سفر به دور آمریکا | قسمت 71

سلام دوست عزیز

آقا امین برام خیلی سخته اعتراف کنم زمان مطالعه این کامنت گریه کردم، اما واقعیتش وقتی تک تک نوشته هاتون رو مطالعه میکردم بی اختیار اشک ریختم. اشکی که جنسش ایندفعه برام خیلی تفاوت داشت و از جنس آگاهی بودند. اشکی که یکنوع حس پرواز و رهایی برام داشت. رهایی از تمام احساسات منفی که منو از خودم دور کرده بودند.

احساساتی که ناخواسته و ندانسته پاشنه های آشیلم شدن برای درجا زدنم، پیشرفت نکردنم،مهربون نبودنم و مغرور بودنم که باعث میشن حرکت نکنم، و در یک کلمه یه مهدی دیگه شدنم ….

تک تک نوشته ها رو وقتی میخوندم دوست داشتم از ته دل فریاد بزنم و بگم که خدایا میدونم خودتی که داری باهام حرف میزنی و امین عزیز فقط یک واسطه است.

الان دیگه خوب میدونم که فهم این جملات تازه اول راه هستش و بقیه اش به اراده خودم بستگی داره که با چه جسارتی در درونم جهاد اکبر راه بیاندازم و عمل به دانسته هام رو شروع کنم، در غیر این صورت هیچ اتفاقی نخواهد افتاد و هیچ چیزی تغییر نخواهد کرد. و همه اینها رو مدیون شما اساتید دوره سفرنامه هستم که باعث تغییر مدار درک من شدید. چون بدون این سفرنامه به درک صحیحی از آگاهیهام نمیرسیدم.

صمیمانه از همتون سپاسگزارم