سفر به دور آمریکا | قسمت 79

سلام استاد جانم.سلام مریم جان عزیزم.سلام دوستای خوبم.تصمیم گرفتم آگاهانه برای یادآوری این نکته به خودم اوله کامنتهام بنویسمش،مثل یک سرمشق.

#اگر توحید در عمل درست شود، همه چیز لاجرم درست میشود،لاجرم…#

خب حالا بریم سراغ نشانه ی امروز من.

من عاشق آهنگ سفرنامه هستم مخصوصا وقتی مریم عزیز هم هم آوا میشه باهاش.چه سوییشرت خوشرنگی ،چه رکابیه سفید و تمیزی،من عاشق تمیزی هستم،یعنی بعضی وقتا دوست دارم هیچ وسیله ای اطرافم نباشه برای اینکه بتونم تمیزی رو کامل حس کنم.

واقعا کی قشنگتر از خدا میتونست این جهان رو مدیریت کنه،اون میخهایی که از سقف غار بیرون زده بود!اون کنارهم قرار گرفتن سنگهایی که انقدر آویزون بنظر میرسیدن ولی محکم سر جاشون بودن،واقعا خدا بهترین معماره. دیشب داشتم کارهای معماری خانم زاها حدید رو میدیدم.واقعا مغزم هنگ میکرد که مگه میشه یک انسان تا این حد طرحهاش عجیب و غریب و خاص باشن و فقط یه چیز به ذهنم میرسید و اون این بود که این کارا کار مغز یک انسان نیست و قطعا این خانم با قدرت الهاماتش تونسته انقدر عقل رو از سر آدم بپرونه.یاد حرف استادعزیزم افتادم که گفتن اگر بخوای مثل بقیه عمل کنی مثل بقیه نتیجه میگیری و تفاوت دوتا آدم عمل گرا اونجایی محسوس میشه که اونی که به الهاماتش عمل میکنه از یه جایی به بعد به قول استادجان پرواز میکنه و این اون تفاوتست.

داشتم باخودم فکر میکردم چرا میگن وقتی آدما سنشون بالاترمیره نور و برق و زیباییه چشماشون کم میشه،بعد یاد چشمهای استاد افتادم که هنوز هم میدرخشن،فهمیدم که علتش فراتر از جسمه و علتش برمیگرده به درون ما.من انقدر چشمهام از نظر بقیه زیبا بود که هرکس میدیدم اول چشمامو میدید بعد خودمو،یه خاطره یادم اومد دوست دارم بگمش،

یادمه ۱۹سالم که بود سوار یه تاکسی شدم اما به علت باورهای قبلی که داشتم کلا احساس عدم امنیت میکردم،عینک آفتابیمو درنیاوردم،نزدیکیای مقصد که رسیدیم توی ماشین تاریک بود منم عینک رو چشام بود،توی کیف رو نمیدیدم،عینکو در آوردم که هم زمان رسیدیم به مقصد،پولو دادم به راننده و داشتم پیاده میشدم،همچین که راننده برگشته بود پشت سرشو نگاه کنه،چشمای منو دید،دو دستی کوبید روی فرمون،سرشو گذاشت رو فرمون داد میزد🤣که واااااای چقدر چشمای تو قشنگه،منم یه پا داشتم دو پا قرض گرفتم و فرار😂فکر میکردم هرمردی ازت تعریف کنه احتمالا بعدش قراره یه بلایی سرت بیاره.سالها گذشت و من که چشمام خمار بود،خماریشو از دست داد، درخششش کم شد،اصلا بعضیا میگفتن چشمات مگه رنگیه!من واقعا احساس عدم لیاقت و ناسپاسی رو توی این قضیه دیدم.البته الان رو به بهبودم خداروشکر.

من عاشق این ابراز علاقه کردنم.این ادب و احترام. اونجاییکه بچه ها کنار بزرگتراشون نشسته بودن عاشق اینم هستم.

خلاصه که از شما ممنونم برای ثبت این زیباییها.

خداروشکر برای این سایت و اعضای خوبش.

درپناه الله یکتا شاد باشید و باصفا.