم و از ادبیات، به خصوص ساده نویسی سر در نمیارم. ایشون روانشناسی بود که به یک نویسنده نیاز داشت و من نویسنده ای بودم که برای رسیدن به آرزوی دوران نوجوانی ام به یک روانشناس نیاز داشتم! میبینید چقدر قشنگ خدا ما رو به سمت هم هدایت کرد؟ من هر بار که این ماجرا رو مرور میکنم، شگفت زده میشم :) خدا رو شکر

البته در اون روزها من آرزوی دوران نوجوانی ام رو تقریبا از یاد برده بودم اما خدا از یاد نبرده بود! چون خدا یک سیستم منظم آفریده و هیچ فرکانسی در جهان گم نمیشه! قرار شد که محتوای علمی رو به زبان ساده بنویسم. در واقع، در شروع کار من فقط ویراستار بودم، نه نویسنده. چند هفته بعد، در حالی که مشغول ویرایش بودم، ایده ای به ذهنم رسید که میتونست کتاب رو خیلی روان تر و جذابتر کنه. ایده ام رو به تیم روانشناسی گفتم و قرار شد که نمونه ای بنویسم. نمونه رو نوشتم و برای تیم خوندم. همه ی اعضای تیم ایده ی عالی من رو تحسین کردن و من از اون روز ویرایش رو متوقف و بازنویسی کتاب رو شروع کردم. الان که دارم مینویسم، دو کتاب با بازنویسی من چاپ شده و در بازار به فروش میرسه. من به اون آرزوی مبهم و تقریبا فراموش شده ی دوران نوجوانی ام رسیدم. وقتی از دوستم پرسیدم که آیا روانشناس خوب میشناسه، فکرش رو نمیکردم که دارم به خواسته ام نزدیک میشم! من فقط میخواستم به کمک مشاور، استرسم رو کنترل کنم. واقعا جالبه!

در قرآن نوشته شده که خدا از راه هایی که فکرش رو نمیکنیم، به ما نعمت میده(نقل به مضمون کردم. شماره ی آیه و سوره رو نمیدونم) یادم باشه که این قانون برای همه ی خواسته های من کار میکنه و استثنا نداره. چنین یاد کردنی دل آدم رو آروم میکنه. به قول قرآن: «تنها با یاد خدا دلها آرام میگیرد.»

یادم باشه…. یادم نره!

خانم شایسته ی عزیز، ممنونم که با صحبت کردن درباره ی سبزی قرمه، غیر مستقیم این آیات و این ماجرا و این قانون رو به من یادآوری کردید.