سفر به دور آمریکا | قسمت 67

سلام به همه عزیزای دل

استاد من فقط عاشق اینم که با رکابی ارتشی رفتین توی رستوران … من هر چی نگاه میکردم همه لباسای تقریبا رسمی پوشیدن … اعتماد به نفس واقعا تا کجا و ترس نداشتن از قضاوت شدن و تایید دیگران و زندگی شخصی تا کجا? قضاوت نکردن مردم واقعا تا کجا … این که هر کسی هرجور راحته و دوست داره زندگی میکنه … و البته مریم شایسته عزیز که واقعا فرقی نمیکنه کجا داره میره اما دوربین همیشه در حال فیلم گرفتنه … در حقیقت این کار هم اعتماد به نفس بالایی میخواد جدا از هدایت شدن که خودش اعتماد به نفس بالایی میده که خدا منو به این سمت هدایت کرده و همه چیز محیاست.

ممنونم که این همه زیبایی و آموزه های واقعا ناب که در طول زندگی خیلی هاشون از چشم تیز بین خیلی از ماها دور میمونه اما اینجا همه رو یکجا میشه دید و خوندن کامنت بچه های سایت زیر هر قسمت از این سفر نامه واقعا بی نظیره … یه وقتایی به خودم میگم چه خدای درون فوق العاده دارن بچه ها و چه نویسنده هایی هستن که این همه نکات و نقاط مثبت و بی نظیر از چشمشون دور نمیمونه …

چقدر فوق العادست که محل های خاصی برای ورزش والیبال ساحلی وجود داره به این فکر میکنم که اگر امکان وجود همچین محل هایی در جاهای مختلف باشه چقدر افراد میتونن جذب این رشته بشن و چقدر شادی و لذت به زندگی همه وارد میشه.

چقدر این پل و این شهر و این رودخانه در شب زیباست واقعا نمیشه روز و شب همین یه منطقه رو از لحاظ زیبایی و دیدن نکات مثبتش با هم قیاس کرد هر کدوم زیبایی خودش رو داره و چقدر روز و شبش رنگ و بوی متفاوتی داره …

دارم فکر میکنم که یه زمانی تکنولوژی و نعمت برق همه جا و به این شکل نبود و مردم از این همه زیبایی و به اشتراک گذاشتنش محروم بودن اما الان به لطف همین اختراعات که از دل تضاد ها و کمبود ها بیرون اومده چقدر همه چیز فرق کرده و میشه جور دیگه ای به دنیای اطرافمون و زیبایی هاش نگاه کرد.

چه گل های زیبایی چه طبیعت نابی چه رودخانه ای و چه خدایی که روز و شبش هر کدوم زیبایی های خودش رو داره و همه به عنوان نشانه ای میان که نکاتی رو به ما یاداور بشن و چراغ راه ما در مسیر زیبای زندگی به سمت هر انچه از خوبی ها ، سلامتی ، ثروت و هر چه نزدیکتر شدن ما به خداوند باشن.

استاد عزیز و مریم شایسته مهربان ممنونم بابت به اشتراک گذاشتن این حجم از خوبی و زیبایی ?

در پناه خدا