سفر به دور آمریکا | قسمت ۶۹

سلام و درود فراوان بر جناب استاد عباس منش عزیز و خانواده محترم و علی الخصوص سرکار خانم شایسته که انصافا با عشق به گسترش آگاهی ها کار بس بزرگی رو انجام می دهند و سلام بر تمامی اعضای این گروه الهی

راستش با دیدن این قسمت و نکته های ظریفی که سرکار خانم شایسته و دیگر عزیزان با نکته سنجی به اونها اشاره کردند من هم ضمنا تشکر و سپاسگزاری از شما و خداوند رزاق که این فرصت را در اختیار ما قرار داده خواستم یکی دونکته رو اضافه کنم ،البته فرصت نکردم تمامی دیدگاه های این قسمت رو مطالعه کنم و امیدوارم مطالب تکراری را عنوان نکرده باشم. در یک بخش خانمی مشاهده میشود که زمان نگاه کردن به تصاویر دو دست خود را پشت گردن خود قرار داده شاید در حالتی از یاس و نامیدی و تعجب از آگاهی یافتن از وقایع جنگ و چرایی بوجود آمدن آن و چقدر این احساس در آن فضای آرام و زیبای موزه که هیچ نوع اثری از خشونت،نگرانی و ویرانی وجود ندارد،غریب است ،تضادی عجیب که ما را به این فکر وامیدارد که چقدر ما باید شکرگزار پروردگار باشیم که در زمانی زندگی میکنیم که اثری از جنگ نیست و این آرامش و سعادت و خوشبختی ،امنیت و نعمت های روز افزون روباید لحظه به لحظه به خودمون یادآوری کنیم.در صحنه ای دیگر قسمتی از متن برادران رایت به نمایش درآمد(قسمت EARLY FLIGHT) که در آن میگویند ما آنقدرخوش شناس هستیم که در محیطی زندگی میکنیم که هر نوع کنجکاوی مورد توجه و تشویق قرار میگیرد،و این راز پیشرفت یک ملت است که چیزهای ناشناخته در وحله اول بجای نادیده گرفتن و تمسخر ،مورد توجه قرار میگیرند و بالاخره از دل ایده های بیشمار،اختراعات و ابداعات بی نظیر شکل میگیرد و به تکامل می رسند.موضوع دیگر اینکه از وقایع دلخراش جنگ،ناکامی ها و شکست ها،پیشرفت های حاصله را قدم به قدم به زیباترین شکل ممکن ،به نمایش گذاشته اند. در قسمت قبل هم در یکی از متون نوشته بود ما که به وطن بازگشتیم هیچگاه نباید یادکسانی را که موفق نشدند بازگردند(و در واقع برای ما جانشان را فدا کردند)،فراموش کنیم ،و بنظرم این دیدگاه ها فارغ از حس وطن پرستی یا هرچه که اسمش را بگذاریم،بنظرم نوعی نگاه توحیدی است که از دل وقایع تلخ و ناگوار بخش های پویا و امید به پیشرفت و زندگی بهتر،خلق میشود و بیشتر تمرکز روی نکات و دستاورد های مثبت،شکل میگیرد و این فرهنگی زیبا و سرشار از غرور و امید برای فرزندان این نسل پدید میآورد،چرا ما بدون تعصب از این نکات مثبت برای ارتقای شخصی و جامعه خود استفاده نکنیم؟

استاد عزیز هر چه بیشتر با آموزه های شما آشنا میشوم،ایمان و اعتمادم به گفته های شما(که بدون شک انتقال حرفهای پروردگار است)بیشتر میشود،مطمئنم جهان نمیتوانست در این راه یاری مهربان تر و همسو تر از سرکار خانم شایسته در کنارتان قرار دهد و مایک عزیز که انگار نسخه جدیدی از شماست😊.الان شاید بتوانم حدس بزنم چرا برخی اوقات به اعماق جنگل میروید و با خود و خدای خود خلوت میکنید،شاید نقشه راه آینده را تمام و کمال دریافت میکنید در حالیکه با پروردگار خود راز و نیاز میکنید که به بالاترین درجه از خوشبختی یک انسان در این کره خاکی دست یافته اید،به هماهنگی کامل با خود،جهان و پروردگار مهربان،خوش به سعادت شما،من در خلوت شما نیستم ولی فکر کردن به اون،احساس عجیبی به من میدهد،احساس آزادی و رهایی از همه چیز و همه کس در این سکوت شبانگاهی که در حال نوشتن این متن هستم، واقعا سپاسگزار و مرهون الطاف الهی و شما بعنوان بنده برگزیده اش هستم و قلبا دوستتان دارم .آرزو مندم آنقدر خداوند به شما عمر با برکت اعطا کند که بتوانیم از آگاهی های شما نهایت بهره را ببریم.