سفر به دور آمریکا | قسمت 71

اینجا سرای من هست

آمریکا ایران …هر جایی که من دلم شاد است سرای من است..

پرچم صلح پرچم تمام کشورها

و کشور عزیزمون ایران.

وقتی آخر فیلم آهنگ سرای من است رو گذاشتین نا خودآگاه موی تنم سیخ شد..

چه سمفونی دقیق خانوم شایسته

روانشناسانه انتخاب کردید..

تبریک میگم..

چرا انقدر دیدن این فیلم

به مخاطب انگیزه دوباره دیدن قسمت های بعدی رو میده؟

جوابش ساده است چون تغیر فرکانس رو با خوندنه …..

کامنت زیبای دوستان و دیدن فیلم ها می‌بینیم…

خدایاشکر

برای من الویت اولم صبح از خواب بیدار میشم

اولین کارم دیدن فیلم تکست دادنه ..آخر سر هم خواندن کامنت ها..

البته بعضی اوقات هم کامنت ها رو اول میخانم..

واقعا لذت میبرم از نوشته ها

تک تک نوشته ها داره خلق میکنه..

چرا خلق میکنیم؟

چون تغیر فرکانس و شکرگذاری

و دیدگاه و جهان بینی یک نفر دیگه

به ما انتقال پیدا میکنه..

وقتی ما چندتا کامنت میخانیم

نا خواسته یا خواسته وارد مدار بهتری می‌شویم..

وقتی کامنت خانوم شایسته یا حرف های استاد رو می‌شنویم به جای موج رادیویی مثلا 1 پله 15 پله نزدیک می‌شویم به عقل کل…

بگذریم ..

داشتم فکر میکردم ما اسب رام شده سگ رام شده گربه رام شده…. داریم

و بالعکس اون هم داریم..

طبیعت داره با زبان بی زبانی

میگه یا رام میکنی یا رام شدن یاد میگیری یا معکوس اگر یاد بگیرم که چگونه رام شم یا با اطرافیانم به چشم خوب نگاه کنم همه چی برای من خوب پیش میره ولی اگر به یک فرشته بد نگاه کنم غر بزنم. و غیره

اون فرشته تبدیل به دیو دوسر میشه برام..

همونطور که استاد در فیلم ها می‌بینیم شاید به چیز های میش و پا افتاده آنقدر خوب نگاه میکنه

که واقعا هم اتفاق های خوب بعدش بوجود میاد..

از صبح که از خواب بیدار میشیم اگر غر بزنم حرف های بد بزنم

تصاویر بد ببینم خوب معلومه دیگه…

این ها رو گفتم جهت یاد آوری

والا همه دوستان استاد هستند..

عاشقتونم

دوستان ایرانی خارجی ام

هم مداری ام

شکر

شکر

شکر